Reisverslagen

Reis verslag Roemenie Oktober 2023

Zaterdag 21-10-2023 is het team van stichting Linquenda vertrokken naar Roemenië. Met een gezelschap van 3 vrijwilligers: Valeria, Coen en Timon. We bezochten onze medemensen die zich inzetten in verschillende plaatsen. Met als doel een goede observatie en impressie van het werk te hebben, dat daar wordt gedaan. Want in het Oostblok van Europa verkeren mensen in erg arme omstandigheden. En de afstand is maar in 1 dag rijden met de auto. We zagen de grote nood, die gebroken gezinnen, kinderen en mensen met een Roma-achtergrond meemaken. De situatie is bij deze zwakkere onderlaag van de Europese samenleving schrijnend om te zien.
We vertrokken zaterdag ochtend om half 6 en arriveerden in Oostenrijk voor de nacht. Vervolgens reden we de volgende dag door en kwamen we zondags rond 4 uur ‘s middags aan bij de familie Tirsin. We ontmoetten Jolanda, Gaby met zijn vrouw en kinderen, Csabi en Isabel en Marcelis. Samen kwam iedereen om het busje te lossen.  We hadden namelijk kledingdozen, hulpgoederen en brachten alles waar God ook in voorziet. Zijn woord in de bijbel is onmisbaar voor het fundament van ons geloof, waaruit we kracht putten. We hadden daarna een warme maaltijd en haalden herinneringen op van de bijna afgelopen 20 jaar dat we al in Arad komen. Iedereen was weer bijgepraat door de  vele mooie en leuke verhalen.

De volgende dag hadden we plannen om voedsel in te pakken: in 1 zak gingen: twee zakken maismeel, 2 zakken bloem, 2 zakken zout, 2 zakken rijst, pak bonen, Italiaanse pasta schelpen, pakjes tomatensaus, blokje worst, tandpasta, een tandenborstel, biscuits, etc. Los namen we zonnebloemolie, wasmiddel, luiers en brood mee.

We namen 10 zakken mee om gezinnen, die nieuw op de lijst stonden, te bezoeken. Maar ook voor adressen die wat meer nodig hadden. De broodcontracten die opgestart waren bij de plaatselijke bakkers liepen door verschillende redenen niet zoals we verwachtten. Daarom is besloten om meel in de pakketten te doen, zodat er zelf brood mee gebakken kan worden. We hadden cruciale levensonderhoudende middelen bij ons om gezinnen net dat beetje extra te kunnen bieden. Ook hadden we magazines en kaarten bij ons, waarmee we het evangelie verder verspreiden.
Normaal gesproken doet Isabel dat een aantal keer per jaar. We hebben gebeden om meer ondersteuning daarin, want er zijn niet altijd genoeg vrijwilligers om het te dragen. De voedselpakketten wegen immers best zwaar. De adressen die we bezochten waren hulpbehoevenden. En zo hadden we ook de indruk dat het nodig blijft om ze de spullen mee te geven die we met ons mee hadden.

‘S maandags bezochten we de plaatsjes Chiroc, Paulis, Mandruloc en Arad.

‘S avonds hadden we met de familie Tirsin nog een afsluiting, met goed eten en veel gezelschap. We hebben de dag doorgenomen en zijn we weer op de hoogte van de hulpverlening daar aan Roemenië.

De volgende dag, dinsdagochtend, gingen we weer op weg met het busje richting Reghin. We kwamen na 5 a 6 uur rijden aan bij het huis van Attila en zijn vrouw Adél Toth, onze broeder en zuster, die de roeping van God ontvingen om de arme bevolkingslagen in deze regio te helpen: gezinnen, kinderen, ouderen en baby’s te ondersteunen en voorzien van onderwijs, eten, kleding, etc.
De hartverwarmende ontvangst was heel bijzonder. We ontmoeten elkaar en er was meteen een goede connectie, omdat we samen dezelfde God eren en dienen.


Vervolgens werd aan tafel bijgepraat en hoorden we hoe ze zich inzetten, met hulp van veel vrijwilligers. De planning van de volgende dag even doorgenomen. En we hadden de mogelijkheid om nog iets van het werk te bewonderen. We konden aansluiten bij twee samenkomsten, voor de kinderen om 17:00 en om 19:00 voor de volwassenen.
De volgende ochtend vertrokken we half 10 naar één van de vele projecten. Het kindertehuis, waar nu 11 kinderen worden opgevangen en verzorgd door medewerkers.

Sinds een jaar is het kindertehuis in gebruikt. Ze worden daar voorzien van warme maaltijden, onderdak en een warm thuis. Alles moet volgens richtlijnen van de Roemeense wet. Net als zorginstellingen in Nederland moeten ze aan allerlei plichten voldoen. De locatie moet goed beveiligd zijn. Er moet voor een veilige en schone omgeving worden gezorgd. Er wordt dus streng op gecontroleerd, omdat er ook weleens meldingen van buitenaf zijn. Soms komt de inspectie 5x per maand.

Attila en Adel proberen een groot aantal mensen te helpen en een kans te bieden. Maar daar zijn ook inkomsten voor nodig. Er wordt gewerkt aan een second-hand shop met verkoop van huisraad, kleding en meubels. Er is een duurzame kwekerij opgebouwd door vrijwilligers. Om daarmee groenten te kweken voor verkoop en zelfvoorziening. Er is een boerderij met een fokkerij voor het vlees. En er zijn meerdere projecten in het bouwen van gemeentes, kerken, woonhuisjes, babyzorg, basisonderwijs, werkgelegenheid, etc. We kregen uitgebreid te zien en te horen hoe alles opgezet is.

Alles begon er mee dat Attila de roeping van God kreeg om de arme groepen, zoals de Roma’s, in de samenleving te bereiken met het geloof in Jezus Christus als uitgangspunt. Dat is zijn missie. En door er eenvoudig voor ze te zijn en het te doen. Daardoor zijn gemeenschappen en kerken opgebouwd. Het Evangelie door muziek is een prachtig middel om mensen erbij te betrekken. Maar ook door de verkondiging van het woord uit de Bijbel.

Veel Roma kinderen krijgen onderwijs in leslokalen en worden betrokken bij activiteiten vanuit de kerk en de afterschool. In totaal zijn er ruim 100 kinderen op dit moment, die lesbegeleiding en schoolmiddelen krijgen aangeboden, waardoor ze een betere toekomst tegemoet gaan. De kinderen krijgen in de leslokalen van het kerkgebouw de basis mee. Lezen, schrijven en ze worden op een erg leuke manier bezig gehouden. Waardoor ze uitdaging en kennis meekrijgen van bijbelverhalen en onderlinge relaties.

Er ging een vracht goederen naar Reghin, een week voordat we er waren. Met de opbrengst van verkopen in hun 2e hands winkel kan daar nu een groot deel mee worden bekostigd en alles ermee blijven draaien. Dankzij de inzameling vanuit Nederland!!! Zo hebben de mensen die daarmee geholpen worden een betere toekomst.


Donderdagochtend gingen we verder met het busje richting Misca. We kwamen daar rond de middag aan. We ontmoetten daar Emoke. Ze is in haar vrije tijd bezig met het bezoeken van ouderen, die heel erg eenzaam zijn geworden. De meeste jongeren zijn naar andere landen gereisd en als arbeidsmigranten vertrokken. Daardoor is er weinig hulp  voor de oudere generatie. Emoke bezoekt zo’n 70 adressen in de dorpjes om Misca heen.
Ze kent de situatie van de inwoners. Samen met vriendinnen, die samen met haar een organisatie vormen, delen ze voedselpakketten uit die bij een groothandel worden klaargemaakt.
We bespreken met Emoke of ze de hulpgoederen goed kon gebruiken en of er nog meer nodig is.
Er wordt dus om fietsen en matrassen gevraagd. Ook zou ze graag een kerstmaaltijd willen organiseren voor de ouderen die alleen zijn. Daar is in Misca wel een verenigingsgebouw voor waar plek is.

Na een voorspoedige terugreis kwamen we weer veilig thuis aan.

Het Linquenda reis-team Coen, Valeria, Timon

Door Timon Blankenburgh

01 november 2023

Reisverslag 23 tot 31 oktober 2022. Door Tony van der Eijk

Reisgenoten: Marco Blankenburgh, Kees en Tony van der Eijk.

Zondag vertrokken we vroeg; om 6 uur ‘s avonds waren we vlakbij Wenen, waar we de nacht doorbrachten.

Maandag waren we rond 3 uur in Arad, daar hebben we 2 gezinnen bezocht, voordat we bij Jolanda aanbelanden. Daar hebben we alvast wat voedselpakketten gemaakt om de volgende dag mee te nemen naar de diverse gezinnen, die we zouden bezoeken in en rond Arad.

We hadden deze reis geen tijd om al onze gezinnen te bezoeken, maar wilden er een paar zien en spreken. Ook wilden we (bijna) alle bakkers bezoeken om de broodcontracten te verlengen.

’s Avonds hebben we overlegd met Isabel en Marcelis over het verdere programma van morgen en over hun werk voor de stichting. Ons voorstel om het meer hun project te maken werd goed ontvangen.

Wij zorgen voor goederen, geld en ondersteuning; zij regelen alles daar. En hebben ook de verantwoording over het werk in handen. Dus bepalen zij, welke gezinnen er een voedselpakket krijgen, wie een broodcontract, wie er op de lijst blijft. Welke goederen er aan Linquenda gevraagd gaan worden, bv. bedden, matrassen, fietsen, etc.

Na een goede nachtrust bij Isabel, vertrekken we op dinsdag, met onze tolk Hariette (nichtje van Isabel van 13 jaar) om alle bakkers en een aantal gezinnen te bezoeken. Het was soms lastig om de bakker te vinden in de kleine dorpjes, maar gelukkig hebben we ze allemaal kunnen vinden en betalen, zodat onze gezinnen weer 1 x p.wk een brood kunnen halen.

Een gezin dat we vandaag bezochten, zit al een aantal jaren in ons programma. Door een aderprobleem is de vader al 1 been kwijt, ook aan het 2de been heeft hij veel pijn. Het is een zorgelijke situatie, of hij dit been kan behouden.

3 jaar geleden had hij met hulp van vrienden een taxi gekocht om toeristen rond te kunnen leiden, want hij spreekt goed Engels. Helaas is hij betrokken geraakt bij een ongeluk en is de auto total loss verklaard. Hij heeft niet genoeg geld van de verzekering gekregen om opnieuw te starten, hij bleef zelfs met een restschuld achter.

Ook het sponsorgezin van Kees en Tony is bezocht; heel fijn om ze na zoveel jaar weer te zien.

Hariette was een grote hulp; zij was al een keer met Isabel de bakkers af geweest, dus sommige wist zij goed te vinden. Ook haar vertaling naar Engels was (in onze oren) heel goed. Eigenlijk opmerkelijk, omdat zij tot vorig jaar nog in Bahrein woonde met haar ouders. Dus Roemeens of Hongaars is zeker niet haar moedertaal.

’s Middags hebben we met elkaar nog 70 voedselpakketten gemaakt, alle goederen stonden al klaar bij Jolanda onder de trap. Nu kunnen Isabel en haar groep de pakketten uit gaan delen en de rest van de bakkers gaan bezoeken.

Woensdag zijn we op weg gegaan naar Reghin, zo’n 600 km. In de loop van de middag kwamen we aan bij Attilla en Adel Toth. Een dominees echtpaar, die allerlei projecten opgestart hebben ter ondersteuning van hun werk onder de Roma bevolking van Reghin en omliggende dorpen.

Attilla nam ons mee naar een Roma wijk (Apelina). Het was verschrikkelijk om te zien. Op één gepakte huisjes, mensen op straat en veel, heel veel kinderen. Huisjes, en weggetjes tegen de berg aangeplakt, overal waar je kijkt rommel, mensen, vuilnis, kinderen, nog meer rommel en piepkleine huisjes; de een nog slechter dan de ander.

In 2 van de huisjes zijn we binnen geweest. In de 1ste stond een kacheltje, zo slecht en oud, dat de rook meer de kamer in kwam dan door de pijp naar buiten ging. De vrouw was 38 jaar en al oma. Ze heeft 6 kinderen. Momenteel was er geen voedsel en ook geen brandhout, dus stookten ze nu kleding, die ze op de vuilnishoop gevonden hadden. Attiila gaf 1 van de voedselpakketten af, die wij met de truck verstuurd hadden.

In het 2de huisje was een vrouw een broodje aan het bakken, er zat een kind van rond 1 jaar op de sofa, vastgehouden door de oudste dochter van 13, die overduidelijk zwanger was. Meerdere kinderen kwamen binnen om te zien wat al die drukte betekende. Buiten verzamelden zich namelijk een aantal buren, die ook een pakket wilden. Attilla nam ons snel mee, weer weg uit de wijk, nadat hij de vrouw beloofd had op een rustiger moment het voedselpakket te brengen.

Attilla had een hotel in Reghin voor ons geregeld, omdat zijn neef intussen bij hen inwoonde en er dus onvoldoende slaapplaatsen waren voor ons. Het ontbijt de volgende dag smaakt verrukkelijk.

Deze dag, donderdag, gaan we alle projecten van de stichting Teleios (van Attilla en Adel) bekijken. We beginnen in het kindertehuis in Peris. (niet Parijs) Er wonen momenteel 14 kinderen in dit huis. Niet allemaal wezen, maar ook in de steek gelaten kinderen of uit huis geplaatsten. Toen het huis klaar was, begin dit jaar, hebben er ook een poosje Oekraïense gezinnen in gewoond. Ook is er een aparte ruimte voor een evt. stagiaire die komt helpen.

Het huis ziet er spic en span uit. Er is een echtpaar aangesteld als ouders, zij hebben op de eerste etage een apart woon- en slaap gedeelte. Er is een kokkin, die dagelijks voor het eten zorgt. Een grote huiskamer beneden, met een tafel waar gezamenlijk aan gegeten kan worden en een gezellige zithoek met 3 banken en een TV. In de hoek een Friese staartklok?!? Vanuit de open keuken kan het hele gebouw worden overzien, niet alleen visueel maar ook via camera’s, die overal zicht op houden. Een grote wasruimte beneden met wasmachines is wel nodig in dit huis. Ook zijn er gescheiden toiletten, en een studie ruimte beneden, waar de kinderen hun huiswerk kunnen maken. Adel gaat hier dagelijks helpen met het huiswerk maken.

Boven zijn slaapkamers met 2 bedden en bijna elke slaapkamer heeft we een eigen badkamer. Eisen van de overheid, als je een familiehuis wilt opzetten. Het ziet er prachtig uit. Op de 2de verdieping is evt. nog ruimte voor een paar slaapkamers en een speelkamer. Maar dat is overduidelijk nog in aanbouw.

Achter dit familiehuis was een groep Engelse vrijwilligers een kas aan het bouwen. Afgelopen jaren was deze groep al vaker geweest, o.a. voor de bouw van het familiehuis en de boerderij, die we later hebben bezocht. In deze kassen (hout met een plastic overkapping) worden groenten en fruit verbouwd, voor het familiehuis maar ook voor de verkoop. Hulp bij planten en oogsten krijgt Attilla van de Roma’s. Zij krijgen daarvoor betaald. Dus werkt dit project op vele manieren positief aan het dorp en haar inwoners.

Ook de 2de hands winkel staat op dit terrein. Veel van de goederen zijn door ons geleverd; kleding, schoenen, wat huisraad, dekens en textiel. Het is hier allemaal te vinden. Een systeem zoals in Nederland, dat inwoners hun overtollige goederen inleveren voor hergebruik, is hier nog niet helemaal ingeburgerd. Maar kopen in deze winkel wordt veel gedaan. Vooral meubels, groot en klein, vinden gretig aftrek. Het verzoek van Attilla is dan ook om hem meer meubels te sturen. De 2de handswinkel is momenteel hun grootste inkomensbron. Adel is hier vaak ’s ochtends te vinden, en een schoonzus van haar runt de winkel. Deze is dagelijks open (ma-vr) van 9 tot 17 uur.

Na een heerlijke lunch in het familiehuis, samen met de 20 Engelse vrijwilligers, zijn we op pad gegaan naar de boerderij, met een jeep. En dat bleek nodig, het is werkelijk onvindbaar, over bergen en door dalen, langs bossen en meertjes, over min of meer (on)begaanbare paadjes kwamen we bij de boerderij aan. Er leeft een echtpaar, dat voorheen onder een afdakje in het bos woonde met hun 3 kinderen. Zij zorgen gezamenlijk voor het vee, varkens van het ras Mangalica, de mais en de duindoorn struiken.

Het ziet er allemaal netjes uit; een klein huisje, een schuur voor opslag, een schuur voor de mais, een varkensschuur, en in het veld meerdere kleine afdakjes, waar de varkens onder kunnen schuilen bij regen of hitte. 2 jaar geleden begonnen met 8 varkens, nu zijn er ruim 66. De eersten zijn verkocht voor hun vlees. Ook dat moet op termijn natuurlijk geld gaan opleveren. Op dat punt zijn ze nu nog niet, vooral omdat er een virus onder de varkens rondwaarde, waar er een aantal aan doodgingen, en het koste veel tijd, energie en geld om te achterhalen wat het probleem was en wat de oplossing was. Achteraf bleek dat de beer, (mannelijk varken) dit virus mee had gebracht en de vrouwen had besmet.

De duindoorn struiken moeten ook op termijn geld gaan opbrengen, de bessen van deze struiken zijn een vitamine C bom. Ze worden geoogst en naar een fabriekje gebracht die ze perst, zeeft en bottelt. Dit oogsten wordt weer door de Roma bevolking gedaan. Ook bij andere werkzaamheden op de boerderij worden Roma werkers ingeschakeld.

We hebben daarna nog een wijk vol met Roma’s bezocht. Het zag er iets minder heftig uit als de dag hiervoor, iets minder volgepakt, maar in de huisjes zag er hetzelfde uit. Als je geen toekomst perspectief hebt, als je per dag leeft, misschien zelfs maar per dagdeel, waar zou je je dan druk over maken? Arme kinderen, zij zijn de dupe. Ze gaan (bijna) niet naar school, hebben geen ondersteuning vanuit thuis. Waar de ouders zelf niet kunnen lezen en schrijven is dat erg lastig. Dat is ook een project van Attila, naschoolse opvang. Waar de kinderen na school, bijles krijgen, een warme maaltijd, ondersteuning van leraren. Voorwaarde is wel dat ze trouw de basisschool bezoeken. De kinderen kunnen stickers verdienen, door aanwezig te zijn, hun huiswerk te maken, door netjes en vriendelijk te zijn, dus 3 stickers per dag. Zo eens in de  paar maanden kunnen ze van die stickers iets “kopen”, bv een etui, pennen, een schooltas etc. Stimuleren is heel belangrijk, want alleen scholing kan deze kinderen een weg uit de armoede bieden. Er hebben intussen 2 kinderen gestudeerd. En meerdere kinderen bezoeken de hogere scholen in de regio. Het gaat langzaam, de positieve invloeden worden hopelijk steeds meer zichtbaar. Maar elk gewonnen kind is er één.

