Reisverslagen

Reisverslag 23 tot 31 oktober 2022. Door Tony van der Eijk

Reisgenoten: Marco Blankenburgh, Kees en Tony van der Eijk.

Zondag vertrokken we vroeg; om 6 uur ‘s avonds waren we vlakbij Wenen, waar we de nacht doorbrachten.

Maandag waren we rond 3 uur in Arad, daar hebben we 2 gezinnen bezocht, voordat we bij Jolanda aanbelanden. Daar hebben we alvast wat voedselpakketten gemaakt om de volgende dag mee te nemen naar de diverse gezinnen, die we zouden bezoeken in en rond Arad.

We hadden deze reis geen tijd om al onze gezinnen te bezoeken, maar wilden er een paar zien en spreken. Ook wilden we (bijna) alle bakkers bezoeken om de broodcontracten te verlengen.

’s Avonds hebben we overlegd met Isabel en Marcelis over het verdere programma van morgen en over hun werk voor de stichting. Ons voorstel om het meer hun project te maken werd goed ontvangen.

Wij zorgen voor goederen, geld en ondersteuning; zij regelen alles daar. En hebben ook de verantwoording over het werk in handen. Dus bepalen zij, welke gezinnen er een voedselpakket krijgen, wie een broodcontract, wie er op de lijst blijft. Welke goederen er aan Linquenda gevraagd gaan worden, bv. bedden, matrassen, fietsen, etc.

Na een goede nachtrust bij Isabel, vertrekken we op dinsdag, met onze tolk Hariette (nichtje van Isabel van 13 jaar) om alle bakkers en een aantal gezinnen te bezoeken. Het was soms lastig om de bakker te vinden in de kleine dorpjes, maar gelukkig hebben we ze allemaal kunnen vinden en betalen, zodat onze gezinnen weer 1 x p.wk een brood kunnen halen.

Een gezin dat we vandaag bezochten, zit al een aantal jaren in ons programma. Door een aderprobleem is de vader al 1 been kwijt, ook aan het 2^de been heeft hij veel pijn. Het is een zorgelijke situatie, of hij dit been kan behouden.

3 jaar geleden had hij met hulp van vrienden een taxi gekocht om toeristen rond te kunnen leiden, want hij spreekt goed Engels. Helaas is hij betrokken geraakt bij een ongeluk en is de auto total loss verklaard. Hij heeft niet genoeg geld van de verzekering gekregen om opnieuw te starten, hij bleef zelfs met een restschuld achter.

Ook het sponsorgezin van Kees en Tony is bezocht; heel fijn om ze na zoveel jaar weer te zien.

Hariette was een grote hulp; zij was al een keer met Isabel de bakkers af geweest, dus sommige wist zij goed te vinden. Ook haar vertaling naar Engels was (in onze oren) heel goed. Eigenlijk opmerkelijk, omdat zij tot vorig jaar nog in Bahrein woonde met haar ouders. Dus Roemeens of Hongaars is zeker niet haar moedertaal.

’s Middags hebben we met elkaar nog 70 voedselpakketten gemaakt, alle goederen stonden al klaar bij Jolanda onder de trap. Nu kunnen Isabel en haar groep de pakketten uit gaan delen en de rest van de bakkers gaan bezoeken.

Woensdag zijn we op weg gegaan naar Reghin, zo’n 600 km. In de loop van de middag kwamen we aan bij Attilla en Adel Toth. Een dominees echtpaar, die allerlei projecten opgestart hebben ter ondersteuning van hun werk onder de Roma bevolking van Reghin en omliggende dorpen.

Attilla nam ons mee naar een Roma wijk (Apelina). Het was verschrikkelijk om te zien. Op één gepakte huisjes, mensen op straat en veel, heel veel kinderen. Huisjes, en weggetjes tegen de berg aangeplakt, overal waar je kijkt rommel, mensen, vuilnis, kinderen, nog meer rommel en piepkleine huisjes; de een nog slechter dan de ander.

In 2 van de huisjes zijn we binnen geweest. In de 1^ste stond een kacheltje, zo slecht en oud, dat de rook meer de kamer in kwam dan door de pijp naar buiten ging. De vrouw was 38 jaar en al oma. Ze heeft 6 kinderen. Momenteel was er geen voedsel en ook geen brandhout, dus stookten ze nu kleding, die ze op de vuilnishoop gevonden hadden. Attiila gaf 1 van de voedselpakketten af, die wij met de truck verstuurd hadden.

