Een stukje Roemenië 2

Na ons eerste bezoekje aan mevr. Opgewekt, brengen we nu als tweede een bezoekje aan mevr. Uitgeput.

Vanaf ons logeeradres in Arad hoeven we niet zover te rijden. We blijven namelijk in Arad. De wijk waar we nu verblijven bestaat uit vrijstaande huizen met een stuk grond er om heen. Voor Roemenië is dat geen bijzonderheid. In de dorpen staan alleen maar vrijstaande huizen op een grondstuk. Dat zegt nog niets over de staat waarin het huis verkeert. Sommige huizen zijn bijna helemaal opnieuw opgebouwd, andere staan op instorten. Hier in Arad is de staat van de huizen redelijk tot goed, een enkeling super-de-luxe.

Maar we rijden de wijk uit naar een deel van de stad waar alleen maar hoge flatgebouwen staan. Als ik het aantal verdiepingen tel, kom ik op 8 a 10 hoog. De flats staan vrij dicht op elkaar. Af en toe is er een omheind speeltuintje, met redelijk goed onderhouden speeltoestellen. Bij goed weer wordt er naar hartenlust geschommeld en geduikeld. Waarschijnlijk zijn de flats gebouwd in een tijd dat particulier autobezit nog een zeldzaamheid was. Maar zeker de laatste vijf jaar is het autobezit enorm toegenomen en dus ook de drukte op de wegen. We manoeuvreren onze witte bestelbus behoedzaam tussen de vele auto’s door, die rond de flats staan geparkeerd.

De aanduidingen voor het flatgebouw, waar mevr. Uitgeput met haar 5 kinderen woont, zijn: Z5, Sc.C, App.10, etage 2. Op de ruit boven de ingang van elk flatgebouw staan de aanduidingen om welk flatgebouw het gaat. De eerste keer kostte het  een paar rondjes, maar uiteindelijk vonden we de corresponderende lettertekens. Deze keer moeten we een paar rondjes rijden om een parkeerplek voor de bus te vinden.

Het is zaterdag vandaag. Mijn mobiel geeft de tijd aan: 12.45 uur. Roemeense tijd, wel te verstaan. Eén uur tijdsverschil met thuis. Maar als we hier zijn, vind ik het handiger om ook de Roemeense tijd te hanteren. De cijfers op het toetsenbord bij de deur zijn er allang afgesleten, dus pas na 3x proberen, verschijnt het getal 10 in het scherm. Daarna drukken we op de bel.

Voorafgaand aan dit bezoek heb ik nog even de situatie opgezocht. Er staat:

Mei 2016

Gescheiden werkende moeder met 5 kinderen., waarvan 3 schoolgaand . Moeder ontvangt 500 lei alimentatie en werkt fulltime en verdient 800 lei. De 2 kamer huurwoning kost 180 euro, dit heeft ze vaak niet en dan neemt de huisbaas genoegen met minder, zodat zij eten kan kopen. Oma  (uit Lipova) past vaak op, maar woont er niet en draagt ook niet mee in de kosten.  Alles is keurig verzorgd en schoon. Mevrouw zou geholpen zijn met kleding en voedsel en broodcontract.

Ruim 3 jaar brengen we nu een bezoek op dit adres. Eigenlijk is de situatie nog niet verandert, zij het dat nu alle kinderen naar school gaan.  Het blijkt dat mevr. Uitgeput drie weken lang 5 nachten per week nachtdienst heeft en daarna heeft ze dan een week vrij. Maar ze heeft wel 5 kinderen waar ze voor moet zorgen. Als de kids op school zitten, kan zij een paar uurtjes slapen.

Nadat ze de deur met de zoemer open heeft gedaan, komt mevr. Uitgeput de trap aflopen. Onze tolk Isabel maakt even een praatje met haar. In de tussentijd brengen wij vanuit de bus alle pakketten naar boven, die we voor haar hebben meegebracht. Er zijn een paar zware dozen bij, want de Nederlandse sponsorfamilie kent de situatie van dit gezin en heeft een doos gevuld met blikken levensmiddelen. Als ik de doos in het halletje heb neergezet, kijk ik even de flat rond of de kinderen thuis zijn. Naast de keuken is er een kleinere kamer, waar ik alleen maar twee bedden in zie staan. De grotere kamer blijkt de huiskamer te zijn, hoewel hier ’s nachts op de divan ook 3 kinderen slapen. Maar van de kinderen nu geen spoor.

Hoewel het zaterdag is,  zitten ze nog op school. Ze zullen zo thuis komen. Op zaterdag komen de leerkrachten op school om zwakke leerlingen even wat extra uitleg en ondersteuning te geven. Ook wordt er Engelse  les gegeven. Dat merken we als even later de oudste dochter thuiskomt en ons in accentvrij Engels begroet. Ook een jonger zusje is meegekomen. Dat komt heel goed uit. We trekken de deksels van diverse bananendozen open die vol winterjassen en schoenen zitten.

Moeder en de meisjes hebben wat aanmoediging nodig om te kijken wat hen past, maar uiteindelijk verdwijnen ettelijke jassen en schoenen achter de ingangsdeur van de flat.

Als klap op de vuurpijl blijkt er ook een doos skeelers tussen te zitten.  Dus even later ondersteun ik het jongste meisje, dat al struikelend en glijdend op haar nieuwe roze skeelers het paadje naar de flat afrolt. Moeder zou het zich nooit kunnen veroorloven om dit voor haar meisjes te kopen. Een meisje in Nederland heeft er afstand van gedaan zodat het nu hier terecht is gekomen.

Om de hoek van de flat is een mini bazaar, een kleine buurtsuper. Een klein assortiment met de meest gangbare dagelijkse producten. Houten stellingen tegen de achterwand met daarvoor een toonbank over de volle breedte van de winkel. Zelfbediening is alleen mogelijk bij de producten die voor de toonbank staan uitgestald, zoals flessen water, frisdrank en pakken WC papier. We betalen de juffrouw achter de kassa voor 2 broden per week voor de komende 26 weken. En we vertellen er bij dat dit weer bestemd is voor mevr. Uitgeput. De juffrouw van de buurtsuper geeft haar volledige medewerking.

Als we later dus bij mevr. Uitgeput nog steeds bij de ingang van het flatgebouw staan, kunnen we haar het formuliertje overhandigen met de mededeling: Ook voor het komende halfjaar is het broodcontract weer verlengd.

P.S. € 1,– = 4,5 LEI;  € 180,– = 810 LEI. Voedselprijzen zijn gelijk aan de prijzen in Nederland..