Ook staat er in dit wijkje een klein kerkje. Attila had hier een dienst om 5 uur, waar wij gezellig bij aanschoven. Veel zingen, Bijbellezing, uitleg, zingen en gebed. Er waren zo’n 15 mensen aanwezig.  Een enkel gemeentelid, en veel toehoorders, mooi!

Na de maaltijd en het doorspreken over hun werk, hun behoeftes, na het uitspreken van een dankgebed en het beloven van meer goederen en financiële ondersteuning, vertrekken we weer naar ons hotel.

Vrijdag ochtend na nogmaals een ontbijt bij Adel en Attilla, vertrekken we richting Misca. Naar het noordwesten, weer richting Hongaarse grens, een reis van 400 km. Hier ontmoeten we Emoke, een jonge vrouw, die een aantal jaren geleden in Oudewater au-pair was, en toen contact met ons heeft gezocht met de vraag of wij haar kunnen ondersteunen bij haar werk in Misca onder ouderen en armen in de regio.

Intussen is Emoke vice-burgemeester, ze heeft dus echt wat in de melk te brokkelen. Zij heeft een aantal vrouwen uit Misca gevonden die haar helpen met het uitdelen van voedsel en het afsluiten van broodcontracten. Dit groepje heeft een stichting opgericht; ProMisca. Via deze stichting ondersteunen wij hun werk. Samen met Emoke hebben we aantal gezinnen en ouderen bezocht, die zij ondersteunt. Dit blijkt weer een arme regio te zijn, waar de vele van origine Hongaarse bevolking zich achtergesteld voelt of wordt door de Roemeense overheid en de Roemeense burgemeester. Ook hier weer armoedige huisjes, onvolledige gezinnen, veel kinderen. Wel gaan hier alle kinderen structureel naar school. Er rijdt zelfs een schoolbus, die alle dorpjes aandoet.

Bij iedereen die we bezoeken brengen we een net vol mandarijnen, ook in Arad en Reghin hebben we dat gedaan. Wat zijn mensen blij met dit cadeautje. We zien bv een jonge vrouw met 1 kind. Toen we vroegen hoe oud dit kindje was, zei ze, “dat weet ik niet”,  het kind leek ongeveer 1 ½, hij/zij kon al lopen. Het was trouwens niet haar enige kind, hiervoor had ze er al 2 gehad, maar die had ze in het ziekenhuis achtergelaten!! Ze woont in een huisje met haar moeder, haar vader woonde in een huisje ernaast, hij dronk en sloeg. De vader van haar kind? Geen idee!

Ook Emoke had voor ons een hotel in Marghita geregeld, na het eten bracht ze ons daar naartoe.

Zaterdag hebben we na de lunch een overleg met het bestuur van ProMisca, bij het gebouwtje en het parkje, dat zij willen gaan opknappen en beheren. Dat moet dan ten goede komen aan de bevolking van Misca. Zij willen daar bijeenkomsten en gezellige momenten gaan organiseren, ook voor de ouderen in de regio. Nu is het gebouw en het parkje nog van de gemeente, maar die wil het wel afstoten ten gunste van ProMisca. Het parkje heeft nog wel wat werk nodig, ze willen het deels betegelen en beplanten. Dit is een van hun verzoeken aan Linquenda om hen daarbij te helpen. Verder bezoeken we nog een dorpje, ook heel afgelegen, met veelal leegstaande huizen. Veel inwoners zijn vertrokken naar de stad, wat er nog woont, is voor een groot gedeelte al ouder. 3 x per week komt er een bakkerskar langs, dat is wel zo ongeveer het enige wat nog in dit dorp gebeurt.

Toch zien we ook gezinnen waarbij het goed gaat; de man werkt, er lopen geen hordes met kinderen rond, het ziet er allemaal netjes uit, er wordt hard gebouwd of aangebouwd aan het huis.  De kinderen brengen hun mandarijnen schillen netjes naar de afvalbak. Bij een van deze gezinnen laten we een stapelbed achter, als we wegrijden, wordt het al volop in elkaar geschroefd. Dekens, lakens, kussens, enz. zit er ook allemaal bij. Wat een weelde.

Bij een oudere vrouw worden we onthaald met een pannenkoek gevuld met kool. Daarna liet ze zich door Emoke verleiden tot het zingen van een prachtig lied; Nader tot U, o Heer. Deze dame had vroeger een zangcompetitie gewonnen, dat kon je goed horen. We hebben er een filmpje van gemaakt, naar Emoke gestuurd, en hopelijk kan zij zichzelf zo ook nog een keer zien.

Na een gezellig diner samen met de moeder van Emoke, haar broer en zijn vriendin, gaan we richting hotel.

We vertrekken de volgende morgen, zondag, op tijd en ontbijten onderweg. Omdat op de heenweg bleek dat er een aantal snelwegen in Zuid Duitsland afgesloten waren, dachten we slim de noordelijke route huiswaarts te nemen, via Hongarije, Slowakije, Tsjechië en (voormalig) Oost Duitsland. Helaas was er bij de grens tussen Slowakije en Tsjechië een 100% controle, dat kostte ons 3 uur wachten.

Dus hebben we voor Praag al een overnachtingsplek gezocht en gevonden. Op maandag zijn we om 5 uur weer gaan rijden, nu zonder oponthoud, konden we alsmaar doorrijden, en waren we rond 3 uur weer in Oudewater.

We zijn dankbaar dat we veilig en gezond weer thuis gekomen zijn. We hebben veel gezien, mooi en minder mooi, maar ook fijne mensen ontmoet, vol enthousiasme. Dat geeft ook ons weer moed om door te gaan met onze stichting Linquenda.

Het was een mooie reis!!  Hartelijke groet.

Kees en Tony van der Eijk, Marco Blankenburgh.

Reisverslag van de reis naar Roemenië van Coen den Braber en Marco Blankenburgh  van 29 juli t/m 4 augustus 2020

Om midden in corona tijd naar Roemenië te gaan, terwijl dat land code oranje heeft is niet verantwoord, volgens sommigen. Je loopt veel te veel risico op besmetting, je mag het land niet in of je kunt niet meer terug, waren enkele van de argumenten. Na een zorgvuldige afweging van risico’s zijn we toch gegaan, want we hebben een missie!!

Corona aan de grenzen

We hebben 4 grenzen over te steken; naar Duitsland, naar Oostenrijk, naar Hongarije en naar Roemenië. En weer terug. Die terugreis vond ik persoonlijk het spannends, want dan kom je uit een land waar corona niet zo onder controle is weer terug in Nederland. Op de heenreis konden we overal gewoon doorrijden, en hebben we alleen aan de Hongaarse en Roemeense grens de normale paspoort controle gehad, waar we na twee minuten doorheen waren. Op de terugreis legden Roemenië, Hongarije en Oostenrijk ons geen strobreed in de weg om hun land weer uit te gaan. Toen we Duitsland inkwamen was er 5 km. na de grens een extra controlepost i.v.m. corona. Alle auto’s werden zorgvuldig op nationaliteit gecontroleerd, maar als Nederlanders mochten we dus graag doorrijden. Als laatste reden we met een gangetje van 90 km. per uur Nederland binnen. Tweemaal stond er na de grens een bord met de mededeling:  “komt u uit een land met code oranje, ga dan 14 dagen in quarantaine”.  Vanuit mijn thuisisolatie schrijf ik u dus dit verslag.

Corona in Roemenië

Je kunt op internet een kaartje vinden met de verspreiding van het virus in de verschillende districten van Roemenië. De districten rond de hoofdstad Boekarest in het zuidoosten waren duidelijk donkerder gekleurd, dus meer besmettingen, dan de regio’s in het noordoosten, waar wij allereerst heen rijden. Net zoals wij zijn ook de inwoners daar precies op de hoogte van het laatste nieuws en de situatie in hun stad, dorp of omgeving. Over het algemeen houden de mensen zich aan de regels; d.w.z. afstand houden en mondkapjes op in winkels en openbaar vervoer. Maar als er in de regio weinig corona is, maakt men zich weinig zorgen. We hebben dus zonder belemmeringen onze bezoeken af kunnen leggen en gesprekken kunnen voeren.

De schoenen fabriek gaat weer open

Het is de enige fabriek die er in Misca staat en langzaam wordt het werk weer hervat. Er is een opdracht binnen gekomen, waardoor 25 % van de werknemers weer kan beginnen. Met Emoke hebben we besproken dat ook in het volgende dorp wordt begonnen met het verstrekken van broodcontracten. En als we voor de winter een vrachtwagen sturen, dan worden hier de voedselpakketten gelost en nog wat kleding en schoeisel en matrassen en fietsen en …..

Ik geloof niet in toeval

In Reghin hebben we kennis gemaakt met Attila en zijn vrouw Adel. Een enthousiast stel, dat al 15 jaar werkt onder de ROMA. Eigenlijk zijn ze zendelingen onder de ROMA, want Attila is een hongaarse dominee. Maar ze hebben ontdekt dat ze de mensen niet kunnen helpen door alleen maar te preken. Daarmee hebben de ROMA nog steeds geen werk, nog steeds een lege maag en geen kleren aan hun lijf. Het is een drama als je ziet in welke omstandigheden zoveel mensen leven. Onvoorstelbaar!!   Er zijn inmiddels wel verschillende ROMA kerken ontstaan, die door de ROMA zelf geleid worden. Attila is bezig om de ROMA die tot geloof zijn gekomen te trainen tot leiders. Maar ze moeten ook werk hebben, de kinderen moeten naar school, ze moeten een beroep gaan leren, enz, enz. Maar het mooie is dat ook dat steeds meer tot stand komt!!!  We hebben een bezoek gebracht aan een boerderij, een school, een kwekerij, waar overal ROMA aan het werk zijn. En zo wil Attila binnenkort ook een 2e hands winkel openen. Alleen heeft hij daarvoor goederen nodig, kleding. En toen kwamen wij op bezoek. Met een bus vol kleding …..

En we hebben afgesproken dat we voor de winter nog veel meer kleding kunnen sturen. En dekens, en matrassen, en fietsen. Een deel zal in zijn 2e hands winkel terecht komen. Een deel zal uitgedeeld worden aan wie gebrek heeft.

Verdere info over Attila en Adel kunt u lezen op onze website www.stichtinglinquenda.nl  onder het kopje “Reghin”.  Bij “verhalen” vindt  u beschreven hoe we op bezoek zijn geweest bij een paar ROMA families. Bij “foto’s“ uiteraard foto’s van de woonsituatie van ROMA’s.

Loslaten

Jarenlang hebben we gezinnen bezocht in de dorpen in regio Arad. We hebben een band gekregen met de mensen in deze omgeving. Zij konden op ons rekenen, steevast 3 a 4 bezoeken per jaar. Waren dat in de beginjaren 80 a 90 gezinnen, de laatste jaren schommelt dat zo rond de 50 gezinnen. Maar uiteindelijk zullen er ongeveer 20 adressen overblijven. Die worden niet meer door ons Nederlandse team bezocht, maar Isabel en haar medewerkers zullen deze families zolang als nodig blijven bezoeken. Ook blijven de broodcontracten voor hen gewoon doorgaan.

Dankbaar

Terugkijkend op dit bliksembezoek kunnen we alleen maar dankbaar zijn dat alles voorspoedig is verlopen. Maar het belangrijkste: dat onze hulpverlening ook in coronatijd gewoon door kan gaan. In Roemenië wordt gezorgd voor voedselpakketten en broodcontracten. En wij kunnen vanaf hier een transport sturen, dat door hen weer wordt uitgeladen en verspreid. Missie volbracht!!

Coen den Braber, Marco Blankenburgh

5 augustus 2020

Laadlijst van het transport behorend bij de reis van oktober 2019
aantal Omschrijving gewicht totaal gewicht
5 dozen sportkleding 8 40
5 tassen sportkleding 6 30
8 stuks kuip/eetkamerstoelen 3 24
1 box 10 10
1 skippy bal 1 1
3 kinderwagens 8 24
1 hobbelpaard 3 3
2 rollen vloerbedekking 10 20
1 5 poot 1 1
1 jerrycan bleekmiddel 8 8
1 jerrycan schoonmaakmiddel 8 8
1 centrifuge 12 12
3 driewielers 5 15
1 step 3 3
2 loopwagens 3 6
2 maxi cosi 4 8
1 kinderbadje 3 3
200 stuks lege dozen 55
1 rolstoel 10 10
3 trekkarretjes 8 24
4 rollators 8 32
24 emmers muurverf 10 240
1 step 4 4
4 dozen blikken verf 12 48
1 2persoonsbed 15 15
2 opklapbedden 10 20
4 ledikantjes 8 32
5 matrassen 15 75
32 fietsen 20 640
75 zakken dekens 2 150
34 doos schoenen 7 238
7 doos knuffels 5 35
5 mandjes babykleertjes 3 15
16 doos speelgoed 4 64
16 doos medical 6 96
4 doos rubberen laarzen 10 40
6 doos rugtassen 7 42
20 doos winterjassen 7 140
73 doos kleding 7 511
18 doos incontinentie 6 108
3 doos gordijnen 6 18
118 doos voedselpakketten 16 1888
totaal 4756
Van 6 – 11 mei 2019 waren op reis: Leen Soeters, Hanneke Maas, Anne Marie van Kreuningen, Daniel de Haan. Daniel doet hier zijn verslag:

Beste lezers,

Even voorstellen, ik ben Daniël de Haan, kom uit het mooie Vinkeveen en ik ben 19 jaar jong.

Via mijn tante ben ik te horen gekomen over stichting Linquenda. Zij was een aantal keer naar Roemenië gegaan, om daar mensen te helpen. Zij kwam steeds met mooie, maar ook droevige verhalen terug, over hoe slecht sommige mensen het daar hebben. Dit heeft mij, maar ons hele gezin thuis erg geraakt. Sindsdien hebben wij ook een sponsorgezin in Roemenië, die wij, door middel van geld doneren, goed kunnen helpen met voedsel en andere middelen die mensen erg hard nodig hebben.

Bij mij bleven die verhalen erg zitten en ik wilde ook graag meer helpen. Ik heb het daar met mijn tante vaak over gehad, en dit uiteindelijk tot een datum waarop wij naar Roemenië gingen! Erg mooi maar ook stiekem heel erg spannend.

Op 6 mei 2019 was het dan zover. Op de vroege maandagmorgen zouden wij vertrekken richting Oudewater, om vanaf daar door te gaan naar Eindhoven. Nog steeds vond ik het erg spannend, want de andere 2 reisgenoten kon ik nauwelijks, en de situatie die je gaat aantreffen kan je ook moeilijk inschatten als je er nog niet eerder bent geweest. Dit viel gelukkig erg mee! We waren echt een top team met z’n vieren.

Na maandag een lange reisdag gehad te hebben, met enige vertragingen, kwamen we aan op het slaapadres in Arad. Na heerlijk gegeten te hebben en we het busje hadden opgehaald, hebben we ’s avonds de week ingepland, en de gezinnen doorgenomen.

Elke avond hebben we de auto ingepakt met voedselpakketten, aardappels en wasmiddelen. Omdat wij nog een aantal mooie extra sponsoren hadden, konden we voor elk gezin nog fruit en groente halen, als extra. Dit deden wij in de ochtend. Met ons mee ging een tolk, die ons kon helpen te communiceren met de gezinnen. Dit deden wij 4 dagen lang. In het huis waar wij verbleven zijn we erg goed verzorgd!

Op zaterdag zijn we weer teruggereisd. Het voelde ook weer goed om naar huis te gaan. Het was een erg mooie indrukwekkende week!

Persoonlijk vond ik de week heftiger dan verwacht. Je weet niet wat je in kan schatten. Het bleek na de week dat de hulp die we geven echt nodig is, blijf dus vooral doneren! Het was een vermoeiende week, maar ook erg goed om te doen. Met de groep was alles in goede harmonie verlopen, ik heb nagedacht over verbeterpunten, maar kon die echt niet vinden. Ik hoop door de hulp die de stichting geeft, het steeds beter gaat met het land.

Bedankt voor het lezen!

Groetjes uit Vinkeveen,

Daniël de Haan

Reisverslag van de Roemenië reis van 11 t/m 15 februari 2019

Het bestaat nog steeds. Zo’n weg waar je niet in het donker moet rijden. En waar je overdag niet harder dan 50 km/p.uur kan rijden. Je zit constant te schudden in de auto en wordt voortdurend van links naar rechts geslingerd omdat de chauffeur de gaten in het asfalt wil ontwijken.  In de omgeving waar wij doorgaans werken, omgeving Arad, zijn zeker de doorgaande wegen goed. Daar schieten op een tweebaansweg personenwagens als het even kan met 100 km./p.uur de traag rijdende vrachtwagens voorbij, soms op een haar na een tegenligger ontwijkend. Maar voor een eventueel toekomstig project waren we dus wat van het vertrouwde pad afgeweken.

Alle uit te delen goederen voor deze reis zijn in Arad gekocht. De jongerengroep van Arad-Gaj was al druk bezig geweest 100 voedselpakketten in te pakken. De dozen stonden netjes dicht getapet op ons te wachten. Zelf zijn we eerst nog langs de groentehal gereden om verse spullen in te slaan. Voor elk gezin een zak aardappelen van 5 kilo, kost 11 LEI, € 2,75. Verder 2 kilo winterpeen voor 6 LEI, € 1,50; en als laatste en meest exclusieve: grote glimmende handsinaasappels 5 voor 4 LEI = € 1,–. Die hebben we uitgedeeld naar gelang de grootte van het gezin.