In het 2^de huisje was een vrouw een broodje aan het bakken, er zat een kind van rond 1 jaar op de sofa, vastgehouden door de oudste dochter van 13, die overduidelijk zwanger was. Meerdere kinderen kwamen binnen om te zien wat al die drukte betekende. Buiten verzamelden zich namelijk een aantal buren, die ook een pakket wilden. Attilla nam ons snel mee, weer weg uit de wijk, nadat hij de vrouw beloofd had op een rustiger moment het voedselpakket te brengen.

Attilla had een hotel in Reghin voor ons geregeld, omdat zijn neef intussen bij hen inwoonde en er dus onvoldoende slaapplaatsen waren voor ons. Het ontbijt de volgende dag smaakt verrukkelijk.

Deze dag, donderdag, gaan we alle projecten van de stichting Teleios (van Attilla en Adel) bekijken. We beginnen in het kindertehuis in Peris. (niet Parijs) Er wonen momenteel 14 kinderen in dit huis. Niet allemaal wezen, maar ook in de steek gelaten kinderen of uit huis geplaatsten. Toen het huis klaar was, begin dit jaar, hebben er ook een poosje Oekraïense gezinnen in gewoond. Ook is er een aparte ruimte voor een evt. stagiaire die komt helpen.

Het huis ziet er spic en span uit. Er is een echtpaar aangesteld als ouders, zij hebben op de eerste etage een apart woon- en slaap gedeelte. Er is een kokkin, die dagelijks voor het eten zorgt. Een grote huiskamer beneden, met een tafel waar gezamenlijk aan gegeten kan worden en een gezellige zithoek met 3 banken en een TV. In de hoek een Friese staartklok?!? Vanuit de open keuken kan het hele gebouw worden overzien, niet alleen visueel maar ook via camera’s, die overal zicht op houden. Een grote wasruimte beneden met wasmachines is wel nodig in dit huis. Ook zijn er gescheiden toiletten, en een studie ruimte beneden, waar de kinderen hun huiswerk kunnen maken. Adel gaat hier dagelijks helpen met het huiswerk maken.

Boven zijn slaapkamers met 2 bedden en bijna elke slaapkamer heeft we een eigen badkamer. Eisen van de overheid, als je een familiehuis wilt opzetten. Het ziet er prachtig uit. Op de 2^de verdieping is evt. nog ruimte voor een paar slaapkamers en een speelkamer. Maar dat is overduidelijk nog in aanbouw.

Achter dit familiehuis was een groep Engelse vrijwilligers een kas aan het bouwen. Afgelopen jaren was deze groep al vaker geweest, o.a. voor de bouw van het familiehuis en de boerderij, die we later hebben bezocht. In deze kassen (hout met een plastic overkapping) worden groenten en fruit verbouwd, voor het familiehuis maar ook voor de verkoop. Hulp bij planten en oogsten krijgt Attilla van de Roma’s. Zij krijgen daarvoor betaald. Dus werkt dit project op vele manieren positief aan het dorp en haar inwoners.

Ook de 2^de hands winkel staat op dit terrein. Veel van de goederen zijn door ons geleverd; kleding, schoenen, wat huisraad, dekens en textiel. Het is hier allemaal te vinden. Een systeem zoals in Nederland, dat inwoners hun overtollige goederen inleveren voor hergebruik, is hier nog niet helemaal ingeburgerd. Maar kopen in deze winkel wordt veel gedaan. Vooral meubels, groot en klein, vinden gretig aftrek. Het verzoek van Attilla is dan ook om hem meer meubels te sturen. De 2^de handswinkel is momenteel hun grootste inkomensbron. Adel is hier vaak ’s ochtends te vinden, en een schoonzus van haar runt de winkel. Deze is dagelijks open (ma-vr) van 9 tot 17 uur.

Na een heerlijke lunch in het familiehuis, samen met de 20 Engelse vrijwilligers, zijn we op pad gegaan naar de boerderij, met een jeep. En dat bleek nodig, het is werkelijk onvindbaar, over bergen en door dalen, langs bossen en meertjes, over min of meer (on)begaanbare paadjes kwamen we bij de boerderij aan. Er leeft een echtpaar, dat voorheen onder een afdakje in het bos woonde met hun 3 kinderen. Zij zorgen gezamenlijk voor het vee, varkens van het ras Mangalica, de mais en de duindoorn struiken.

