Viorel

Viorel

Dit is Viorel. Hij is sleutelbewaarder. Als hij langs loopt hoor je de grote bos sleutels in zijn zak rammelen. Hij is blij dat hij dit werk mag doen en hij doet het ook zorgvuldig. Dat wordt ook van hem verwacht, om betrouwbaar en secuur de deuren te openen en te sluiten.

En elke dag is er wel iets te doen in de kerk. Op zondag natuurlijk de kerkdienst, waar wel meer dan 100 mensen naar toe komen. Door de week opent hij overdag de lokalen voor de kinderopvang en voor de after-school. Tegen de avond worden de ruimtes gebruikt voor bijbelstudie- en trainingbijeenkomsten.

Hij weet nog goed dat de kerk gebouwd werd. Vlak naast hun wijk. Heel wat mannen uit de wijk hebben daar wat inkomsten mee kunnen verdienen. Een Hongaarse dominee had toen heel de wijk uitgenodigd naar de kerk te komen. Van te voren had hij briefjes gemaakt in het Roemeens met een uitnodiging er op. Hij dacht zeker dat de mensen hier allemaal konden lezen. Maar het nieuws verspreidde zich vanzelf razendsnel door heel de wijk. Dus die eerste avond zat de kerk stampvol. En toen hij dan ook nog op zijn gitaar begon te spelen, toen hebben ze de beste man wel laten horen welke liederen ze kenden. Viorel moet er nog om lachen.

Hij had wel lef, die dominee. Om zomaar tegen ons, Roma, te zeggen dat we slecht zijn; dat we verkeerde dingen doen; het is goed dat onze grote gangleader hem in bescherming nam, anders hadden we hem levend gelyncht. De zondag erna zat er dus niemand meer in die kerk.

Slim van die dominee om het daarna anders aan te pakken. Hij gaf her en der wat kleding, hij hielp mensen formulieren invullen, maakte vrienden, hij kent nu iedereen van naam. Ook Viorel. Viorel zag dat die dominee een goed hart had. Het is iemand die om hem geeft. En dat heeft Viorel nooit gehad.

Viorel is opgegroeid met twee broers en een zus. Ze woonden bij hun moeder, hun vader hebben ze nooit gekend. Wel hun stiefvader …. helaas.

De stiefvader van Viorel was een gewelddadig man. Niet alleen Viorel ondervond dat, maar alle vier de kinderen werden te pas en te onpas geslagen en geschopt. Als hem even iets niet zinde, kregen de kinderen er van langs. Ze leefden in angst. Hun moeder kon hen niet te hulp komen, want ook zij leed onder de tirannie van deze man. Ook zij werd geslagen en mishandeld. In dronkenschap verergerde zijn razernij. Viorel zat altijd onder de blauwe plekken. Na afgeranseld te zijn met riemen en twijgen, zaten de striemen op zijn bebloede rug. De stiefvader had er plezier in om vervolgens letterlijk zout in de wonden te strooien. Om te voorkomen dat Viorel weg zou lopen, werd de jongen met een ketting in de tuin vastgelegd. Eén keer is het hem toch gelukt weg te vluchten. Hij verstopte zich in de wijk. Maar het duurde niet lang of de stiefvader kwam hem op het spoor. Er volgde een gigantische afranseling. “Als je nog één keer weg durft te lopen, vermoord ik je.” Zijn situatie leek hopeloos en Viorel dacht er aan zelf een eind aan zijn leven te maken. Zijn hel duurde tot hij 13 jaar was. Toen pas zag hij kans weg te komen, zonder dat zijn stiefvader hem vond.

We ontmoeten Viorel nu hij 34 jaar is. Er is veel veranderd in zijn leven. Hij heeft de liefde van God leren kennen. Hij weet dat hij geliefd is. Dat geeft rust in zijn leven. Zijn lichaam heeft zich nooit geheel hersteld van de wonden van vroeger. Maar innerlijk is hij genezen.

Al werd hij wel heel erg op de proef gesteld. Kort geleden stond hij oog in oog met zijn folteraar van vroeger. Dat is nu een zwakke oude man geworden. Bij het zien van zijn stiefvader laaiden de emoties hoog in hem op. Allerlei beelden kwamen hem voor de ogen; haat en kwaadheid borrelden naar boven. Hij was nu in het voordeel, hij was nu de sterkere.

Maar Viorel realiseert zich dat hij veranderd is. Hij heeft de vergeving van God leren kennen. En hij kiest er voor zijn stiefvader te vergeven. Hij biedt hem een glas water aan.

We ontmoetten Viorel op zaterdag 1 augustus 2020  in Apalina, Reghin, Roemenië..