We zijn begonnen in het dorp wat het verste weg ligt. Toen we bij familie S. kwamen, werd er gelijk al gemopperd. Jullie hadden moeten bellen dat je zouden komen. Dan kon ik wat lekkers klaarmaken. Uitgerekend bij dit gezin. De vorige keer dat ons team er was, kwamen ze juist op een dag, waarop de moeder des huizes niets meer in huis had om haar kinderen voor te zetten. Het was een geschenk uit de hemel dat die dag ons team op de stoep stond. Deze moeder  had geleerd om op God te vertrouwen. En we moesten en zouden iets eten. Dus als alle gezinnen in dit dorp bezocht waren, moesten we terugkeren en dan zou er een schaal pannenkoeken klaar staan. En zo gebeurde het. Het was tevens een feestmaal voor haar 5 kleine kinderen.

Wilt u bidden voor mevrouw B. Ze woont in hetzelfde dorp. Met haar 71 jaren zorgt ze voor haar zoon van 47. Dat doet ze al van zijn geboorte af aan natuurlijk. Maar zoonlief kan lopen, noch praten. Inmiddels is zijn gewicht minstens anderhalf keer het gewicht van zijn moeder. Een zware klus. Maar ze doet het blijmoedig en met liefde. Op eerdere reizen hebben we  haar geholpen met een po-stoel, een hoog-laag bed, incontinentiemateriaal. Wat het nu extra zwaar maakt is dat zoonlief agressieve buien heeft. Dan gooit en smijt hij met van alles; er zijn al een paar ramen gesneuveld; ook moeder heeft al menige blauwe plek opgelopen. Wilt u bidden voor kracht, juiste medicatie, hulp.

Familie P. is helemaal gesetteld. Jarenlang hadden ze gespaard. Ze konden gratis wonen in een huis van een familielid. Maar ze hadden geen grond om zelf te bouwen. Ze wilden graag in hun eigen dorp blijven wonen, maar hadden medewerking van de gemeente nodig. En dat duurde lang. Eindelijk dan toch kregen ze een stuk grond toegewezen zo’n 500 meter van hun huidige woonplaats vandaan. Nu konden ze bouwen. En het is mooi geworden. Een ruime woonkamer, mooi strak laminaat op de grond. Tenminste, het lijkt laminaat, maar het is vinyl. Half open keuken. Het erf is opgeruimd. Een mooi verblijf waar ze 3 varkens in vet mesten. Ze zijn gesetteld! Klaar.

En zo zijn er veel mensen bezig ergens in dit proces. Familie P. kon jarenlang sparen en was ineens klaar. Maar de meeste gezinnen doen er wel langer over.  Familie B. bijvoorbeeld. De rode bakstenen muren staan er en het dak zit er ook al op. Binnen zie je nog de betonnen vloeren. In één ruimte zijn de muren betegeld en er is een keuken geplaats. Tweedehands voor € 500,–. Maar van woonkamer of badkamer is nog niets te bespeuren. Ook op de bovenverdieping onder het schuine dak is nog niets gedaan. Vader wil geen geld lenen van de bank. Veel mensen doen dat wel, maar betalen dan extra aflossing voor de rente. Van het salaris van vader B. leeft het gezin, van het inkomen van moeder B. en de oudste zoon wordt het huis verder gebouwd. Dus dat duurt iets langer, een aantal jaren. Maar er is vooruitgang.

En die vooruitgang is duidelijk zichtbaar in de omgeving van Arad. Daarom zijn we op de tweede dag iets verder gereden naar een dorp dat onder onze aandacht werd gebracht. Bij de stichting kwam een hulpvraag binnen, dus we zijn polshoogte gaan nemen. Ik vertelde al over de weg er naar toe. Het dorp binnen rijdende viel ons gelijk al op dat hier helemaal geen bouwactiviteiten plaats vinden. Er stond maar een enkele auto op de erven of in de straten geparkeerd. Was de tijd hier 20 jaar stil blijven staan?? Blijkbaar profiteert niet iedereen evenveel  van de economische groei. Een volgende keer zullen we u informeren of we als stichting iets voor deze omgeving kunnen betekenen.

De laatste dag van ons verblijf was nog druk. We waren natuurlijk de tweede dag er tussenuit geweest. Zouden we dat nog in kunnen halen? Wel willen we genoeg tijd bij de mensen doorbrengen om even naar hun verhaal te luisteren.

In de middag stonden we voor het hek van familie G. Er lag een brede ketting om de poortdeur met een dik hangslot er aan. We schrokken. We vroegen ons af …  Vanmorgen hing er ook een brede ketting met hangslot om de poortdeur van dhr. H. Op ons roepen was er niemand verschenen. Dhr. H. woonde alleen. We informeerden per telefoon bij het gemeentehuis. De sociaal werkster vertelde dat dhr. H. in november jl. erg ziek was geworden en na korte tijd was overleden. Zijn zus, die in een ander dorp woont, is belast met de verdere afwikkeling. Dus bij het zien van de brede ketting bij fam. G. schrokken we en dachten aan oma G. Uit onze rapportage wisten we dat dochter G. en haar man naar Duitsland waren gegaan om geld te verdienen. Ze zouden daarvan het huis een grote opknapbeurt willen geven. De buurvrouw kwam aanlopen. Ze is niet thuis hoor, riep ze al uit de verte. Dat stelde ons al enigszins gerust. Oma G., die toch lichtelijk gehandicapt was, was na vertrek van haar dochter alleen achter gebleven. Er was niet echt iemand die naar haar omkeek. Voor de winter begon, was dochter G. teruggekomen en heeft oma meegenomen naar Duitsland. Maar volgens de buurvrouw wilde oma G. zeker in de lente terugkomen. Oost, west; thuis best!!

Zo gaat er achter elke naam een verhaal schuil. Als laatste vertel ik over familie A. Elke keer als we bij dit gezin kwamen, vroegen we of ze al iets van moeder hadden gehoord. Daar kwam nooit een bevestigend antwoord op. Een jaar of vijf geleden is moeder met de noorderzon vertrokken, 5 kinderen achterlatend. Ze had haar man ingeruild voor een ander. De zorg voor de kinderen kwam voornamelijk op oma terecht, want vader dronk af en toe een beetje te veel.  In Roemenië gaan kinderen doorgaans vanaf hun 6e jaar naar school. Je krijgt pas een werkvergunning als je 8 schooljaren hebt afgerond. Als de portemonnee het toelaat kunnen pientere leerlingen doorleren tot en met 12 schooljaren. Dus met 18 jaar hebben ze het voortgezet onderwijs achter de rug. Knappe koppen gaan door naar de universiteit. Twee jongens uit familie A. mogen al werken en dragen zo bij aan het gezinsinkomen. De derde zoon zit in klas 9 en studeert voor elektricien.  Ik vraag vader wanneer ze iets aan het huis gaan doen, want het staat bijna op instorten. Er komt nu immers genoeg geld binnen. Het blijkt dat hij de eigendomspapieren nog niet heeft. Die moet hij aanvragen bij de gemeente. Het is maar een formaliteit, maar het is er nog niet van gekomen …  Blijkbaar is er contact met moeder geweest, want moeder en haar nieuwe vriend zijn in Duitsland gaan werken en hebben de twee meisjes (12 en 16 jr.) meegenomen naar Duitsland.

Na een lange dag zijn nog niet alle gezinnen bezocht. Het is allang donker. Vijf adressen blijven nog over. Marcelis en Isabel, waar we deze dagen mee hebben opgetrokken, zullen deze laatste vijf nog op een later tijdstip bezoeken. Om 21.00 uur zitten we aan onze laatste warme maaltijd hier. Aardappelpuree, een kippenpoot en koolsalade. Morgenochtend half 10 staat het taxibusje voor de deur, dat ons naar Budapest (H) zal brengen. Maar dat gaat over een brede vierbaans autoweg zonder gaten en hobbels, zodat je heerlijk in kan dutten.

Oudewater, 18 febr. 2019                              Marco en Mitra Blankenburgh

 Reisverslag door Willem van Welzenis

van de reis naar Roemenie met  St.Linquenda

van 8 tot 17 oktober 2018

Op maandag 8 oktober verzamelden we ons om 5.45 uur bij Tony van der Eijk om op reis naar Roemenië te gaan. We gingen met vier personen: Tony, Leen en Coen namens de commissie Linquenda en ik als gast.

Ik was in het verleden meerdere keren naar Roemenië geweest, toen namens de stichting Oudewater helpt Roemenië.

Voordat we vertrokken las Tony een gedeelte uit de Bijbel en een meditatie en ging met ons voor in gebed, waarna Marco Blankenburgh ons naar het vliegveld in Eindhoven bracht.

Om 9.10 uur vertrok het vliegtuig richting Boedapest en na een rustige vlucht kwamen we daar om 11.05 plaatselijke tijd aan. Net zoals in Nederland was het in Boedapest zomers weer en we genoten van de tocht in een taxibusje van Boedapest naar Arad.

Gelukkig konden we gemakkelijk en snel de grens over en ik verbaasde me erover dat de afgelopen jaren de wegen enorm verbeterd waren. Daardoor verliep de reis soepel en kwamen we na een uur of vier bij ons logeeradres aan.

In de plaats Arad werd er geld gepind en bij een verhuurbedrijf huurden we een grote bus en een bestelauto, die we nodig hadden om alle goederen op de plek van bestemming te brengen.

De week voordat wij naar Roemenië gingen is er een vrachtwagen met goederen in Arad aangekomen, waarna al deze spullen naar een kerkzaal zijn gebracht: voedselpakketten, jassen, tassen, knuffels, bedden, fietsen, een trampoline en ook veel zakken aardappels die we op de plaatselijke markt in Arad hebben gekocht.

Met behulp van adreslijsten laadden we alvast we de bus, zodat we de volgende morgen de adressen op de route makkelijk zouden kunnen vinden.

De maaltijd gebruikten we aan het eind van de middag bij ons logeeradres.

‘s Avonds namen we met elkaar de volgende dag door en omdat het voor Roemeense begrippen nog erg warm was, zaten we nog een poosje in de tuin of op de veranda.

Met Coen en Leen sliep ik op een kamer, terwijl Tony haar eigen logeerkamer had.

Veel rust was er echter niet in de nacht: naast onophoudelijk gesnurk van een van de gasten klonk er ook al even na 1.00 uur het gekraai van de haan.

Elke morgen begonnen we gezamenlijk met het ontbijt en een dagopening.

En daarna gingen we naar de kerkzaal, waar we op een van de tolken wachtten, die dagelijks meeging om voor ons uit het Hongaars te vertalen. Bij de gezinnen werden we hartelijk ontvangen en sommigen hadden zelfs eten voor ons klaargemaakt.

Naar behoefte van de gezinnen deelden we voedselpakketten en kleding uit en bij de plaatselijke bakker werden broodcontracten afgesloten voor gezinnen, die gesponsord worden vanuit Nederland.

De commissieleden bespraken regelmatig de leefomstandigheden van eventuele nieuwe gezinnen en bepalen later  of deze mensen in de toekomst geholpen kunnen worden.

Sommige omstandigheden zijn schrijnend en soms waren de verhalen ook wat tegenstrijdig. In vijf minuten tijd kon bijvoorbeeld het kindertal oplopen van vijf naar negen.

Bij ieder bezoek aan een gezin werd een bijbelgedeelte gelezen en een gebed uitgesproken.

En zo gingen we elke dag met bezoekschema’s die thuis door de commissieleden waren opgesteld, op pad.

Op zondag bezochten we de plaatselijke kerkdienst en toen de dienst afgelopen was, kwamen ouders hun kind laten dopen. Zij waren dus niet bij de dienst aanwezig, wat in onze ogen wel merkwaardig was, maar daar misschien normaal.

Na de dienst waren we verder die dag bij ons logeeradres te gast.

In de tien dagen die we in Arad doorbrachten hebben we veel armoede gezien. Vooral ouderen, die geen kinderen hebben die voor hen kunnen zorgen, hebben het heel zwaar. Deze mensen leven doorgaans in een onderkomen, dat niet groter is dan vier bij vier meter waar zich al hun huisraad bevindt: tafel, stoel, bed, keuken, kleding enz.

Verder kwamen we veel kinderrijke gezinnen tegen die in armoedige omstandigheden leven, omdat de vader geen werk of een tijdelijk contract heeft, of invalide is waardoor hij niet kan werken.

Naast veel armoede zagen we ook dat er families wonen die het in de loop van de jaren beter hebben gekregen. Daar hebben we afscheid van genomen met een bijbeltekst en een foto, waarbij we hen veel zegen wensten voor de toekomst.

Daarnaast werden er ook nieuwe gezinnen aangemeld; later zullen zij door de commissie worden besproken of we in de toekomst iets voor hen kunnen betekenen.

Op maandag 15 oktober werd de verjaardag van Coen gevierd, waarbij de familie van Bemmel op bezoek kwam en taart meebracht.

De dinsdag daarop bezochten we met elkaar een kinderopvanghuis, de laatste goederen werden nog afgeleverd, de beide auto’s werden ingeleverd en de kerkzaal werd schoon opgeleverd!

Het was een goede reis met vooral prachtig weer, waarin we veel indrukken hebben opgedaan.

Na afscheid te hebben genomen van Jolanda en haar zoon vertrokken we de woensdag om 10.00 uur per taxi naar het vliegveld.

Willem van Welzenis

Roemenië reis februari 2018

Op zondag 25 februari zijn Tilly Tollenaar en ik, Elly van Herk, door Hans, mijn man, naar Eindhoven gebracht en gingen wij met het vliegtuig naar Roemenië.

Op het vliegveld van Timisoara stond Marcelis van Bemmel klaar om ons op te halen.

Hij bracht ons naar Jolanda Tirsin in Arad.

Jolanda had voor een heerlijke maaltijd gezorgd, waar wij wel trek in hadden.

De eerste dag kwam Marcelis met Isabel als tolk en Christi als hulp ons halen.

We gingen naar een kerk, waar de voedselpakketten stonden.

De voedselpakketten, witte kolen, wasmiddel en zakjes tuinzaden werden in de auto gezet.

Zo vertrokken wij naar de gezinnen en alleenstaande mensen die we zouden bezoeken.

Wij gaven hun het voedselpakket, de kool, het wasmiddel en het tuinzaad.

Verder informeerden wij naar hun problemen en vroegen waar zij behoefte aan hadden.

Zij kregen van ons een bijbeltekst en deden een gebed met elkaar.

Zo gingen wij naar het volgende adres.

De volgende nacht had het gesneeuwd en het was heel koud. Jolanda had al heel vroeg de straat geveegd. Om negen uur vertrokken we weer en gingen net als de vorige dag pakketten halen.

Hierna gingen we ook net als de vorige dag mensen bezoeken. We kwamen bij een oude mevrouw die buiten de was deed. Als ze de was ophing, kwamen de ijspegels er aan te hangen. Zo koud was het.

Er was een groot gezin, waar we mochten eten. We kregen soep, aardappelpuree ,worstjes en broodjes. We vonden dat heel gastvrij van die mensen.

Op dezelfde wijze hebben we op de laatste dag ook nog een aantal adressen bezocht.

We hebben iedere dag wel schrijnende situaties gezien. Slechte huisvesting en zichtbare armoede.

Ook verbazend hoe eenzaam sommige mensen waren. Thuiszorg is er niet.

Zo kwamen we bij een man en vrouw, waarbij de man invalide was en de vrouw kanker had.

Ze hadden geen enkele hulp. We merkten dat het geloof voor veel mensen een steun is.

We zijn ook in een huis geweest dat helemaal in appartementen was verdeeld, waar ongehuwde moeders woonden. Dat zag er wel mooi uit.

Ondanks het koude weer en besneeuwde wegen heeft Marcelis ons overal gebracht waar we wezen moesten.

Donderdag 1 maart heeft Marcelis ons weer naar Timisoara gebracht, vanwaar we ‘s middags weer met het vliegtuig naar Eindhoven zijn gevlogen.

Daar stonden Hanneke en Frans ons op te wachten om ons weer naar Oudewater te brengen.

Het was voor mij een bijzondere ervaring om te zien hoe sommige mensen daar leven.

En dat de kleding en goederen van Linquenda daar goed besteed worden.

3 maart 2018 – Elly van Herk

Roemenië reis van 9 t/m 19 nov 2017

Aan mij de eer om als nieuwkomer een stukje te schrijven over de afgelopen reis naar Roemenie.

Eerst even voorstellen:

Mijn naam is Helma Hoogendoorn-Huffener, geboren in Oudewater en woonachtig in Papekop.

Ik ben nu ongeveer tweeënhalf jaar werkzaam bij St. Linquenda in de 2e hands winkel en heb inmiddels al vele bananendozen ingepakt en achter het gordijn gezet. Nu wilde ik toch eens met eigen ogen gaan zien waar ze dan toch terechtkomen, en waarvoor je dit werk dan toch doet!.

Nou, met Tony hierover gesproken en zo kon ik mee met deze reis.

We, dat zijn Hanneke, Coen, Leen, Irma, Helma, verzamelden ons op 9 november om 10.00 bij de Fam. Blankenburg. Na koffie drinken, bijbel lezen en gebed gingen we met 2 auto’s [Tony en Tilly reden] naar vliegveld Eindhoven.

Na een voorspoedige vlucht van 2 uur en 10 minuten kwamen we om ong. 17.00 uur, Roemeense tijd, aan op vliegveld Timisoara, waar Marcellis al op ons stond te wachten.

Na een uurtje rijden kwamen we aan in Arad bij ons gastgezin Jolanda Tirzin, we werden hartelijk ontvangen. Nadat we de koffers op onze kamers hadden gebracht en de huisregels werden uitgelegd, wachtte ons een heerlijke warme maaltijd, dit was aardappelstoof en kweeperencompote toe. [de peren uit Jolanda’s garden]

Voordat we ons bedje in kropen werd er eerst nog de planning voor de volgende dag besproken.

Het avontuur kan beginnen.

10 nov

De ontbijttafel stond gereed toen we de keuken binnen kwamen, daar begonnen we de dag met een stukje uit de bijbel te lezen en gebed, de lunchpakketjes werden klaargemaakt en na het ontbijt maakten we ons klaar om aan het werk te gaan!!