Het ziet er allemaal netjes uit; een klein huisje, een schuur voor opslag, een schuur voor de mais, een varkensschuur, en in het veld meerdere kleine afdakjes, waar de varkens onder kunnen schuilen bij regen of hitte. 2 jaar geleden begonnen met 8 varkens, nu zijn er ruim 66. De eersten zijn verkocht voor hun vlees. Ook dat moet op termijn natuurlijk geld gaan opleveren. Op dat punt zijn ze nu nog niet, vooral omdat er een virus onder de varkens rondwaarde, waar er een aantal aan doodgingen, en het koste veel tijd, energie en geld om te achterhalen wat het probleem was en wat de oplossing was. Achteraf bleek dat de beer, (mannelijk varken) dit virus mee had gebracht en de vrouwen had besmet.

De duindoorn struiken moeten ook op termijn geld gaan opbrengen, de bessen van deze struiken zijn een vitamine C bom. Ze worden geoogst en naar een fabriekje gebracht die ze perst, zeeft en bottelt. Dit oogsten wordt weer door de Roma bevolking gedaan. Ook bij andere werkzaamheden op de boerderij worden Roma werkers ingeschakeld.

We hebben daarna nog een wijk vol met Roma’s bezocht. Het zag er iets minder heftig uit als de dag hiervoor, iets minder volgepakt, maar in de huisjes zag er hetzelfde uit. Als je geen toekomst perspectief hebt, als je per dag leeft, misschien zelfs maar per dagdeel, waar zou je je dan druk over maken? Arme kinderen, zij zijn de dupe. Ze gaan (bijna) niet naar school, hebben geen ondersteuning vanuit thuis. Waar de ouders zelf niet kunnen lezen en schrijven is dat erg lastig. Dat is ook een project van Attila, naschoolse opvang. Waar de kinderen na school, bijles krijgen, een warme maaltijd, ondersteuning van leraren. Voorwaarde is wel dat ze trouw de basisschool bezoeken. De kinderen kunnen stickers verdienen, door aanwezig te zijn, hun huiswerk te maken, door netjes en vriendelijk te zijn, dus 3 stickers per dag. Zo eens in de  paar maanden kunnen ze van die stickers iets “kopen”, bv een etui, pennen, een schooltas etc. Stimuleren is heel belangrijk, want alleen scholing kan deze kinderen een weg uit de armoede bieden. Er hebben intussen 2 kinderen gestudeerd. En meerdere kinderen bezoeken de hogere scholen in de regio. Het gaat langzaam, de positieve invloeden worden hopelijk steeds meer zichtbaar. Maar elk gewonnen kind is er één.

Ook staat er in dit wijkje een klein kerkje. Attila had hier een dienst om 5 uur, waar wij gezellig bij aanschoven. Veel zingen, Bijbellezing, uitleg, zingen en gebed. Er waren zo’n 15 mensen aanwezig.  Een enkel gemeentelid, en veel toehoorders, mooi!

Na de maaltijd en het doorspreken over hun werk, hun behoeftes, na het uitspreken van een dankgebed en het beloven van meer goederen en financiële ondersteuning, vertrekken we weer naar ons hotel.

Vrijdag ochtend na nogmaals een ontbijt bij Adel en Attilla, vertrekken we richting Misca. Naar het noordwesten, weer richting Hongaarse grens, een reis van 400 km. Hier ontmoeten we Emoke, een jonge vrouw, die een aantal jaren geleden in Oudewater au-pair was, en toen contact met ons heeft gezocht met de vraag of wij haar kunnen ondersteunen bij haar werk in Misca onder ouderen en armen in de regio.

Intussen is Emoke vice-burgemeester, ze heeft dus echt wat in de melk te brokkelen. Zij heeft een aantal vrouwen uit Misca gevonden die haar helpen met het uitdelen van voedsel en het afsluiten van broodcontracten. Dit groepje heeft een stichting opgericht; ProMisca. Via deze stichting ondersteunen wij hun werk. Samen met Emoke hebben we aantal gezinnen en ouderen bezocht, die zij ondersteunt. Dit blijkt weer een arme regio te zijn, waar de vele van origine Hongaarse bevolking zich achtergesteld voelt of wordt door de Roemeense overheid en de Roemeense burgemeester. Ook hier weer armoedige huisjes, onvolledige gezinnen, veel kinderen. Wel gaan hier alle kinderen structureel naar school. Er rijdt zelfs een schoolbus, die alle dorpjes aandoet.