Om 9.00 reden we naar de opslag van de kerk; buiten stonden heel veel fietsen die uitgedeeld moesten worden deze week, en binnen stonden de vele bananendozen en andere goederen. Eerst moest alles geordend worden, en de goede nummers bij elkaar zetten. Ondertussen moest er ook nog de bus en auto opgehaald worden bij het verhuurbedrijf; nadat deze gearriveerd was kon er ingeladen worden, de 600-nrs dozen, de voedselpakketten, fietsen, dekens, schoenen, jassen, knuffels, tassen, riemen, maandverband, dit moest allemaal mee: bestemming Tisa Noua, Fintanele. Er werden deze dag 6 gezinnen bezocht. Eerst werden er bij de plaatselijke bakker de broodcontracten afgesloten. Daarna gingen we met zijn allen naar de gezinnen toe; in de bus zaten Coen en Leen met tolk, en in de auto Hanneke, Irma, Helma en tolk. In de auto werd ik alvast bijgepraat door Hanneke wat de situatie van de gezinnen was en ik had als taak om de mooie kalenders uit te delen. Wij deden de gesprekken met hulp van tolk en ondertussen werden de dozen en andere materialen, die voor dat gezin op het lijstje stonden, uitgeladen. Na ieder gesprek werd er gevraagd of er nog wat nodig was, zodat we dat bij een volgende bezoek of evt. nalevering in deze week konden leveren. De rode auto ging open voor het uitzoeken van schoenen, jassen, knuffels etc., en na afloop alle dozen er weer zo goed mogelijk in zien te krijgen!! Dan volgde het lezen van de tekst van de kaart die we voor ieder gezin hadden, dit werd door iemand van het gezin voorgelezen, of door de tolk of door ons. De tekst luidt: “Moge de Heer een burcht zijn voor de verdrukte, een burcht in tijden van nood. Daarom vertrouwen op U wie uw naam kennen, want Gij hebt nooit verlaten wie U zoeken.” Dit is Psalm 9:10 en 11. Als afsluiting vaak nog een gebed en daarna gaven we elkaar een hand, knuffel en wensten we elkaar Gods zegen toe.

Wat veel indruk gemaakt heeft op mij deze dag, is dat je met open armen ontvangen wordt,en ze blij zijn dat Hollandia er weer is.

En ondanks alle ellende en verdriet en ziektes, handicaps, zorgen die ze hebben, zoals bv. een vrouw met uitgezaaide botkanker en haar man in een rolstoel zit en deze mw. voor hem zorgt en wetende dat als zij komt te overlijden wie zorgt er dan voor haar man??, ze positief eronder blijft, toch nog blijft lachen en dankbaar is, en blij is met haar hakschoenen die ze uitgezocht heeft!! En zo’n groot geloof allemaal.

En bv. een goed Engels sprekende man met een geamputeerd been, veel last van fantoompijnen, kwam naar ons toe lopen met krukken, waarbij het pad waarop hij liep zeer ongelijk en hobbelig is, vol met stenen, modder en zand. Zeer gevaarlijk met maar 1 been!!. En toen ik een fiets voor een gezinslid achter bij hem ging brengen, schrok ik van de vele [waak] honden en een enorme grote vieze puinzooi van alle kanten. Hoe moet je hier [over]leven!! En dan blij zijn dat je nog een schoen maat 46 gevonden hebt voor hem .

Rond de klok van 14.30 uur waren we weer terug in Arad, daar werden de dozen nog eens goed uitgezocht en op volgorde gezet.

De mannen gingen alvast de pakketten bij het Psychiatrisch ziekenhuis brengen in Arad; ze waren hier ook weer zeer dankbaar.

De grote bus van Marcellis en auto werden weer volgeladen voor de volgende dag, zodat we weer op tijd zouden kunnen vertrekken.

Rond de klok van 18.00 uur stond er weer een heerlijke maaltijd voor ons klaar. Soep, spelt, spinazie, gehaktschijf en de pruimenkoek toe, deze had ik thuis gebakken voor Jolanda en voor haar meegenomen; de recepten werden weer uitgewisseld.

‘S avonds nog napraten over deze dag, de gezinnen voor de volgende dag doorspreken, en op tijd naar bed want morgen wordt een drukke zaterdag. Het was voor mij een enerverende, indrukwekkende dag.

11 nov

Vandaag gaan we 7 gezinnen in Arad bezoeken.

Marcellis en Isabel en Olga gaan ook mee, we gaan met zijn allen op pad. Vooral vandaag ervaren we dat veel gezinnen zeer klein en armoedig wonen; soms net een schuurtje en daar woont dan de hele fam. in, vaak is het er zeer heet, want de houtkachel staat aan, ook om op te koken, en in diezelfde ruimte staat ook nog eens een bank, soms twee, en een bed, daar ligt dan een kindje op te slapen, en alle kleding die ze hebben ligt op een hoop op de bank; kasten hebben ze niet, dat past ook niet in die ene ruimte; en tussen de puinhoop slapen ze dus!! Tussen het paadje van de bank en bed staat ook nog eens een kinderwagen met een baby erin!!. Zo kochten we ook een Bijbelboekje voor een oma om haar kleinkind voor te lezen, haar dochter 24 jaar woont bij haar in met haar 2 kinderen; ze zitten met mutsen op, want het is koud in hun hutje, stookkosten zijn hoog Geld hebben ze heel weinig, en als ze wat verdienen met werk, dan is dat bv. 120 euro in een maand!! Terwijl de prijzen bv. bij de Lidl hetzelfde zijn als bij ons. Ze hebben problemen en pijn aan het gebit, geen geld om naar een tandarts te gaan, slecht gebit dus en dat zie je ook heel duidelijk; dit probleem hebben bijna alle arme Roemenen. De vader van de kinderen komt en gaat in dit gezin. Moeilijk!!

En toen een vrouw alleen met 7 kinderen om voor te zorgen, waarvan 1 autistisch, haar man is pas overleden.

Een fam. met 2 gehandicapte kinderen, een gehandicapte moeder met 2 kindjes. Maar ook mooie en dankbare momenten mogen ervaren, zoals een vrouw die een bril uitzoekt en weer wat beter kan kijken, aan de voet die gebroken was weer een goede schoen past; de kinderen die   kunnen studeren en hun diploma halen; en de fietsen die aan vele kinderen uitgedeeld worden en dan de blijde gezichtjes mogen zien.

En als we op het punt staan om weg te rijden, komt er nog een vrouw aangerend om ons nog een heerlijke koek te overhandigen, die ze ws. net zelf had gebakken, hij was nog wat warm, en uit beleefdheid neem je het aan, maar zelf had ze met haar kinderen het harder nodig gehad.

Veel dankbaarheid weer. Bij terugkomst in de kerk gaan we weer de bus en auto inladen voor maandag; er worden nog pakketten gemaakt en schoenen goed uitgezocht.

Weer bij Jolanda aangekomen staat de maaltijd al weer klaar.

Marcellis en Isabel eten mee. We eten spaghetti met tomatensaus a là Jolanda. HEERLIJK.

In de avond nog wat napraten, appen, puzzelen en dan is het weer tijd om naar bed te gaan.

12 nov

Vandaag is het zondag, RUSTDAG.

Om 10.00 uur gaan we met zijn allen lopend naar de kerk toe, de broer van Jolanda is de voorganger, en spreekt in het Hongaars, naast mij zit Isabel [een huisarts] en achter Irma zit Isabel [van Marcellis]. Zij vertalen het voor ons zachtjes in het Engels, zodat we het toch ook een beetje kunnen volgen; we werden in het Duits bedankt voor alles wat we voor de gezinnen en tehuizen doen. Het was een mooie dienst.

Uit de kerk koffie drinken en nog wat napraten, en ‘s middags hadden we weer een warme maaltijd; Marcellis en Isabel aten mee; er was weer lekker gekookt door Jolanda. Bloemkoolsoep, stamppotje van aardappel, wortel en ui, kippenpootje en een tompouce als dessert.

‘S middags hadden we een bezoek gepland bij een Ned. echtpaar dat 2 jaar geleden in Roemenië is komen wonen. Het werd een mooie autorit naar Ghioroc. Wat heeft Roemenië toch een mooie natuur!! We werden gastvrij ontvangen. Deze fam. verhuurt ook appartementen op hun terrein, mooi gebouwd en ingericht door hun zoon. Een aanrader voor een vakantie in Roemenie. (https://www.facebook.com/goossensapartments/)

13 nov

Vandaag gaan we 12 adressen in Ususau bezoeken; de bus en auto waren al geladen dus we konden al op tijd vertrekken.

We reden richting het Zarand gebergte en deden al vroeg een koffiestop bij een bankje, dat noemen we “Hotel Riet”, naar de oprichtster van Linquenda; leuk en mooi om hier te zijn.

Het 1e gezin waar we waren heeft een geitenhouderij; vader en moeder met 4 kinderen. Via loopplanken konden we naar binnen; nu zag ik eens een huis dat een vrij grote kamer had en opgeruimd; de kinderen zagen er leuk gekleed uit en vonden het leuk om op de foto te gaan. De prijs van de geitenmelk is erg laag, en de opbrengst van de kaas ook. Er zal worden gekeken of wij iets kunnen betekenen voor deze fam. door een geitenkaasproject te realiseren.

Dan was er een gezin met 5 kinderen, moeder is ziek, heeft geen geld voor medicatie of operatie, groot probleem dus!! Een paar kindertjes kwamen bij mij op de bank zitten, waarvan er 1 meisje trots liet zien dat ze haar naam al kan schrijven, zo was het toch nog even gezellig met elkaar.

Zo hebben we ook gezien bij een gezin met tienerkinderen, dat er een huis in aanbouw was; we kregen nog een rondleiding waar alle kamers zouden komen, want waar ze nu in woonden, was erg klein en vervallen.

Zo zijn we op bezoek geweest bij een boerengezin met 14 kinderen!! De meisjes droegen hoofddoekjes en hadden rokken aan, hier waren de schoenen en jassen ook weer zeer welkom, maar het maandverband mochten de meisjes van hun moeder niet aannemen!! Hier stond ik versteld van dat dat niet mocht!! Wij kregen uit dankbaarheid nog een heerlijke koek mee, die een van de meisjes had gebakken.

En er kwam een oudere vrouw op de fiets naar ons toe, zij had ons al gesignaleerd bij een ander gezin, zo reed ze voor ons uit zodat we bij haar op bezoek konden gaan. Zij verzorgt haar opstandige, soms agressieve zoon van 50 in haar eentje, wat veel problemen geeft voor haar, maar ze is oh zo dankbaar dat ze ons weer zag.

Weer bij de kerk aangekomen hebben we de spullen ingeladen voor de volgende dag; we aten al vroeg, Jolanda had het eten al klaar staan voor ons; ze ging naar Bijbelstudie. Zo konden wij zelf vast beginnen, het was bloemkoolsoep, sperziebonen pot met rookworst en kweeperencompote.

‘S avonds werden de nodige dingen met elkaar doorgesproken, en zo werd het ook weer een tijd om naar bed te gaan.

14 nov

Met veel regen bezochten we vandaag de 8 gezinnen in Simbateni.

Weer veel schrijnende gevallen meegemaakt vandaag.

Een oud-uit-ziende verstandelijk gehandicapte vrouw [ze blijkt pas 48 te zijn!!] treffen we alleen thuis aan; haar dochter is naar Duitsland gegaan; ze weet te vertellen dat haar dochter met de kerst thuis komt, hoe moet het verder met deze vrouw?, kan ze zo alleen blijven?

Een moeder met 2 kinderen,1 meisje lijdt aan astma, geld voor medicatie is erg duur en hebben ze eigenlijk niet.

En we treffen een man thuis in een klein armoedig huisje, kinderen zijn naar school, man heeft een verband om zijn voet, heeft in een spijker getrapt, tetanusinjectie was er niet, hoe zal dit aflopen!!

En een oma zorgt voor 6 kleinkinderen, moeder is weggelopen.

En een man met grote voeten [mt. 46] was heel blij dat we schoenen voor hem hadden gevonden.

We kregen ook een warm onthaal met pannenkoeken en arretjescake bij een fam. Dit was nu echt voor de laatste keer dat wij ze bezoeken, het gaat goed met ze, wel,wordt er nog een naaimachine geleverd bij ze, de vorige was stuk gegaan.

Door de vele regen die er was gevallen, werd het moeilijk om ons winkeltje uit te stallen van schoenen en jassen; we hielden het maar een beetje in de auto, zodat ze toch nog konden uitzoeken; wederom was er weer veel blijdschap en dankbaarheid aanwezig.

Rond 14.30 uur kwamen we terug bij de kerk, wegens het slechte weer hadden we nog niet geluncht, dus dat hebben we toen eerst maar gedaan. Hanneke heeft   Elly[de tolk] naar huis gebracht, en wij zijn vast de bus gaan laden voor morgen, ook werden de dekens en dekbedden geordend en ingeladen; de schoenen en jassen werden ook weer goed uitgezocht, en rond 17.30 waren we allemaal weer thuis, waar ons avondmaal niet lang meer op ons wachtte. Dit keer verse tomatensoep, linzenschotel met Milez [een Roemeens vleesrolletje]. Het smaakte ons weer goed. ‘S avonds nog contact gehad met het thuisfront, napraten, puzzelen en naar bed.

15 nov

Vandaag staat eerst een bezoek aan de Shelter plaats in Arad gepland, het crisiscentrum van Raoul. Dit is o.a. een opvanghuis voor moeders met kinderen, een soort blijf van mijn lijf huis.

We hadden veel dozen en fietsen voor ze meegenomen, het uitladen ging snel, want er was veel hulp naar buiten gekomen van de jongeren. Ze waren erg blij met hun spullen. We werden uitgenodigd om koffie te komen drinken met Raoul en zijn vrouw in de kantine en zij vertelden wat over de situatie van het huis en de problemen waar ze tegen aan lopen. Ik heb veel bewondering voor ze wat ze allemaal voor het huis en de mensen doen.

Toen volgde een lange rit van ongeveer een uur naar Ineu, deze plaats ligt nog net voor het Karpaten gebergte; weer veel mooi natuurschoon gezien.

We brachten een bezoek aan een kindertehuis met school, waar we sportkleding en veel computers hebben gebracht.

2 sponsorkinderen van Irma kwamen al heel snel naar haar toe gelopen, ze waren blij elkaar weer te zien, dit was een ontroerend gezicht.

We werden uitgenodigd om wat te komen drinken en praten in het kantoor van het tehuis.

Toen volgde weer een lange rit naar huis toe, Irma bestuurde dit keer de grote bus [Coen was niet zo fit om te rijden] dit was voor haar de 1e keer dat ze in een bus reed, knap van je hoor Irma, dat je dit aandurfde!!

Weer in Arad aangekomen de spullen voor de volgende dag ingeladen en rond 17.30 uur thuis.

Even gezeten en toen was het weer etenstijd; groentesoep, gebakken aardappeltjes, vissticks, tomatensaus en Roemeense koekjes, als naspijs; deze koekjes heten: cornulete cugen pomelo. Te lekker!!

We hadden vandaag weer veel om te geven. Dankbaar.

16 nov

Vandaag gaan we 12 gezinnen in Paulis Noord bezoeken.

Wat zullen we vandaag weer aantreffen?

Coen blijft thuis, is niet fit genoeg om mee te gaan, dus Irma mag de bus besturen, rijdt met Leen en Steve; in de auto zitten Hanneke en Monica en Helma.

Respect voor een enthousiaste mw. die een lichamelijke gehandicapte man in rolstoel met spasmes verzorgt, en een hardwerkende man en vrouw met een gehandicapte zoon van 14 die eigenlijk alleen maar in zijn bed kan liggen, kan nl. moeilijk zitten.

Steve had een goed gesprek met een oude vrouw Tanti genoemd.

Opa’s en oma”s zorgen voor hun kleinkinderen, vaders en/of moeders zijn er niet, een dove vrouw zorgt voor haar 2 kinderen.

En een man die we wilden bezoeken, blijkt dus overleden te zijn!!.

En een moeilijk en droevig gesprek met een mw. Zij verzorgt haar gehandicapte man, die veel in bed ligt, de verzorging is te zwaar voor haar, ze kon wel wat extra beddengoed gebruiken en kracht en bemoediging.

Op de terugweg zijn we op zoek gegaan naar een vloerkleed voor een fam. Deze hebben we gekocht op een marktje Jacksons genaamd in Arad. Daar hebben we ook op aanraden van Hanneke `Langos` gegeten, een typisch Roemeens hapje, heel lekker.

Gelijk ook op pad gegaan voor houtblokken. Deze bij Dedeman gekocht.

En deze spullen bij de gezinnen gebracht voor wie ze bestemd waren. Ze waren er blij en dankbaar voor.

Rond 17.00 uur waren we terug bij de kerk, inladen voor morgen, we hebben nog genoeg om uit te delen.

Thuis gekomen bij Jolanda wachtte Coen ons op, gaat gelukkig iets beter met hem, hij had een rustige dag gehad.

´S avonds aten we weer lekker; groentesoep, chinese koolschotel, koekie met koffie.

En weer was er een dag om, morgen de laatste dag dat we de gezinnen bezoeken, zaterdag nog de nalevering.

17 nov

Vandaag waren we wat vroeger opgestaan als anders, omdat we nog wat spullen in de kerk uit moesten zoeken, die ook mee moesten om uit te delen. We bezochten vandaag 10 gezinnen in Cuvin, Ghioroc, Minis, Paulis Zuid.

Zo zagen we een oud vrouwtje [86] op een bankje zitten aan de weg, we hadden haar in deze week al verschillende malen op dat bankje zien zitten, nu brachten we haar een bezoek. Ze was hier weer erg blij mee en toonde veel emotie. Zo ook kwamen we al een man op een driewieler tegen in het dorp; deze man brachten we ook een bezoek, man heeft een verlamde arm, heeft weinig contact met zijn fam, en voelt zich eenzaam. Hij toonde veel emotie, was ons nog steeds zeer dankbaar voor alle hulp die we geven. En een ontmoeting met een gehandicapt meisje, dat veel in bed ligt, een hele zorg voor moeder en gezin. En dan de blijdschap en dankbaarheid bij veel families dat ze ons weer zien en geknuffeld worden, en dat we schoenen en jassen, dekens en voedselpakketten uitdelen, en natuurlijk de broodcontracten, En ze trots nog hun kalender of bijbelkaart van vorig jaar laten zien, en anders staan ze wel ergens goed in het zicht, ook van andere jaren!!

Zo brachten we ook een bezoek aan een kleuterschool; we mochten nog binnen kijken, de 22 kinderen waren er niet, wel 2 leidsters; het zag er kleurig en fleurig uit, we brachten ze een bolderkar met inhoud en de aap erbovenop!!. Zo ook het sponsorgezin van Hanneke een bezoek gebracht, en van Coen, en medische spullen bij een dokterspraktijk gebracht, ook daar was het allemaal zeer welkom.