Bij iedereen die we bezoeken brengen we een net vol mandarijnen, ook in Arad en Reghin hebben we dat gedaan. Wat zijn mensen blij met dit cadeautje. We zien bv een jonge vrouw met 1 kind. Toen we vroegen hoe oud dit kindje was, zei ze, “dat weet ik niet”,  het kind leek ongeveer 1 ½, hij/zij kon al lopen. Het was trouwens niet haar enige kind, hiervoor had ze er al 2 gehad, maar die had ze in het ziekenhuis achtergelaten!! Ze woont in een huisje met haar moeder, haar vader woonde in een huisje ernaast, hij dronk en sloeg. De vader van haar kind? Geen idee!

Ook Emoke had voor ons een hotel in Marghita geregeld, na het eten bracht ze ons daar naartoe.

Zaterdag hebben we na de lunch een overleg met het bestuur van ProMisca, bij het gebouwtje en het parkje, dat zij willen gaan opknappen en beheren. Dat moet dan ten goede komen aan de bevolking van Misca. Zij willen daar bijeenkomsten en gezellige momenten gaan organiseren, ook voor de ouderen in de regio. Nu is het gebouw en het parkje nog van de gemeente, maar die wil het wel afstoten ten gunste van ProMisca. Het parkje heeft nog wel wat werk nodig, ze willen het deels betegelen en beplanten. Dit is een van hun verzoeken aan Linquenda om hen daarbij te helpen. Verder bezoeken we nog een dorpje, ook heel afgelegen, met veelal leegstaande huizen. Veel inwoners zijn vertrokken naar de stad, wat er nog woont, is voor een groot gedeelte al ouder. 3 x per week komt er een bakkerskar langs, dat is wel zo ongeveer het enige wat nog in dit dorp gebeurt.

Toch zien we ook gezinnen waarbij het goed gaat; de man werkt, er lopen geen hordes met kinderen rond, het ziet er allemaal netjes uit, er wordt hard gebouwd of aangebouwd aan het huis.  De kinderen brengen hun mandarijnen schillen netjes naar de afvalbak. Bij een van deze gezinnen laten we een stapelbed achter, als we wegrijden, wordt het al volop in elkaar geschroefd. Dekens, lakens, kussens, enz. zit er ook allemaal bij. Wat een weelde.

Bij een oudere vrouw worden we onthaald met een pannenkoek gevuld met kool. Daarna liet ze zich door Emoke verleiden tot het zingen van een prachtig lied; Nader tot U, o Heer. Deze dame had vroeger een zangcompetitie gewonnen, dat kon je goed horen. We hebben er een filmpje van gemaakt, naar Emoke gestuurd, en hopelijk kan zij zichzelf zo ook nog een keer zien.

Na een gezellig diner samen met de moeder van Emoke, haar broer en zijn vriendin, gaan we richting hotel.

We vertrekken de volgende morgen, zondag, op tijd en ontbijten onderweg. Omdat op de heenweg bleek dat er een aantal snelwegen in Zuid Duitsland afgesloten waren, dachten we slim de noordelijke route huiswaarts te nemen, via Hongarije, Slowakije, Tsjechië en (voormalig) Oost Duitsland. Helaas was er bij de grens tussen Slowakije en Tsjechië een 100% controle, dat kostte ons 3 uur wachten.

Dus hebben we voor Praag al een overnachtingsplek gezocht en gevonden. Op maandag zijn we om 5 uur weer gaan rijden, nu zonder oponthoud, konden we alsmaar doorrijden, en waren we rond 3 uur weer in Oudewater.

We zijn dankbaar dat we veilig en gezond weer thuis gekomen zijn. We hebben veel gezien, mooi en minder mooi, maar ook fijne mensen ontmoet, vol enthousiasme. Dat geeft ook ons weer moed om door te gaan met onze stichting Linquenda.

Het was een mooie reis!!  Hartelijke groet.

Kees en Tony van der Eijk, Marco Blankenburgh.

Reisverslag van de reis naar Roemenië van Coen den Braber en Marco Blankenburgh  van 29 juli t/m 4 augustus 2020

Om midden in corona tijd naar Roemenië te gaan, terwijl dat land code oranje heeft is niet verantwoord, volgens sommigen. Je loopt veel te veel risico op besmetting, je mag het land niet in of je kunt niet meer terug, waren enkele van de argumenten. Na een zorgvuldige afweging van risico’s zijn we toch gegaan, want we hebben een missie!!