Zo hadden we ook nog wat te regelen bij de plaatselijke bakkers voor de broodcontracten, er waren wat foutjes en die moesten rechtgezet worden.

Zo rond 17.00 uur waren we terug in Arad.

De laatste spullen voor morgen werden weer klaargezet, en weer aangekomen bij Jolanda stond het avond eten alweer te pruttelen.

Bloemkoolsoep, risotto, kippenpootje, plak brioche. Het smaakte weer heerlijk. De avond nog verder wat doorpraten, verslagje schrijven en naar bed.

18 nov Zaterdag naleverdag.

Vandaag worden de laatste dozen, fietsen, dekens, schoenen ingeladen in de bus en auto. Ik mag vandaag mee met Coen en Leen in de bus, wat heb je in zo’n bus toch een mooi uitzicht!!

De eerste rit ging naar de shelter in Arad; daar werden nog weer veel dozen gebracht met oa. schoenen, dekens, jassen en weer veel fietsen.

We kregen weer veel hulp van ze met het uitladen.

Toen moest er nog een naaimachine weggebracht worden in Simbateni. Bij  een fam. in Ghioroc ook nog veel dozen uitladen; naar Paulis nog een doos, een bakker in Arad voor een broodcontract afzegging. En het mooiste stadion van Roemenië in Arad, volgens Steve,

bezocht, was inderdaad een erg mooi stadion.

Weer terug in de kerk de laatste spullen opruimen en netjes maken.

Zo hadden Hanneke en Irma ook die dag nog wat naleveringen in en rond Arad, en op pad voor plastic bakjes voor de geitenkazen!!

De laatste voedselpakketten werden ingeladen en naar Jolanda gebracht en toen kon ook de bus en auto weer [schoon]teruggebracht worden bij het verhuurbedrijf.

Toen konden we ook alvast onze koffers gaan pakken, het rook in huis inmiddels erg lekker naar zelfgebakken BRUIN brood, daar was Jolanda mee bezig. Op het menu stond: gebakken aardappelen, koolsalade, kippenpoot, bruin brood, kweeperencompote. Het smaakte ons weer goed. ‘S avonds kregen we nog bezoek van Isabel, met elkaar koffie gedronken en gepraat en gebeden en afscheid genomen. Lekker slapen.

19 nov

Een dag van afscheid nemen !!

Om 8.00 uur kwam Marcellis ons ophalen, afscheid genomen van Jolanda ,haar heel hartelijk bedankt voor de gastvrijheid, goede zorgen, lekkere eten en fijn dat ik haar ontmoet heb.

Om 9.10 uur kwamen we aan op vliegveld van Timisoara; met elkaar koffie gedronken, bagage afgegeven, de douane, wachten, de gate, en om 11.50 [Roemeense tijd] vertrok het vliegtuig naar Eindhoven, een goede en veilige vlucht gehad. Om 13.10 uur [Hollandse tijd] stonden we weer op Hollandse bodem; daar werden we opgewacht door Pieter en Gijs. Zij brachten ons weer veilig thuis.

Het was een zeer geslaagde, enerverende, mooie, indrukwekkende reis, met een heel fijn team samengewerkt en ervaringen gedeeld.

Ik heb nu zelf mogen zien en ervaren dat de hulp uit Oudewater van Stichting Linquenda met open armen en met een dankbaar hart ontvangen wordt.

Hartelijke Groet Helma Hoogendoorn.

Reisverslag door Anne Marie de Haan, nadat ze op 25 mei 2017 terug kwamen van 10 dagen Roemenië

Beste mensen,

Hier een verslagje van m’n ervaringen in Roemenië.

Allereerst wil ik het bestuur bedanken dat ze me opnieuw (de 3e keer) de gelegenheid hebben gegeven om mee te gaan naar m’n broeders en zusters in Roemenië!!

Na een voorspoedige vlucht kwamen we aan op Boedapest Airport.

Daar stond een auto klaar die vanuit Nederland gehuurd was.

Aan mij de eer om hem te besturen …. best een beetje spannend, andere auto, rijden waar ik nog nooit zelf gereden had. Gelukkig had ik m’n navigatie vanuit Nederland meegenomen. Op z’n Hollands werd me de weg gewezen!!

Na een rit van ongeveer drie uur werden we warm ontvangen door onze gastvrouw.

Nadat we wat gedronken hadden en de koffers op onze kamers gezet hadden, gingen we richting de opslag om alle dozen te sorteren op nummer.

De bus werd alvast gevuld voor de volgende dag zodat we woensdagochtend op tijd konden vertrekken!!

’s Avonds op tijd naar bed gegaan …. de dag was voor ons namelijk al vroeg begonnen!!

Woensdagochtend was het dan zover…de mannen, Leen en Coen, gingen de sponsordozen ed. bezorgen met de bus, daarbij geholpen door een superhulp!! En wij, Hanneke en Anne-Marie gingen in een auto erachter aan en deden de gesprekken met de families. Natuurlijk geholpen door geweldige tolken!!

Wat op deze manier mooi is, is dat je echt alle gezinnen ontmoet en spreekt! Andere keren hadden we twee bussen en werd het team gesplitst en deed ieder team een ander dorp.

Ik merk dat ik eindelijk wat namen van families kan onthouden. 😉

Veel verschillende bezoeken…

Gezinnen waar het echt wat beter gaat en waar we dan ook afscheid van hebben kunnen nemen!

Maar we komen toch ook nog steeds schrijnende “gevallen” tegen…

Dan ben je als team extra dankbaar dat je toch iets kunt betekenen voor ze.

Al is het “maar” dat je een luisterend oor kan zijn, dat je een arm om ze heen kan doen en dat je ze mag wijzen op de GOD Die wil helpen in nood!!

Ons bezoek werd altijd afgesloten met het lezen van een tekst uit de Bijbel en met gebed.

Vaak door iemand van het gezin waar we op dat moment waren en anders door de tolk of iemand van ons. Soms merken we dat ze het niet zo gewend zijn om in de Bijbel te lezen. Ik wil u daarom vragen om voor deze mensen in het bijzonder te bidden en de Heere wil vragen of Hij het verlangen in hun hart wil werken om in de Bijbel te gaan lezen. Ik geloof dat dat van eeuwigheidswaarde is …

Wat ook mooi was om uit te delen waren de ETUIS!! Wat vonden de kinderen dat weer geweldig zeg!!! Echt een cadeautje voor ze!

Deze reis waren er ook weer veel fietsen, driewielers en stepjes!

Ik wil toch de naam van m’n vader een keertje noemen…pa van Kreuningen, bedankt voor het repareren en leveren van zoveel fietsen!! Ze worden met veel dankbaarheid ontvangen!!

Ook de broodcontracten vind ik iets geweldigs! Wie dat toch bedacht heeft verdient, wat mij betreft, een lintje!

Deze reis hebben we, op aanraden van een maatschappelijk werkster van Paulis, vijf nieuwe adressen bezocht. Ze reed zelfs met ons mee om de weg te wijzen. Van alles gevraagd en opgeschreven, nu de taak van het bestuur om deze adressen te bespreken en te beslissen of we in staat zijn deze mensen te helpen.

Bij een moeder met twee kleine kinderen besloten we ter plekke om direct wat boodschappen voor haar te halen, denk aan brood, macaroni, rijst, aardappels, verschillende groentes en wat fruit.

Van wat mensen uit mijn woonplaats had ik geld gekregen, daar hebben we een goede wasmachine voor kunnen kopen en konden we voor een ernstig zieke moeder medicijnen betalen. We gaan ook op zoek om voor een volwassen man een driewielfiets te kopen. ’t Zou geweldig zijn als dat zou lukken!!

U begrijpt … we hebben weer veel meegemaakt!  Mooie dingen maar ook zorgelijke dingen. Ik wil u bedanken voor uw meeleven en het gulle geven!!

Met elkaar kunnen we voor “onze” gezinnen veel betekenen!

Ik wil u vragen om voor onze naasten in Roemenië te blijven bidden.

Ook voor het bestuur van Linquenda is het belangrijk te bidden … dat zij wijsheid ontvangen om beslissingen te nemen.

Graag wil ik van deze gelegenheid ook gebruik maken om een ieder te bedanken die zijn/haar tijd geeft om de stichting, op wat voor manier dan ook, te helpen.

In de winkel of achter de schermen …. allen heel erg bedankt!!!

Een hartelijke groet uit Vinkeveen van

Anne-Marie de Haan- van Kreuningen

Reisverslag van Marco en Mitra Blankenburgh

Van hun reis naar Arad en omliggende dorpen

Van 20 t/m 24 februari 2017.

Ze vertelt met trots dat ze 84 jaar is, mevr. Githa*. Ze is ruim 40 jaar getrouwd geweest maar heeft helaas geen kinderen gekregen. Nadat haar man 17 jaar geleden is overleden, is zij alleen achter gebleven. Er woont alleen nog een nichtje hier op het dorp. Maar ze kan haar boodschapjes nog doen. Ze loopt wel met een stok, maar kan zich goed redden. Laatst moest haar nicht wel even helpen. Achter op het erf heeft ze een aantal kippen lopen in een ren. Kippen voeren en eieren rapen behoren tot haar dagelijkse bezigheden. Maar sinds kort is de haan erg agressief. Ze kan het hok nauwelijks binnen komen, of hij komt dreigend op haar af en begint haar te pikken. En hij wordt steeds feller, ze kan hem nauwelijks de baas.

Nu heeft mevr. Githa besloten dat de haan maar geslacht moet worden. Daar heeft ze haar nicht voor nodig. Nadat de haan met veel moeite gevangen is, houdt de nicht met twee handen kop en lijf vast, zodat mevr. Githa met een scherp mes het beest de hals door kan snijden. Als de klus is geklaard , vertrekt de nicht weer. Vervolgens wordt de haan kaal geplukt en moet worden ontveld. Dat gaat veel makkelijk door hem eerst onder te dompelen in kokend heet water. Daar gaat het fout. Het kokend hete water komt over haar been en voet terecht. Snel strompelt ze naar de waterput om te koelen met koud water. Het duurt te lang. Het been valt nogal mee, maar de voet is grotendeels ontveld. Ze roept en roept tot een buurvrouw haar hoort en komt helpen.

Dat gebeurde in september. Het is nu februari en de wond is nog niet dicht. Dus we gaan naar de apotheek om babypoeder, verband en betadinegaasjes te halen om de wond te verzorgen.

Mevr. Githa is een van de oudere mensen die we regelmatig bezoeken. Een paar keer per jaar sturen we haar ook een kaartje vanuit Nederland; gewoon, om haar te laten merken dat we aan haar denken.

Ouderen, alleenstaanden, chronisch zieken en gehandicapten; dat zijn de mensen waar we langs gaan. Zo waren we ook bij familie Laru*. Zij hebben eindelijk goed nieuws ontvangen. Al een aantal jaren wonen vader en moeder Laru met hun twee kinderen in het huis van zijn broer. Die broer verblijft lange tijd elders, maar zal eind 2017 het huis weer opeisen. Naast geld opzij leggen voor de bouw van een eigen huis, hebben ze er bij de plaatselijke gemeente al jaren op aan gedrongen hen een stuk grond aan te wijzen waar ze kunnen bouwen.

Ze hadden al eerder bij de gemeente er op aan gedrongen om de waterleiding tot hun huis door te trekken. Maar ook toen gaf de gemeente geen reactie. De vrouw is toen een poos lang elke dag naar het gemeentehuis toe gegaan. Net zolang tot de waterleiding was doorgetrokken tot voor het hek om hun huis. Daar is nu een kraan waar ze water kunnen tappen; om te wassen, te koken, om de was te doen, enz. Omdat zij zelf uit Paulis afkomstig zijn en een ernstig gehandicapte zoon hebben, hebben zij ook wettelijk recht op een stuk grond. Jarenlang liet de gemeente niets van zich horen, tot de centrale overheid plaatselijke gemeenten sommeerde hun verplichting na te komen.

Dat was goed nieuws voor fam. Laru. Nu kunnen ze gaan bouwen. Extra voorzieningen aan het huis vanwege hun gehandicapte zoon worden ook door de gemeente betaald. Hun zoon was 8 jaar, toen we hen voor het eerst bezochten. Hij had toen een ontwikkelingsniveau van een baby van 4 maanden. Door intensieve zorg van moeder en goede therapieën blijft hij zich ontwikkelen, zij het zeer langzaam. Hij is nu 14 jaar, maar kan niet staan, niet praten. Hij heeft net door gekregen dat hij met zijn handen dingen kan pakken, hij vindt het leuk om geluiden te maken. Naast voedselpakketten brengen we hen vaak luiers, plastic matrashoezen en een keer een rolstoel.

In drie dagen hebben we onze 60 gezinnen bezocht. We hebben de tijd genomen even naar hun verhaal te luisteren. Ook hebben we hen willen bemoedigen met een bijbeltekst: Fil.4:6 en 7. We mogen al onze wensen in gebed en smeking bij God brengen. Want het leven gaat niet altijd over rozen. De vrede van God zal ons hart vullen te midden van de situatie waarin we leven. En zo werkt het ook. Kort noem ik familie Sabi*. Met geleend geld van de bank hebben ze hun huis gebouwd en een kudde van ong. 100 geiten gefokt. Voor de melk. Maar nu heeft de afnemer van de melk zich terug getrokken en zitten ze met honderden liters geitenmelk, die niets opleveren. Maar ze willen op God vertrouwen, dat er een oplossing komt. Daar vinden ze rust in.

Januari en februari 2017 waren koude maanden in Roemenië. Op sommige dagen zakte de temperatuur ’s nachts tot 20 graden Celsius en kwam het overdag niet boven de 5 graden. Door de kou lag er veel werk stil. Er kan op het land niet worden gewerkt, de bouw ligt stil. Bouwvakkers konden dus niet naar hun werk, maar ook de bouw aan het eigen huis lag stil. Dus toen het afgelopen week weer rond de 10 graden werd, nam de bedrijvigheid weer toe. Zo ook de aanleg van de gasleiding. In de meeste steden wordt er al gekookt en gestookt op gas, maar in de dorpen wordt veelal nog hout gebruikt. Aan het begin van de winter moeten de dorpsbewoners zorgen dat er naast het huis een voorraad kachelhout klaarligt. Men is nu ook begonnen de dorpen te voorzien van een gasleidingnet. In Nederland heeft men juist besloten huizen niet meer uit te rusten met een gasleiding. In Roemenië wordt het nog flink uitgebreid.

Op maandag 20 februari hadden we onze heenvlucht en op vrijdag de 24ste al weer terug. Het was een kort bezoek. Maar we kijken terug op heel veel bemoedigende bezoekjes. Dank als u voor ons hebt gebeden. En als u voor Roemenië bidt, dank dan voor de vooruitgang die er is, maar bidt ook dat ze dicht bij Jezus mogen blijven.

Marco en Mitra Blankenburgh

27 februari 2017

*In verband met de privacy zijn de namen in dit verhaal verzonnen.

EEN BIJZONDERE REIS  25 oktober  – 2 november 2015

verslag van Hanneke Maas

 Voor de vierde keer naar Roemenie, maar nu anders.

Met een nieuw team Mitra, Marco en Fenny  vanaf Oudewater naar Rotterdam gebracht en om 18.00 uur gevlogen naar Budapest en met busje op de bekende manier gebracht naar ons gastgezin Jolanda in Arad. We kwamen om 24.00 uur daaraan , dus na een kopje thee naar bed.

De volgende dag zou de vrachtwagen komen. Dit was al anders, want meestal is de vrachtwagen er al en ook uitgeladen. Dit kon dit jaar niet, maar Nu maandag. Echter  niets, geen vrachtwagen, dus dinsdag toch?

In tussen zijn wij maandag op bezoek geweest bij de Penticostal kerk om nieuwe adressen te krijgen. We hebben een auto gehuurd en op pad gegaan om die 15 gezinnen te gaan bezoeken. Men zou bellen als de vrachtwagenchauffeur met de aankomst tijd zou bellen. Wij waren toch in Arad. Dinsdag geen vrachtwagen, dus woensdag toch?

De volgende dag weer met het gehuurde autootje op bezoek bij potentiele nieuwe gezinnen,

Veel trieste situaties met ziekte en handicaps in het gezin, maar ook een “andere armoede”dan in de dorpen.

Men heeft een huis van steen of beton en dat toogt anders dan de kleine, soms houten huisjes in de dorpen. Er is water en elektra. In de dorpen niet. Je hebt dan mogelijk weinig inkomen, maar een beter onderdak en dat maakt “andere armoede” .

De hele dag in spanning om de vrachtwagen, die zou komen. ECHTER…hij kwam niet.!!

Het wordt donderdagmiddag tegen 2 uur.

Marco draait een nieuw fantastisch schema in elkaar om in zeer korte tijd en met 3 busjes en 3 teams alsnog alles voor elkaar te krijgen. Marcelis nam ook een extra dag vrij om ons met zijn bus te helpen.

En daar was hij dan!! De vrachtwagen.

Met man en macht en veel hulp uitgeladen en direct overgeladen in 2 busjes met aanhanger voor Simbatane en Fintanele en …op pad.

Het werd al snel donker en de wegen en de meeste huizen hebben geen licht.

Bij het licht van vele telefoons de lijsten gelezen en de goederen afgeleverd. Men had begrip voor de situatie en stond ons al op te wachten. Een kort gesprekje en weer door.

De fietsen waren een succes. Laat weer in Arad en beide teams hadden alle gezinnen in die twee plaatsen bezocht. Laat thuis, gegeten en na de koffie naar bed.

 

Vrijdag met 3 bussen en veel hulp weer op pad. Nu naar Cuvin , Paulis Zuid en Ineu. Ik met mijn teammaatje Fenny.

We konden onze mensen nu zien en dat maakt praten ook makkelijker. De fietsjes voor de kinderen waren zo’n succes. De een wist niet hoe snel hij zijn fiets moest pakken en weg was ie. De ander keek van fiets naar moeder en naar ons en begreep er niets van. Tot dat …en dan een grote smile.

Veel mensen waren druk bezig in en om het huis. Van een kamertje bij bouwen tot het hout regelen voor de winter. In de straten werden leidingen gelegd voor het toekomstige waternet. De mensen zijn blij met kleine dingen. De kip die nu kleintjes had. Het huis wat weer op orde was. Blij met het voedsel en de kledingpakketten en de schoenen en winterjassen. We hadden veel te geven.

‘s Avonds weer laat thuis. Heerlijk dat Jolanda dan het eten klaar heeft en de kachel aan.

Ook wij werden daarin verwend.

Ook zaterdag weer op dezelfde manier met 3 busjes en aanhangwagens op pad. Het weer was de hele week prima, 15*. De teams waren fantastisch. Ook onze Roemeense helpers waren nooit te moe om iets te doen en genoten er ook van.

Ook hier en daar bij “nieuwe”gezinnen, met wie we net begin van de week kennis hadden gemaakt, kleding gebracht en schoenen of een broodcontract afgesloten. Zo konden we –voor de winter- mensen letterlijk en figuurlijk wat warmte brengen.

Wat is het toch heerlijk om te delen.

 

Zondag een uurtje uitslapen en om 10 uur naar de kerk. Waar wij weer in het Duits door de voorganger werden begroet en bedankt.

De volgende middag zijn we weer behouden op Rotterdam Airport geland.

Roemenië reis 11 – 19 mei 2015

Aan mij de eer om iets te schrijven over de afgelopen reis naar Roemenie.

Eerst maar even voorstellen…..

Mijn naam is Anne-Marie de Haan ( van Kreuningen), een echte Vinkeveense.

En al jarenlang had ik de wens om eens mee te gaan naar mensen/ kinderen die het zoveel minder hebben dan ik, om dan daadwerkelijk iets voor hen te kunnen betekenen.

Dus niet alleen geld overmaken, maar ook eens een arm om hen heen doen….

Stiekem heeft m’n zus Rebekka contact gelegd met stichting Linquenda en zij wilden wel helpen om die wens in vervulling te laten gaan!

Op 14 Februari werd ik met een mooie brief door m’n zus op de hoogte gebracht van deze prachtige verrassing!!

En nu….nu ik dit schrijf ben ik alweer bijna twee weken thuis en kijk ik terug op een heel indrukwekkende, soms emotionele maar ook prachtige week terug!

Na een voorspoedige reis, bijna twee uur vliegen en dan nog een flinke rit in een taxibus, kwamen we om 23.30u aan op ons logeeradres en werden we hartelijk verwelkomd door de gastvrouw.

Nog even wat gepraat, maar daarna heerlijk ons bed in…

Dinsdagochtend stond de ontbijttafel alweer gereed toen we de keuken binnen kwamen.

Daar begonnen we de dag met elkaar met een stukje uit de Bijbel te lezen en gebed.

Na het ontbijt maakte we ons klaar om aan het werk te gaan!

Ik had nog nooit zoveel bananendozen bij elkaar gezien!!

Ze moesten gesorteerd worden op dorp. Ieder dorp heeft z’n eigen kleur en nummer.

Nadat alles was gesorteerd konden de eerste dozen de bus in om ze op plaats van bestemming te brengen.

101_0524

We brachten onder andere een bezoek aan het psychiatrisch ziekenhuis.

Bewoners kwamen meteen naar ons toe om te helpen met uitladen.

We brachten daar veel kleding maar ook bv. legpuzzels.

Toen we klaar waren met uitladen en we nog wat stonden te praten op het “binnenpleintje” zagen we de eerste bewoner al met een puzzel onder z’n arm lopen!

We werden door het personeel uitgenodigd om wat te komen drinken.

Ook werden er lekkere koekjes geserveerd.

We kregen de mogelijkheid om van alles te vragen, dank aan de tolk die het voor ons vertaalde!

Moe maar voldaan kwamen we “thuis” en stond het diner, klaargemaakt door de gastvrouw, al voor ons klaar.

U begrijpt … gesprekstof genoeg aan de eettafel.

Woensdag, Donderdag en Vrijdag bezochten we de gezinnen en brachten we bij hen de “sponsordozen”, voedselpakketten en pakketten met schriften voor de schoolgaande kinderen.

Het eerste wat we deden als we een dorp binnenkwamen was een bezoek brengen aan de plaatselijke bakker om de broodcontracten te verlengen.

Met zo’n contract kunnen de gezinnen iedere week een brood ( 1.3 kg, in Holland 800 gr) halen.

P1130178

Daarna naar “onze” gezinnen …

Ik vond het best spannend want wat zou ik aantreffen …

Ik was wel redelijk voorbereid door de teamleden maar om het live mee te maken is toch wel weer wat anders.

Wat het meest op m’n netvlies is blijven staan is de dankbaarheid die af te lezen was op de gezichten!

Blijde kindergezichtjes als de dozen knuffels tevoorschijn getoverd werden.

Natuurlijk zochten we samen de mooiste en zachtste knuffels uit!

Vaak schrok ik van de kleine ( wij zouden zeggen vervallen) huisjes…

Bij sommige zien we dat het langzaam iets vooruit gaat.

En dan wilden ze ons laten zien wat ze hadden opgeknapt of het vee wat ze inmiddels hebben.

Dan moet u denken aan: een paar schapen, een koe en een koppel kippen.

Bij andere zagen we een mooie moestuin!

Zij hebben dankbaar gebruik gemaakt van de zaden die in Februari zijn uitgedeeld!

Een mevrouw was zo dankbaar voor de hulp uit Nederland dat ze ter plekke een zak vol aardbeien voor ons plukte!!

Een dochter uit een ander gezin heeft tijdens een vorig bezoek een pak gekleurd papier gekregen, ze maakt daar doosjes van met daarin een kunstig gevouwen bloem, prachtig!

Ze verkoopt die doosjes op een markt en om ons te bedanken kregen m’n reisgenoot en ik allebei zo’n doosje!

Ieder bezoek sloten we af met een tekst uit de Bijbel, die een van de gezinsleden dan voorlas, en met een gebed.

De tekst die we deze reis uitdeelden staat in Jesaja 41: “Wees niet bevreesd, want Ik ben met u, wees niet verschrikt, want Ik ben uw God. Ik sterk u, ook help Ik u, ook ondersteun Ik u met Mijn rechterhand, die gerechtigheid werkt.”

Vaak deed iemand van het gezin een gebed, maar als iemand daar moeite mee had, deed de tolk dat of een van de teamleden.

Daarna gaven we elkaar een hand en wensten we elkaar in het Roemeens Gods zegen ….

P1130206

We hebben op deze reis ook van een aantal gezinnen afscheid kunnen nemen.

Ze hebben de hulp van Linquenda niet echt meer nodig.

En dat is natuurlijk goed om te zien!

Allemaal waren ze het er mee eens en zeiden dat er andere gezinnen zijn die het meer nodig hebben dan zij ….

Omdat er deze reis veel bedden en matrassen mee waren gegaan, konden we veel gezinnen gelukkig maken met een bed.

Ik begreep van m’n teamgenoot dat nu alle gezinnen, die door Linquenda geholpen worden, en dus ook door u, voorzien zijn van bedden!!

Ook konden we ouders met een gehandicapte zoon verrassen met een prachtige rolstoel, en een paar personen met een fiets.

Omdat er steeds meer asfalt komt, krijgen ze graag een fiets!

Zaterdag hadden we door omstandigheden( geen busjes aanwezig) de tijd om iets voor ons zelf te doen.

We zijn toen met de dochter van de gastvrouw met de tram naar de stad gegaan en hebben daar wat rond gewandeld.

Op de terugweg naar “huis” nog een intakegesprek gedaan bij een familie.

We waren getipt om daar eens te gaan kijken of Linquenda iets voor deze familie zou kunnen betekenen.

Verschillende gegevens verzameld zodat het bestuur in Nederland kan bedenken wat ze voor deze familie kunnen doen.

Zondag met z’n allen naar de kerk geweest en werden we in het Duits ( voor mij in ieder geval wat beter te verstaan) welkom geheten en bedankt voor alles wat we doen voor de gezinnen en tehuizen.

Maandag hebben we de bus helemaal volgeladen met spullen voor de kindertehuizen en voor een familie die bejaarden opvangt en verzorgt.

Deze dag waren we als team de hele dag met elkaar opstap plus een chauffeur en natuurlijk een tolk.

Bij het hoofdkantoor van de kindertehuizen brachten we de spullen en mochten we aan 1 huis een bezoek brengen.

Er wonen in dat huis ongeveer 10 jongens.

‘t Ziet er eenvoudig maar netjes en schoon uit.

Hebben ook daar een eigen moestuin.

De jongens zien er goed uit en raakten al gauw in gesprek met de chauffeur …

Voordat we weggingen nog even een “high five” met de knullen, daarna weer snel de bus in want het was nog een behoorlijk stuk rijden naar het bejaardenhuis …

Indrukwekkend was het om te zien hoe een gezin al hun tijd en energie steekt in het verzorgen van hun naasten die nergens anders een plek zouden hebben.

Ook leeft het gezin in het volste vertrouwen dat hun Heere en Heiland hen zal voorzien van middelen om zo de bewoners te kunnen blijven helpen.

We hebben hun wensen opgeschreven en proberen dat een volgende keer mee te kunnen nemen, op die manier mag Linquenda een middel zijn in Gods hand ….

Ik heb nu zelf mogen zien en ervaren dat de hulp uit Nederland, uit Oudewater, met open armen en met een dankbaar hart ontvangen wordt!

Daarom hoop ik dat stichting Linquenda nog lang tot rijke zegen mag zijn voor de gezinnen en tehuizen in Roemenië.

En dat u ze wilt blijven voorzien van de middelen, maar zeker ook met uw gebed!

Voor mij was het in ieder geval een reis om nooit meer te vergeten!

Nogmaals wil ik de stichting bedanken voor het helpen uitkomen van mijn wens!

En omdat ik veel van die mensen in Roemenië ben gaan houden hoop ik van harte nog eens mee te kunnen!

Allen een hartelijk groet uit Vinkeveen van

Anne-Marie de Haan

VAYA CON DIOS

( Ga met God)

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Het verslag van de reis van 2 tot 6 maart 2015

door Mandy de Ruiter.

Mijn eerste dagje als vrijwilliger is prima gegaan.  Veel armoede gezien.  Bij veel gezinnen is het rommelig en vies. Veel mensen in kleine huisjes. Ik ben vandaag op stap geweest met de Nederlandse man die hier woont. Dat is in ieder geval makkelijk communiceren In een gezin waar ik was, was de man halfzijdig verlamd en heeft nier problemen en zijn vrouw heeft kanker. De man zit 23 uur in een oncomfortabele en te kleine rolstoel. Zijn vrouw is erg iel en kan haar man niet gemakkelijk in bed krijgen. Sneu om te zien dat ze niet goed weten hoe ze hem het beste kunnen verzorgen zoals benen omhoog, trucjes om hem gemakkelijk in bed te krijgen etc. Dan is het lastig om dat duidelijk te maken met een tolk waar je het eerst in het Engels uit moet leggen. Toch is het ook mooi om te zien dat deze mensen erg dankbaar zijn voor de hulp die je ze bied.
Aan het einde van de dag zijn we bij een stel geweest met een kindje van drie maanden. moeder is zwak begaafd en van vader kon je geen hoogte krijgen. Ze woonden vorig jaar ergens in een bos in een eigen gemaakte hutje terwijl ze hoog zwanger was. Nu wonen ze in een hele kleine ruimte waar ze slapen, eten en leven. Het was daar binnen gloeiend heet. Kindje was veel te warm gekleed. Vond het een mensonwaardige situatie. Zeker omdat je weet dat het kindje zo weinig toekomst heeft.  Het kan zich niet goed ontwikkelen. … Het liefst zou je ze mee naar huis nemen maarja. Het was een goede eerste dag. Morgen weer naar andere dorpen.

zz

De 2de dag zijn we ook weer met twee busjes naar drie dorpjes geweest. Ik heb mijn smetvrees overwonnen want ik moest zo vreselijk nodig,  dat ik bij iemand op het buitentoilet ben geweest.  Even voor de beeldvorming:een houten dixie zonder wc bril en schrijfpapier ipv zachte page Het eerste gezin bestond uit een vader met twee kinderen die nog thuis woonden. Moeder was gaan werken in Italië en nooit meer terug gekomen. … Ben bij een gezin geweest waarbij opa en oma samen wonen met verstandelijk beperkte dochter die drie dochters heeft. Moeder heeft iedere keer een andere vriend.  Huidige vriend is er nooit en drinkt veel. Oudste dochter was een slim en lief meisje. Sneu om te zien dat deze meisjes ws niet heel veel mogelijkheden hebben zich te ontwikkelen. Opa is rechtszijdig verlamd.. was erg emotioneel. Zijn ook bij een gezin geweest waarvan de vader een auto ongeluk heeft gehad en grotendeels verlamd is geraakt. Volgt nog steeds veel therapie waardoor hij steeds meer kan. Dit gezin had het echt niet breed en de verzorging van de man vraagt soms veel, maar ze waren heel tevreden. Blij met alles wat ze kregen.  Ook hun huis en tuin zagen er verzorgd uit. Goed om te zien dat er ook gezinnen zijn die er zoveel aan doen om alles netjes en schoon te houden. Het was lang niet overal zo schoon

Bij een wat oudere vrouw zag ik verstandelijk gehandicapte man. Dat was haar zoon. Hij had een erg laag niveau.  Kon niet praten. Lachte wat en kwijlde erg veel. Vrouw moest ook nog eens voor haar moeder zorgen die om de week bij haar verbleef. Er is  veel vraag naar incontinentie materiaal. Het is hier moeilijk te verkrijgen. En als het er is kunnen ze het niet betalen. Eind van de dag bij een bouwvallig  hutje geweest waar een echtpaar zorg draagt voor kinderen van zus.  Zij hadden echt niets. Vrouw erg mager en kinderen erg bleek. Zij hadden van allerlei planken een soort hutje gemaakt. Zijn aan het einde van de dag bij een vrouw geweest waarvan haar inmiddels overleden man uit Nederland kwam. Zij kent de stichting goed. Daar zagen we dat er ook welvaart is in Roemenië. Vandaag laatste dag. Met een bus op pad geweest. Als eerste bij een man geweest die in een klein eenpersoons huisje woont. Zijn plafond werd bij elkaar gehouden met ductape. Maar hij oogde tevree. Op datzelfde terrein woonde oma met zoon en zijn kinderen.  Moeder was er vandoor. Vader en een kind lagen ziek op bed. Was een erg smerig huis. Toen we bij het volgende gezin kwamen rond 10.30 sliepen ze allemaal nog. Dochter deed uiteindelijk open terwijl zij op werk hoorde te zijn. Toen wij vroegen waarom zij niet op werk was, antwoordde zij dat ze moe was. Erg frustrerend dat ze een baan heeft en een kind van drie maar niet de verantwoordelijkheid neemt. Bij een volgend gezin is de moeder zwak begaafd en dochter is van school gegaan terwijl ze erg goed kon leren omdat ze een kind kreeg.  Met het kind ging zover we konden zien gelukkig alles goed. Wat later op de dag kwamen we bij een familie waarvan het huis afgebrand was. Waren een nieuwe aan het bouwen. Dit gaat erg langzaam. Heel de familie kwam zo ongeveer al zoenend en knuffelend op ons afgerend. Kregen zelf pannenkoeken met chocolade pasta Niet duidelijk waar man van een van de dochters is. Soms lijkt het of er allerlei leugens verteld worden. Je wordt er niet wijzer van. Bij een gezin die in een klein huisje wonen waarvan de helft was afgebrand, keken uit op een mega zigeuners paleis. Dan is het contrast erg groot tussen arm en rijk!  Veel zigeuners hebben van die soort paleizen. Vanavond was de laatste keer dat we bij ons gastgezin aten.  Als toetje kregen wij heerlijke pannenkoeken met stroop. Dat is nog een afsluiting! De vrouw waar we logeren heet Jolanda en liet het verblijf hier voelen alsof ik bij mijn oma was! Het was echt een super bijzondere ervaring maar heb ook weer erg veel zin om naar huis te gaan!

Dit was het reisverslag van Mandy.

Reisverslag Oktober 2014 Super spannend zo’n eerste keer naar Roemenië. En dat was het zeker voor Mitra, Marieke en Thirza. Al het vele plannen van te voren en overleggen en nu is het eindelijk zo ver. Dit jaar bestaat het team uit Marco en Mitra, hun dochter Thirza en vriendin Marieke.IMG_1254[2]2Het team van Linquenda vertrok 27 oktober vanuit Rotterdam airport naar Boedapest. Daar stond een taxi klaar, om ons naar Arad te brengen. Waar we vervolgens hartelijk ontvangen werden door de gastvrouw Jolanda. Onder het genot van de bereide maaltijd, kennis gemaakt en een rondleiding door het huis gekregen. Even opfrissen en lekker gaan slapen onder ouderwetse wollen dekens. De volgende dag , 28 oktober, vertrokken we na het ontbijt naar de oude kerk, waar alle dozen op ons stonden te wachten. We keken onze ogen uit, wat is er toch weer veel door de mensen in Nederland gegeven. Eerst alles uitgezocht en de dozen op nummers gezet. Dat maakt het overzichtelijker voor ons de komende dagen. Dit verliep zo vlot, dat we ’s middags de tijd hadden om diverse mensen in de buurt te gaan bezoeken. Waaronder een broer van een lid uit de gemeente en zijn zwangere vrouw zonder huis.102-2014 broer 03[2]3 We mochten bij hun plekje kijken; midden in de bosjes hadden zij een huis gefabriceerd van wat takken, zeil en stokken. We keken onze ogen uit en konden niet geloven dat ze daar woont met haar man en straks daar ook moet wonen met een baby en dat dit onze eerste indruk was van Roemenië. Een beetje overrompeld gingen we slapen. Woensdag 29 oktober begon het uitdelen van de goederen. s´ Morgens de bussen ingeladen voor Ususau, Fintanele en Tisa Noua. Toen pas kregen we een eerste indruk van wat we kwamen doen en hoe gelukkig deze mensen zijn als we komen en vragen hoe het met ze gaat en we hun sponsorpakket afgeven. De meeste leven echt in armoede maar het geluk straalt van de gezichten als ze winterjassen en schoenen mogen passen. Echt super dankbaar mogen we in Nederland zijn met de rijkdommen, die wij mogen ervaren. En met dit gevoel gingen we langs de gezinnen om zo ´s avonds uitgeput weer bij Jolanda aan te komen, die weer een potje heeft gekookt en we de verhalen met haar delen. Donderdag 30 oktober stond op de planning om naar Cuvin, Chioroc en Paulis Noord te gaan. Het was een heerlijke dag met veel zon. Er stond wel wat wind maar het was erg aangenaam. Ook deze dag veel bijzondere gezinnen bezocht. Ook het kleuterschooltje in Cuvin waar we met onze neus in de boter vielen omdat ze een feestje hadden en alle kinderen verkleed waren. Wij werden verwend met oliebollen en een dansoptreden van de kinderen. Hartstikke leuk om dat mee te maken. En eenmaal een grote doos met knuffels op de grond kon de pret niet op. Ook de gezinnen die wij sponsoren, verhuizen wel eens. Nu was er ook een gezin die van de aardbodem verdwenen leek te zijn. Erg leuk om te zien dat toch iedereen elkaar in zo´n dorpje kent en na veel navragen wist een man ons te vertellen waar we het gezin konden vinden. Vrijdag 31 oktober stonden de laatste dorpjes op de planning wat s´ morgens betekende dat de busjes afgeladen zaten met schoenen, dekens, winterjassen en meer om uit te delen. Vandaag waren Simbatene en Paulis Zuid aan de beurt. Bij het uitzoeken van de spullen op de eerste dag kwamen we al aardig wat bijzondere dingen tegen. Zo ook een heerlijk warme bontjas. Isabel vertelde over een vrouw in Paulis die de jas geweldig zou vinden. Zo ook een paar roze en gouden schoenen. Vandaag waren we bij die mevrouw en ze sprak redelijk Duits maar als ik haar reactie op de bontjas kon nadoen, dan zouden we volgend jaar alleen maar bontjassen meenemen! Was echt een geweldige reactie, ze was er heel erg blij mee. Aan het eind van de dag was de kerk alweer een stuk leger. Tot zo ver het verhaal van Marieke en Thirza.Mitra en Marco vertellen over de laatste paar dagen van hun verblijf.Dat begint op zaterdag 1 november. Vanuit Nederland hadden we veel bedden met matrassen meegekregen, ook 22 bureautjes en een aantal computers. Het was teveel om dit alles bij het eerste bezoek aan de gezinnen mee te nemen. Wel hebben we geïnventariseerd, wat waar nodig is. Op deze zaterdag maken we een rondje langs de dorpen om deze goederen af te geven. Plus nog eens een fiets, een paar schoenen of een doos speelgoed. De mensen waren versteld dat we nu deze spullen al kwamen brengen. Bij één gezin sliepen 4 zoons tussen de 12 en 20 jaar bij elkaar op één kamertje; ze hadden maar één bed, 3 jongens slapen samen op 2 matrassen op de grond. Ze hebben nu een bed extra. Hopelijk kunnen we in mei 2015 het volgende bed brengen.