Corona aan de grenzen

We hebben 4 grenzen over te steken; naar Duitsland, naar Oostenrijk, naar Hongarije en naar Roemenië. En weer terug. Die terugreis vond ik persoonlijk het spannends, want dan kom je uit een land waar corona niet zo onder controle is weer terug in Nederland. Op de heenreis konden we overal gewoon doorrijden, en hebben we alleen aan de Hongaarse en Roemeense grens de normale paspoort controle gehad, waar we na twee minuten doorheen waren. Op de terugreis legden Roemenië, Hongarije en Oostenrijk ons geen strobreed in de weg om hun land weer uit te gaan. Toen we Duitsland inkwamen was er 5 km. na de grens een extra controlepost i.v.m. corona. Alle auto’s werden zorgvuldig op nationaliteit gecontroleerd, maar als Nederlanders mochten we dus graag doorrijden. Als laatste reden we met een gangetje van 90 km. per uur Nederland binnen. Tweemaal stond er na de grens een bord met de mededeling:  “komt u uit een land met code oranje, ga dan 14 dagen in quarantaine”.  Vanuit mijn thuisisolatie schrijf ik u dus dit verslag.

Corona in Roemenië

Je kunt op internet een kaartje vinden met de verspreiding van het virus in de verschillende districten van Roemenië. De districten rond de hoofdstad Boekarest in het zuidoosten waren duidelijk donkerder gekleurd, dus meer besmettingen, dan de regio’s in het noordoosten, waar wij allereerst heen rijden. Net zoals wij zijn ook de inwoners daar precies op de hoogte van het laatste nieuws en de situatie in hun stad, dorp of omgeving. Over het algemeen houden de mensen zich aan de regels; d.w.z. afstand houden en mondkapjes op in winkels en openbaar vervoer. Maar als er in de regio weinig corona is, maakt men zich weinig zorgen. We hebben dus zonder belemmeringen onze bezoeken af kunnen leggen en gesprekken kunnen voeren.

De schoenen fabriek gaat weer open

Het is de enige fabriek die er in Misca staat en langzaam wordt het werk weer hervat. Er is een opdracht binnen gekomen, waardoor 25 % van de werknemers weer kan beginnen. Met Emoke hebben we besproken dat ook in het volgende dorp wordt begonnen met het verstrekken van broodcontracten. En als we voor de winter een vrachtwagen sturen, dan worden hier de voedselpakketten gelost en nog wat kleding en schoeisel en matrassen en fietsen en …..

Ik geloof niet in toeval

In Reghin hebben we kennis gemaakt met Attila en zijn vrouw Adel. Een enthousiast stel, dat al 15 jaar werkt onder de ROMA. Eigenlijk zijn ze zendelingen onder de ROMA, want Attila is een hongaarse dominee. Maar ze hebben ontdekt dat ze de mensen niet kunnen helpen door alleen maar te preken. Daarmee hebben de ROMA nog steeds geen werk, nog steeds een lege maag en geen kleren aan hun lijf. Het is een drama als je ziet in welke omstandigheden zoveel mensen leven. Onvoorstelbaar!!   Er zijn inmiddels wel verschillende ROMA kerken ontstaan, die door de ROMA zelf geleid worden. Attila is bezig om de ROMA die tot geloof zijn gekomen te trainen tot leiders. Maar ze moeten ook werk hebben, de kinderen moeten naar school, ze moeten een beroep gaan leren, enz, enz. Maar het mooie is dat ook dat steeds meer tot stand komt!!!  We hebben een bezoek gebracht aan een boerderij, een school, een kwekerij, waar overal ROMA aan het werk zijn. En zo wil Attila binnenkort ook een 2^e hands winkel openen. Alleen heeft hij daarvoor goederen nodig, kleding. En toen kwamen wij op bezoek. Met een bus vol kleding …..

En we hebben afgesproken dat we voor de winter nog veel meer kleding kunnen sturen. En dekens, en matrassen, en fietsen. Een deel zal in zijn 2^e hands winkel terecht komen. Een deel zal uitgedeeld worden aan wie gebrek heeft.