Zondag 2 november even rustig aan gedaan. ’s Morgens de kerkdienst bijgewoond met fam. Tirsin. ’s Middags een dutje doen en wat verslagen schrijven.

Maandag 3 november gingen we er weer vol tegenaan. Vandaag staat op het programma dat we een bejaardentehuis bezoeken en een aantal weeshuisjes. Te beginnen met het laatste, want dat lag eerst op de route. In het dorp Santana zijn 8 weeshuisjes gesitueerd waar elk tussen de 12 en 18 kinderen wonen.

Er zijn tevens een paar vaste begeleiders, zodat een soort gezinssituatie ontstaat. Toen we in het eerste huisje aankwamen, waren de jongens net aan de afwas. Alles werd keurig schoongemaakt en netjes opgeruimd. Er wonen hier niet alleen weeskinderen, maar ook kinderen uit erg arme gezinnen.

De begeleidster vertelt dat de kinderen in de vakanties dan naar huis mogen. Maar soms willen kinderen halverwege de vakantie al weer terug naar het weeshuis, want daar is het tenminste schoon, daar krijg je tenminste op regelmatige tijd eten en wordt er niet tegen je gesnauwd.

Cermei 2014-02[2]2

Het bejaardentehuis was nog in aanbouw. De man die hier de leiding heeft krijgt geen geld van de overheid, maar is afhankelijk van donaties. Hij zoekt sponsors via internet en facebook. Maar het is geweldig wat er van de grond komt. De bewoners zijn dakloze ouderen, door familie verlaten, door politie van straat opgepikt. Ze vinden hier een warm onderkomen. De kleding en schoenen zijn welkom.

cermei 2014-12[2]3

Dinsdag 4 november, onze laatste dag. De laatste goederen in de opslag worden in de bus geladen en we gaan op weg naar het psychiatrisch ziekenhuis van Arad. Ook hier komt weinig overheidssteun. Men is blij met kleding, lakens, dekens, onderlakens, incontinentie, en eigenlijk met alles. In het bijzonder vragen ze om knutselmateriaal als een soort bezigheidstherapie, want er is niets, en dus de patiënten doen ook de hele dag niets. Een sombere boel. We beloven spullen in te gaan zamelen voor de volgende reis.

psych 16[2]1

Zo komt een eind aan ons verblijf in Roemenië. Vol met indrukken stappen we de volgende dag in het vliegtuig. Na 110 minuten vliegen landen we veilig weer op Rotterdam Airport, waar weer op onze aankomst wordt gewacht. Onderweg naar huis komen de eerste verhalen al los ….

Marco en Mitra Blankenburgh

November 2014.

Datum: 6-11-2014 21:47:44
Onderwerp: Reis Linquenda
Hallo lieve mensen.
Gistermiddag om 5 uur was het team weer terug in Oudewater.
Ze hadden een voorspoedige reis gehad.
Lange dag, want eerst een reis van 3 uur naar Budapest, daar wachten tot vertrek dan reis van 1 1/2 uur naar Rotterdam.
Alle gezinnen zijn bezocht, alle kledingpakketten en alle voedsel van de voedselactie is rondgebracht.
Ook de broodcontracten zijn weer verlengd.
Dit wordt door onze gezinnen als een wekelijkse zegening ervaren, 1 dag per week niet hoeven na te denken hoe en wat te eten. Dat moet wel een blessing zijn.
Dank u allen voor uw gebed en medeleven.
Als het reisverslag klaar is, kunt u dit op de site lezen, samen met de foto’s die deze reis weer gemaakt zijn.
Ook op facebook kunt u korte notities lezen over de reis, en ook alvast wat foto’s bekijken.

Link:

Maar pas op, als je op linquenda zoekt, (in het kopje vrienden zoeken) kun je ook op de verkeerde pagina terecht komen. Ik had nml ook een (stand-alone) pagina aangemaakt.
De goede pagina heeft in de kop het woord “GOED DOEL” staan.
Als je bovenstaande link gebruikt, zou het gelijk goed moeten zijn.
Vriendelijke groet.
Tony van der Eijk.
Stichting Linquenda.

REISVERSLAG ROEMENIE 13 mei t/m 21 mei 2014

Karin de Rooij, Leen Soeters, Coen den Braber en Hanneke Maas.

Eindelijk na 2 jaar (Coen)  weer eens mee naar Roemenië. Maar deze keer met het vliegtuig, wat ik absoluut niet gewend ben en zelfs een beetje bang voor ben. Geef mij het rijden met de bus maar. Gezellig met elkaar, elkaar wat leren kennen, als er iemand nieuw mee ging. Het is toch 2 dagen rijden.

Ik weet de tijden niet zo precies meer, maar natuurlijk bij de familie Blankenburgh koffie gedronken, gebeden voor een goede reis, nog wat doorgesproken en op naar Eindhoven. Dat heb ik geweten. Ik kwam niet door het detectiepoortje. Uiteindelijk mijn legerkisten uitgedaan en toen kon ik er wel door. Ik had een leuk etuitje gemaakt, met wat pennen, potloden en een schaar, maar dat mocht niet. Er helemaal niet bij stil gestaan, dat dat niet mocht. En toen eindelijk in het vliegtuig.

Het opstijgen van zo’n ding is voor mij niet weggelegd. Het zweet brak me uit, maar goed. Na een poosje landde dat ding in Budapest. Ik was best wel blij, dat ik weer met beide benen op de grond stond. Met een pendelbus naar Arad. Daar waren we om 22:30. Even wat gegeten, gepraat en lekker in mijn eigen bed daar geslapen.

Woensdag 14 mei, onze eerste dag, gingen wij na het ontbijt naar het magazijn, de oude kerk om alle spullen uit de vrachtwagen te sorteren op dorp en adres. Wat een verrassing dat dit dus al allemaal gebeurd was. Marcelis en de Roemeense jongeren groep hadden dit al gedaan. We besloten dat er die dag 1 team naar de huisartsen en het psychiatrisch ziekenhuis zou gaan om hun goederen te brengen. Het andere team ging de ruim 100 voedselpakketten maken. Al het voedsel was al geleverd, maar moest nog in dozen gepakt worden.

101_0020

Met hulp van wederom veel jongeren van de kerk was alles in een korte tijd gedaan. Ook voor de ouderen maakten we speciale pakketten.

De bus van Marcelis werd ‘s middags voor het eten nog geladen met de dozen voor Paulis de volgende dag.

Donderdag 15 mei, regende het pijpenstelen. Na het ontbijt naar het magazijn, waar de sjouwers en tolken al klaar stonden. Ons team splitsten zich weer in tweeën. Coen en Karin naar Ususau met de bus van broeder Vasile en Hanneke en Leen naar Paulis met Marcelis en zijn bus.

In Paulis aangekomen goot het nog erger dan wij dachten. Eerst maar de bedden met de matrassen en de fietsen wegbrengen. De route werd even omgegooid, maar dat bracht mijn administratie in de war . Alle papieren al nat voordat wij bij de bakker waren. Daar de broodcontracten afgesloten voor het komende half jaar. Mijn (Hanneke) sponsorgezin was zonder bericht vertrokken. Zij is getrouwd en met haar nieuwe man en de jongste twee kinderen vertrokken naar een andere plaats. Jammer dat dit zo liep na rum 4 jaar. Bij mijn andere sponsorgezin warm ontvangen en daar waren de 25 kuikentjes al afgeleverd. ( 1/3 leg- en 2/3 “eet”kippen). De moeder was er blij mee. Het ging weer wat beter met dit gezin vergeleken met een half jaar geleden. Meerdere gezinnen hadden in februari zaad gekregen en sommigen konden we nu blij maken met een schoffel en hark.

Om 5 uur geëindigd  en weer terug naar Arad. De bus klaar gemaakt voor de volgende dag en na een heerlijke maaltijd en een korte avond weer naar bed.

 101_0040

Ook de bus van Vasile werd geladen voor Ususau en ook wij vertrokken in de regen op naar het dorp Ususau. Ususau is een dorp wat een stukje verder ligt dan Paulis. Ook daar gezinnen bezocht. Ook daar was er een familie Reimeres die ook kippen had gekregen, hetzelfde aantal als het gezin in Paulis.

Ik (Coen) was nog nooit bij Vasile in huis geweest. Ik heb mijn ogen uit gekeken, wat er daar allemaal rond liep in de keuken, zowel vele kinderen als dieren (kippen, poezen). Vasile vertelde dat hij 7 poezen had. Goed gegeten bij Vasile. Hij heeft me in de stromende regen een rondleiding gegeven op zijn land en al zijn dieren laten zien.

Bij alle gezinnen ging het wel redelijk, weinig nieuws te melden, in die 3 jaar dat ik er niet geweest ben. Ook een nieuw gezin bezocht, een echtpaar met een klein meisje en moeders hoog zwanger, vader kan niet werken, wegens hartproblemen, is geopereerd. Eind van de middag heeft Vasile ons weer in Arad gebracht en we hebben hem nog een volle bus meegegeven, om nog wat na te leveren in Ususau.

 

Vrijdag 16 mei,  was het nog steeds slecht weer. REGEN ! Na het ontbijt naar het magazijn en de bus van Vasile geladen waarmee Leen en Coen naar Cuvin en Minis gingen en Karin en ik(Hanneke)  met Marcelis voor de andere helft van Paulis. Wat is iedereen toch blij met onze komst. We worden gezoend in elk gezin en een ieder bidt voor ons. Mw. Hofland had 140 etuis met inhoud gemaakt (jongens en meisjes apart en geen een hetzelfde) . Wat een cadeau voor alle kinderen. Ze waren ook lang bezig met het uitkiezen. Ook waren er voor iedereen weer pennen (via Karlijn van Moment of Joy) en de schriften pakketen voor het komende schooljaar (wie sponsort ze volgend jaar?) Voldoende schoenen voor iedereen, ook voor de kleintjes. Heerlijk om dat allemaal te mogen uitdelen.

101_0069

Ook Leen en ik(Coen) trokken erop uit, op naar Minis en Cuvin. Ook vandaag, zoals elke dag broodcontracten geregeld, zodat bijna elk gezin weer een brood krijgt, voor het komende half jaar. Het was voor mij weer leuk dat ik mijn gezin weer zag. Een gehandicapte jongen (best wel zwaar gehandicapt), die met moeder en oma woont. Alles ging goed met Bogdan, en natuurlijk weer even ballonnen opgeblazen, ermee gegooid en natuurlijk geknald.

Zaterdag 17 mei, Ik (Hanneke) naar Simbatani met Karin. Helaas was Coen niet lekker en dus ging Leen met de jeugd naar Fintanele en Tisa-Noua. In Simbatani wat problemen in sommige gezinnen. Een dochter, die haar 6 kinderen bij oma en opa had achtergelaten, zodat wij in november jl. oma een wasmachine hebben gegeven, was de wasmachine wegkomen halen. Oma in tranen. Bij een andere gezin waar vader en zoon samen woonden en moeder was weggegaan, kwam moeder wel iedere woensdag het brood bij de bakker ophalen wat voor haar ex-man en zoon bedoeld was. Gelukkig konden we deze zaken oplossen. Van een gezin dachten we afscheid te nemen en hadden nu dus geen kledingdoos noch voedsel voor hen, maar  bleek de situatie verandert te zijn. De werkende dochter was er met een nieuwe vriend vandoor en had haar kindje van 2jr. niet meegenomen, zodat Oma nu ook niet kan werken. Paniek. Geen kleding, geen voedsel en geen broodcontract. Dit opgelost door het voedselpakket en kleding en broodcontract van het gezin wat met de noorderzon vertrokken was aan haar te geven. Ook kwamen er verzoeken of wij op bezoek wilden gaan bij potentiële nieuwe gezinnen. Ook gedaan, foto’s genomen en een gesprek gehad over hun fin. situatie en problemen. In Nederland bekijken we in de bestuursvergadering of wij hen verder kunnen helpen.

Weer op tijd terug in Arad voor een half uurtje rust voor de maaltijd, die Jolanda weer iedere dag voor ons maakt.

Zondag 18 mei rustdag. We slapen een half uurtje uit en gaan na het ontbijt naar de kerk in Arad. De kerk, die wordt geleid door de broer van Jolanda. Hij begroet ons hartelijk en in zijn preek bedankt hij ons in het Duits. Nadien nog met veel mensen staan kletsen. Na de warme maaltijd naar Isabelle en Marcelis  hun nieuwe huis geweest en heerlijk in de tuin gezeten. Met recht een rustige luie zondag met veel zon.

101_0037

Maandag 19 mei gingen we met zijn allen naar Batar en Santana.

Batar is een tehuis voor thuisloze zieke en gehandicapte ouderen. Marcel Tanase, de huiseigenaar, haalt ze letterlijk van straat, of het ziekenhuis belt hem of zij iemand kunnen brengen. Er wordt een nieuw huis gebouwd in Cemei. Nu brachten we heel veel kleding en beddengoed. In november kijken we in het nieuwe huis of onze hulp nodig blijft.

In Santana staan 8 kleine kindertehuizen. Hier brengen we altijd kleding en schoenen en andere goederen , die we bij ons hebben. Dit keer was er voor elk kind een pakje -op naam- gemaakt met kleding e.d. op maat (dank Corrie).

Dinsdag 20 mei, hadden we nog alle tijd om een aantal zaken, waar mensen om gevraagd hadden en die wij nog in het magazijn hadden, na te brengen. Een vloerkleed, voetballen, sportkleding . Een paar schoenen (mt 46) en grote maat  kleding voor een zoon van 15 uit een nieuw gezin . Matrassen etc.

Het magazijn werd opgeruimd voor zover dat kon. Nog wat spulletjes voor een jong gezin wat een nieuw babytje kreeg, klaar gezet en Vasile gevraagd dit na te brengen met wat voedsel.

Leen en ik hadden beloofd de laatste avond nasi te maken. Nog even naar de Lidl, waar alles dezelfde prijs heeft als in Nederland (terwijl gezinnen hier zo tussen de 50,- en 100,- aan inkomen hebben). Een gezellige laatste avond.

Gelukkig vertrekt ons vliegtuig morgen pas om 14.55 uit Boedapest.

101_0016

Woensdag 21 mei, ik (Coen) wat zenuwachtig opgestaan, want ja, weer vliegen. Die dag ook weinig gegeten. Om 10:00 kwam de taxi ons halen. Afscheid genomen van de familie Tirsin, wat mij altijd weer erg zeer doet en zwaar valt, ondanks dat ik er kind aan huis ben (ben al heel wat keren geweest).

Dit keer minder last van het vliegen, dan op de heen reis. Eind van de middag weer voet op Hollandse bodem. Ik was weer erg blij.

Natuurlijk bij ons clubhuis familie Blankenburgh, koffie gedronken, wat verteld en natuurlijk gebeden en gedankt, voor alles wat we daar hebben mogen doen.

 

De groeten van Hanneke en Coen.

Roemenië-reis februari 2014

 Op dinsdag 11 februari begon onze reis richting Roemenië. We konden meerijden met Marcelis en Isabel, die in Nederland waren voor familiebezoek. ’s Ochtends vertrokken we vanaf huize Blankenburgh. De eerste dag kwamen we tot iets voor Passau en overnachtten we in pension Memminger, met een caravan achter de bus gingen we immers niet harder dan 90 km/u. Na een stevig Duits ontbijt hervatten we woensdagochtend vroeg onze reis richting Arad, waar we ongeveer rond 21.00 uur aankwamen. Het waren lange dagen in de auto, maar gelukkig was het ook gezellig met elkaar. In Arad werden we hartelijk ontvangen door Jolanda Tirsin met een overheerlijke maaltijd.

Op donderdag begonnen we met het uitdelen van de voedselpakketten. Voedsel uitdelen was het hoofddoel van deze reis, daarnaast kregen de gezinnen ook olie en wasmiddel. Verder hadden we ook dekens, winterjassen en enkele fietsen bij ons voor de plekken waar dat echt nodig was. We verdeelden ons in twee teams met elk een busje vol pakketten. Tony ging mee in het busje van Vasile, verder werd haar team aangevuld met Dani, Steve en Peter. Zelf reed ik mee met Marcelis en Isabel, en verder werden we geholpen door Csabi, Christi en Mihai. Allemaal leden van de plaatselijke kerk en veelal ook lid van de ‘young group’, wat de bijbelstudiegroep is van de jongeren uit de kerk.

reisverslag febr 14 foto 2

Voor mij was het de eerste keer in Roemenië, dus het was iets onwennig om voor het eerst een ‘hutje’ in te stappen waar de houtkachel is opgestookt tot 28 graden en in sommige gevallen een erbarmelijke situatie te zien. In veel gevallen was de situatie vergeleken met oktober 2013 niet veel veranderd, maar de gezinnen waren blij weer eens Nederlandse gasten over de vloer te krijgen.

reisverslag febr 14 foto 3

Voor het ene gezin was het voedsel de hoogste noodzaak, voor het andere gezin was een fiets een hele uitkomst, zodat ze beter op zoek konden naar werk. Maar hoe nijpend de situatie ook was, de gezinnen waren in bijna alle gevallen gastvrij, stonden ze ook open voor onze (vertaalde) bijbeltekst uit Psalm 90 en mochten we met ze bidden. Zo was er Petrut, die voor een oud vrouwtje zorgt en daar wat geld mee verdient. Ondanks zijn situatie die af en toe erg lastig is, was hij vol van de Geest en bleef hij maar teksten uit de Bijbel met ons lezen. Ik had hem beloofd enkele teksten door te geven, omdat hij het belangrijk vond dat ook de mensen in Nederland vanuit die teksten zouden leven met God. Dus bij dezen: 1 Kor. 3:9, Efeze 6:10-17, Matt. 5: 38-45, Rom. 12:17-21, 1 Petr. 5: 8-10.

 

Na twee dagen waren we al klaar met het langsgaan van al onze gezinnen, omdat we alleen maar voedsel kwamen brengen en even de situatie kwamen bekijken. Daardoor hadden we op zaterdag nog tijd om langs wat andere mensen te gaan. Zo ging we op bezoek bij Steve, onze tolk van de dagen daarvoor en gingen we langs bij Dani, die door zijn verlamming altijd op bed ligt. Tussendoor werd ik nog door Csabi (de zoon van Jolanda) opgepikt om even de binnenstad van Arad te bekijken. Ondertussen namen we ook nog een spastisch meisje mee dat in een rolstoel zat. Zij was al lange tijd niet buiten geweest, dus ze was blij dat we haar even voort wilden duwen. En dan tekent ook wel de mentaliteit van de familie Tirsin: altijd klaar staan voor de hulpbehoevende mensen om je heen. Heel direct en concreet leven ze zo naar het evangelie dat Jezus ons bracht. De dag sloten we af met een Bijbelstudie bij de young group van de kerk. In Roemeens, Hongaars en Engels was het moeilijk communiceren, maar ze waren blij dat we de moeite namen om even langs te komen.

reisverslag febr 14 foto 5

Onze laatste overnachting bij de familie Tirsin was een feit en om 5.30 uur haalde de taxi ons op om ons naar vliegveld Boedapest te brengen. Na de vlucht Boedapest-Rotterdam van 2 uur lang landden we weer op Nederlandse bodem om vervolgens onze reis af te sluiten waar die begon: in huize Blankenburgh. Al met al was de reis kort, maar krachtig!

 

Eelco van der Hoeven

oktober 2013

Donderdagavond mijn koffer gepakt aangezien ik vrijdag wel erg vroeg op moest en vroeg naar bed.

Vrijdagochtend vroeg op en om 5 uur naar Oudewater. We zouden daar om 6 uur verzamelen. Het hele bestuur was aanwezig, evenals de partners. Na koffie en gebed met Marco’s auto vertrokken naar vliegveld Eindhoven.

We hadden een half uur vertraging, maar daar gingen we, op weg naar mijn eerste bezoek aan Roemenie. In Budapest stond de taxi al klaar bij de uitgang met een bord.

Heerlijk, zo instappen en met een tussenstop van een kwartiertje in een ruk door naar Arad en weer voor de deur afgezet. Jolanda en Isabel wachtten ons daar al op.

Het bleek dat de vrachtwagen nog moest komen, dus na koffie envrachtwagen-okt-13

de kamers verdelen gingen we naar de kerk, waar al een hoop

jongelui stonden om te helpen uit te laden.

Daarna naar ons huis, gegeten en naar bed.

Zaterdag na het ontbijt en gebed hebben we alle dozen en spullen in

de ruimte van de kerk gesorteerd en in groepjes bij elkaar gezet. .

Daarna de bus geladen om matrassen naar het psychiatrische ziekenhuiskinderen-okt-13

te brengen en kinderkleding, schoenen en knuffels naar een kindertehuis

waar we door de directeur werden begroet. Acht huisjes, waar 7-8

kinderen (jongens en meisjes) wonen met een “moeder”.Alles zag er

schoon en netjes uit al sliepen de kinderen 2 slaapzaaltjes.

Zij mochten schoenen, gebreide sokken ( blijf breien) en een knuffel uitzoeken. Wat een blijdschap.!

Daarna terug naar het kerkgebouw om alvast de bus te laden

voor maandag.

Weer heerlijk gegeten en gezellig bij gekletst in de keuken. Lekker nog

een kop koffie en naar bed.

Zondag, een rustige dag. Naar de kerk geweest en rustig aan gedaan.

.

Maandag naar Paulis. Het dorp waarin ik 3 gezinnen ken ivm mijn sponsoring. Spannend dus.

Het andere team met Leen en Isabel en Vasile als chauffeur gingen naar Ususau.

Eerst naar de bakker om de broodcontracten te verlengen en dan naar ons eerste gezin.

De huisjes staan met de kopse kant naar de weg. Twee op een erf en achter muurtjes met ijzeren poorten.

Velen mensen liepen al buiten of kwamen al naar ons toe. Blij

dat we er weer ware De sponsordozen met kleding en dejassen,schoenen-okt013

voedselpakketten werden bij hun deur gezet en op het erf de

dozen met schoenen, jassen, kleding, knuffels e.d. ieder kon zo

alles uitzoeken.

Ik vond het heel apart om “mijn”gezinnen te ontmoeten. Het ene

gezin heb ik al 5 jaar en zij komen een beetje aan het eind van

mijn traject. Moeder heeft haar diploma gehaald, maar

solliciteerde niet. Ik heb haar wel verteld, dat ik ga afbouwen en daarna stoppen. Het tweede gezin was arm en in trieste omstandigheden. Vader heeft het gezin verlaten en moeder is alleen met 4 tienerzoons. Vader betaalt niets en zij heeft een baan voor halve dagen.

In alle gezinnen gaan de kinderen naar school. De jongsten tot half 1 en de ouderen tot half 3.

We besloten om Paulis in 1 dag te doen, dus kwam het team van Leen helpen om zo alle 19 gezinnen te bezoeken.

Ook waren er 4 nieuwe aanvragen van gezinnen. We hebben hen bezocht en aangehoord, foto’s genomen en zullen in het bestuur bespreken of zij voor hulp in aanmerking komen .

We waren laat terug in Arad en konden weer heerlijk aanschuiven bij Jolanda, die weer voor ons gekookt had. Niet te laat naar bed, want er komen nog 3 dagen. Mijn voeten doen zeer, terwijl ik keurig in en uit de bus werd geholpen en niet eens gesjouwd heb.

Dinsdag het ene team naar Fintanele en Cuvin. Marco en ik naar Simbatene.

Zoals gebruikelijk eerst nar de bakker voor de broodcontracten. Het bleek dat de regering meer subsidie gaf, dus de prijzen zijn verlaagt. Bij de ene bakker kregen we geld terug, de ander had meer brood gegeven voor die ene euro. Wat is het toch een concrete hulp. Iedere week je brood van 1,3 kilo ophalen bij de bakker. Vele gezinnen leven hierop .( graag nieuwe sponsors dus).

Hier in Simbatene ook veel verdriet in gezinnen. Een gezin met 4 kinderen, waar oma voor zorgt. Moeder is in Italië voor werk, maar stuurt geen geld en belt nooit. Voor oma en opa een zware klus om het gezin draaiende te houden. Geen stromend water, geen wasmachine en geen hulp. Op hun erf woont nog een man met zoon in een krotje. Vrouw en dochtertje zijn vertrokken. Na overleg een wasmachine gekocht voor deze oma (bedankt onbekende sponsor)

Voor de alleenstaande senioren hadden we, buiten het voedselpakket nog een extra seniorenpakket met veel blikken soep en bonen en sardientjes om zo de winter beter door te komen. Oud en alleen zijn is geen pretje in Roemenie.

Terug in Arad de bus weer geladen voor de volgende dag. Gegeten en niet te laat slapen.

Woensdag gingen we eerst naar de Selgros, een grote supermarkt ( waar nauwelijks mensen liepen) om een wasmachine en gasstel te kopen. Vervolgens naar Paulis om dit af te leveren en nog wat naleveringen bij gezinnen. Hier nog schoenen, daar een rollator of extra kleding voor een alleenstaande man, waar we zijn hele hutje hadden leeggemaakt en voorzien van een nieuw bed en matras en dekens en nu kleding. Ook in psychiatrisch ziekenhuis veel kleding gebracht, die we over hadden. We werden met koffie, thee en koek ontvangen en hebben gesproken over de voorzieningen daar. Geen! Een activiteitenleidster voor 5 instellingen en geen mankracht noch materiaal om iets met de patiënten te doen.

Donderdag. Nu als een team op pad met moeder Jolanda als tolk. De laatste zaken doen en ook een beetje toeristisch, want we gingen ver weg.

Er was een vraag of we langs een huis wilden gaan waar 4 meisjes woonden tussen de 8 en 14 jaar. Vader was al overleden en nu van de zomer hun moeder. Gelukkig hadden ze familie, die het huis verbouwde. Zij hadden niets nodig aan kleding, maar wel aan bouwmaterialen voor o.a. de badkamer.

gezin-okt-13

Zij stuurden ons door naar Bader en wat we daar zagen tart iedere beschrijving. In een bovenhuis had een echtpaar met jonge kinderen een tehuis gecreëerd voor dakloze ouderen, die een handicap hadden gekregen. Amputatie na suikerziekte, een beroerte etc.

Het begon 3 jaar geleden met een man, die hij in het dorp”vond”. Geamputeerd en geen dak boven zijn hoofd. Het werden er 3 een maand later, en nu 31 mannen en vrouwen. Zonder huis, geld of goederen.

ouderen-okt-13

Mannetje aan mannetje stonden de bedden. Overal. In de gang,

in de keuken. Nauwelijks ruimte om te zitten. Hier is van alles

nodig. Een extra benedenkamer, keuken e.d.

Alle overgebleven kleding en dekens en knuffels hier

achtergelaten.

Weer terug in Arad mocht ik bij Jolanda blijven en gingen de

mannen de kerk opruimen.

Gezellig met iedereen gegeten, onze laatste maaltijd daar.

Vrijdag kwam pas om half 10 de taxi voor de reis naar Budapest.

We konden dus rustig ontbijten en afscheid nemen. De terugreis liep goed, alleen met 3 uur vertraging in Budapest. Rond 7 uur waren we weer in Oudewater, waar een ieder weer was om ons te verwelkomen.

Wat een reis, wat een voldoening, maar wat een nood nog daar.

Hanneke Maas

26-10-2013

Hallo allemaal.

Gisteravond is het team weer teruggekeerd uit Roemenië.
Hartelijk dank voor uw gebed en medeleven.

Ze hebben al onze gezinnen weer bezocht, en blij gemaakt met de voedselpakketten van de Emte voedselactie.
Bij alle senioren is een speciaal voedselpakket gebracht.
De broodcontracten zijn verlengd, kortom er is veel werk verzet.
Ze troffen prachtig weer, en hebben veel hulp gehad van vrienden en gemeenteleden van de familie Tirsin.

Als het reisverslag klaar is, zullen wij het op onze site zetten, dan kunt u een wat uitgebreider verslag lezen en foto’s zien.
En bent u sponsor van een gezin in Roemenië, dan krijgt u persoonlijk bericht van uw gezin.

Nogmaals dank voor uw medeleven.
Tony van der Eijk.

Stichting Linquenda.

Reisverslag 24 april tot 1 mei 2013.

We verzamelen bij Marco Blankenburgh in Oudewater. We zijn: Tilly en Frans Tollenaar, Trudi Metz, Karin de Rooij ontmoet ons in Eindhoven. We worden uitgezwaaid door de fam. v. Ooijen. Tony brengt ons naar vliegveld Eindhoven, daarna nog de treinreis naar Arad. Kennisgemaakt met de fam. Tirsin, nog even soep gegeten, en de bedden verdeeld.

huisje

De volgende dag gelijk begonnen met pakketten maken van het voedsel wat in Arad al gekocht was. Met nog wat mensen van de kerk die meehielpen. Het was daar echt zomer, alle dagen ± 30 ºC. Eerst naar het Psychiatrisch ziekenhuis. We hebben véeel spullen bij ons om daar af te geven, oa knuffels en matrassen. Vooral met de matrassen zijn ze erg blij, de patiënten helpen mee met uitladen. Na afloop werden we uitgenodigd in de directiekamer, waar we koffie en cake en zoute stengels kregen. De bus van Vasilé heeft een band met een rare bult, die moet dus even naar de garage.

Gelukkig kunnen we de volgende dag weer met 2 bussen op pad, wij gaan met een volle bus naar Ususau. We rijden langs de rivier de Maurus, langs de rivier beginnen de hoge bergen, ook komen we langs een grote ruïne. De natuur is prachtig. We komen bij een gezin met 14 kinderen, ze zien er allemaal blij en tevreden uit. We worden gastvrij onthaald, met een gevulde tafel, vol met lekkernijen, tot zelfs oliebollen aan toe. Ik vond het best gênant, misschien hebben ze zelf helemaal niet zoveel, maar het is erg lief. Borden en bestek was zo wie zo te weinig. Ook de bekers waren aan de krappe kant.

Zaterdagavond naar de kerk, er kwam een koor zingen, ook zijn we vandaag nog bij het huis van Marcelis en Isabel wezen kijken. Zondag 28 april is het hier Palmpasen, heel vreemd, wij hebben Pasen al lang achter de rug. ’s Middags zijn we een gehandicapt meisje wezen opzoeken, Ze was al een half jaar niet buiten de deur geweest, omdat ze op een bovenetage woont. Nu wordt ze door sterke jongens van de kerk met rolstoel en al naar beneden gedragen. Haar oude moeder verzorgd haar helemaal zelf en dat is een zware taak. Hoelang houdt ze het nog vol, denk ik dan. We zijn met z’n allen naar een klein parkje gelopen, en het meisje wordt door de jongens rondgereden, keer op keer het parkje rond. Wij zitten lekker op een bankje, heel gezellig. We ontmoeten nog een gehandicapte vrouw in een rolstoel. Zij maakt, met haar ene hand, mooie borduursels, die wij in de 2de handswinkel in Oudewater verkopen. Ook was er in de stad een soort paasbraderie. We zijn pas laat weer terug bij de fam. Tirsin.

Op maandag zijn we met goede moed begonnen, we krijgen een nieuwe tolk mee; Olga. We brengen veel spullen weg, voedsel, kleding, alles kunnen ze daar goed gebruiken. De mooie Roemeense Bijbeltekst die Karin heeft gemaakt, word voorgelezen, we bidden samen, met soms tranen van verdriet maar ook van vreugde. Voor de vooral in Paulis wonende ouderen hebben we een kant en klaar pakketje met voedsel gemaakt. Dat is voor hen makkelijker, hoeven ze het niet te koken of op te warmen. We hadden nog een leuke ontmoeting met een koppel koeien. Als herder was daarbij een modern gekleed meisje, incl. hakken en een mobiel aan het oor. Zij leverde de koeien af bij de eigenaren, mooi om te zien.

We bezoeken een kleuterschool, waar we een doos zien staan met de naam van Riet van Bemmel erop, erin zitten nog spullen die we vanuit Oudewater eens gebracht hebben. Wij brengen ook nu weer mooie dingen mee, een glijbaan en speelgoed, daar zijn ze erg blij mee. We gaan ook nog naar Doktor Tina, met medicijnen en ander dokters materiaal. Vandaag hebben we het hele team, dus met beide bussen en alle helpers, tolken en chauffeurs buiten in de natuur geluncht., dat was heel gezellig.

Iedere avond wordt de bus voor de volgende dag geladen, en spreken we met elkaar de planning voor de komende dag door. We bespreken de dorpjes en de gezinnen waar we naartoe gaan. Ook bespreken we dan de soms heftige dingen die we die dag zijn tegengekomen. Bv Bij een moeder met haar zoon, toen we daar kwamen hoorden we dat de moeder de vorige dag was aangereden en overleden. Ook de buren komen er dan bij staan. Dat was een verdrietige ontmoeting, fijn om daar dan even over na te kunnen praten.

De terugreis ging voorspoedig, in Eindhoven werden we door Marco opgehaald en weer netjes in Oudewater thuisgebracht.

Het was een mooie reis met trieste maar ook met mooie ervaringen.

We vormden een gezellig team en hadden samen een waardevolle tijd.

Trudi Metz.

terug naar boven

23/2/’13

U bent van ons gewend om op de hoogte gehouden te worden als we weer met een team op reis gaan Roemenië.

Dit keer echter zijn we niet met een team afgereisd, maar zijn Isabelle Tirsin en 425-2011-01[2]3Macelis van Bemmel, samen met behulp van hun vrienden vanuit de kerk het voedsel aan het rondbrengen. Natuurlijk hebben wij hen daarbij geholpen met de financiën en meegedacht over de samenstelling van de pakketten. Deze en volgende week zouden zij dit zo belangrijke werk gaan doen. Het zal nu meer in de avonduren en op zaterdag gedaan worden, omdat Marcelis en Isabelle beiden werken. Wij zijn blij dat zij dit werk deze keer van ons overnemen. Op deze manier besparen wij op de reis en verblijfskosten. Wij hopen dat u ook Isabelle en Marcelis in uw gebeden wilt meenemen. In mei gaan we weer gewoon met een team op reis. Dan zal er ook weer een vrachtwagen met hulpgoederen vooruit gaan. Wij zullen u daarvan dan weer op de hoogte houden.

Met vriendelijke groet.

Tony van der Eijk.

 

terug naar boven