Verdere info over Attila en Adel kunt u lezen op onze website www.stichtinglinquenda.nl  onder het kopje “Reghin”.  Bij “verhalen” vindt  u beschreven hoe we op bezoek zijn geweest bij een paar ROMA families. Bij “foto’s“ uiteraard foto’s van de woonsituatie van ROMA’s.

Loslaten

Jarenlang hebben we gezinnen bezocht in de dorpen in regio Arad. We hebben een band gekregen met de mensen in deze omgeving. Zij konden op ons rekenen, steevast 3 a 4 bezoeken per jaar. Waren dat in de beginjaren 80 a 90 gezinnen, de laatste jaren schommelt dat zo rond de 50 gezinnen. Maar uiteindelijk zullen er ongeveer 20 adressen overblijven. Die worden niet meer door ons Nederlandse team bezocht, maar Isabel en haar medewerkers zullen deze families zolang als nodig blijven bezoeken. Ook blijven de broodcontracten voor hen gewoon doorgaan.

Dankbaar

Terugkijkend op dit bliksembezoek kunnen we alleen maar dankbaar zijn dat alles voorspoedig is verlopen. Maar het belangrijkste: dat onze hulpverlening ook in coronatijd gewoon door kan gaan. In Roemenië wordt gezorgd voor voedselpakketten en broodcontracten. En wij kunnen vanaf hier een transport sturen, dat door hen weer wordt uitgeladen en verspreid. Missie volbracht!!

Coen den Braber, Marco Blankenburgh

5 augustus 2020

Laadlijst van het transport behorend bij de reis van oktober 2019

aantal		Omschrijving	gewicht	totaal gewicht
5	dozen	sportkleding	8	40
5	tassen	sportkleding	6	30
8	stuks	kuip/eetkamerstoelen	3	24
1		box	10	10
1		skippy bal	1	1
3		kinderwagens	8	24
1		hobbelpaard	3	3
2	rollen	vloerbedekking	10	20
1		5 poot	1	1
1	jerrycan	bleekmiddel	8	8
1	jerrycan	schoonmaakmiddel	8	8
1		centrifuge	12	12
3		driewielers	5	15
1		step	3	3
2		loopwagens	3	6
2		maxi cosi	4	8
1		kinderbadje	3	3
200	stuks	lege dozen		55
1		rolstoel	10	10
3		trekkarretjes	8	24
4		rollators	8	32
24	emmers	muurverf	10	240
1		step	4	4
4	dozen	blikken verf	12	48
1		2persoonsbed	15	15
2		opklapbedden	10	20
4		ledikantjes	8	32
5		matrassen	15	75
32		fietsen	20	640
75	zakken	dekens	2	150
34	doos	schoenen	7	238
7	doos	knuffels	5	35
5	mandjes	babykleertjes	3	15
16	doos	speelgoed	4	64
16	doos	medical	6	96
4	doos	rubberen laarzen	10	40
6	doos	rugtassen	7	42
20	doos	winterjassen	7	140
73	doos	kleding	7	511
18	doos	incontinentie	6	108
3	doos	gordijnen	6	18
118	doos	voedselpakketten	16	1888
			totaal	4756

Van 6 – 11 mei 2019 waren op reis: Leen Soeters, Hanneke Maas, Anne Marie van Kreuningen, Daniel de Haan. Daniel doet hier zijn verslag:

Beste lezers,

Even voorstellen, ik ben Daniël de Haan, kom uit het mooie Vinkeveen en ik ben 19 jaar jong.

Via mijn tante ben ik te horen gekomen over stichting Linquenda. Zij was een aantal keer naar Roemenië gegaan, om daar mensen te helpen. Zij kwam steeds met mooie, maar ook droevige verhalen terug, over hoe slecht sommige mensen het daar hebben. Dit heeft mij, maar ons hele gezin thuis erg geraakt. Sindsdien hebben wij ook een sponsorgezin in Roemenië, die wij, door middel van geld doneren, goed kunnen helpen met voedsel en andere middelen die mensen erg hard nodig hebben.

Bij mij bleven die verhalen erg zitten en ik wilde ook graag meer helpen. Ik heb het daar met mijn tante vaak over gehad, en dit uiteindelijk tot een datum waarop wij naar Roemenië gingen! Erg mooi maar ook stiekem heel erg spannend.

Op 6 mei 2019 was het dan zover. Op de vroege maandagmorgen zouden wij vertrekken richting Oudewater, om vanaf daar door te gaan naar Eindhoven. Nog steeds vond ik het erg spannend, want de andere 2 reisgenoten kon ik nauwelijks, en de situatie die je gaat aantreffen kan je ook moeilijk inschatten als je er nog niet eerder bent geweest. Dit viel gelukkig erg mee! We waren echt een top team met z’n vieren.

Na maandag een lange reisdag gehad te hebben, met enige vertragingen, kwamen we aan op het slaapadres in Arad. Na heerlijk gegeten te hebben en we het busje hadden opgehaald, hebben we ’s avonds de week ingepland, en de gezinnen doorgenomen.

Elke avond hebben we de auto ingepakt met voedselpakketten, aardappels en wasmiddelen. Omdat wij nog een aantal mooie extra sponsoren hadden, konden we voor elk gezin nog fruit en groente halen, als extra. Dit deden wij in de ochtend. Met ons mee ging een tolk, die ons kon helpen te communiceren met de gezinnen. Dit deden wij 4 dagen lang. In het huis waar wij verbleven zijn we erg goed verzorgd!

Op zaterdag zijn we weer teruggereisd. Het voelde ook weer goed om naar huis te gaan. Het was een erg mooie indrukwekkende week!

Persoonlijk vond ik de week heftiger dan verwacht. Je weet niet wat je in kan schatten. Het bleek na de week dat de hulp die we geven echt nodig is, blijf dus vooral doneren! Het was een vermoeiende week, maar ook erg goed om te doen. Met de groep was alles in goede harmonie verlopen, ik heb nagedacht over verbeterpunten, maar kon die echt niet vinden. Ik hoop door de hulp die de stichting geeft, het steeds beter gaat met het land.

Bedankt voor het lezen!

Groetjes uit Vinkeveen,

Daniël de Haan

Reisverslag van de Roemenië reis van 11 t/m 15 februari 2019

Het bestaat nog steeds. Zo’n weg waar je niet in het donker moet rijden. En waar je overdag niet harder dan 50 km/p.uur kan rijden. Je zit constant te schudden in de auto en wordt voortdurend van links naar rechts geslingerd omdat de chauffeur de gaten in het asfalt wil ontwijken.  In de omgeving waar wij doorgaans werken, omgeving Arad, zijn zeker de doorgaande wegen goed. Daar schieten op een tweebaansweg personenwagens als het even kan met 100 km./p.uur de traag rijdende vrachtwagens voorbij, soms op een haar na een tegenligger ontwijkend. Maar voor een eventueel toekomstig project waren we dus wat van het vertrouwde pad afgeweken.

Alle uit te delen goederen voor deze reis zijn in Arad gekocht. De jongerengroep van Arad-Gaj was al druk bezig geweest 100 voedselpakketten in te pakken. De dozen stonden netjes dicht getapet op ons te wachten. Zelf zijn we eerst nog langs de groentehal gereden om verse spullen in te slaan. Voor elk gezin een zak aardappelen van 5 kilo, kost 11 LEI, € 2,75. Verder 2 kilo winterpeen voor 6 LEI, € 1,50; en als laatste en meest exclusieve: grote glimmende handsinaasappels 5 voor 4 LEI = € 1,–. Die hebben we uitgedeeld naar gelang de grootte van het gezin.

We zijn begonnen in het dorp wat het verste weg ligt. Toen we bij familie S. kwamen, werd er gelijk al gemopperd. Jullie hadden moeten bellen dat je zouden komen. Dan kon ik wat lekkers klaarmaken. Uitgerekend bij dit gezin. De vorige keer dat ons team er was, kwamen ze juist op een dag, waarop de moeder des huizes niets meer in huis had om haar kinderen voor te zetten. Het was een geschenk uit de hemel dat die dag ons team op de stoep stond. Deze moeder  had geleerd om op God te vertrouwen. En we moesten en zouden iets eten. Dus als alle gezinnen in dit dorp bezocht waren, moesten we terugkeren en dan zou er een schaal pannenkoeken klaar staan. En zo gebeurde het. Het was tevens een feestmaal voor haar 5 kleine kinderen.

Wilt u bidden voor mevrouw B. Ze woont in hetzelfde dorp. Met haar 71 jaren zorgt ze voor haar zoon van 47. Dat doet ze al van zijn geboorte af aan natuurlijk. Maar zoonlief kan lopen, noch praten. Inmiddels is zijn gewicht minstens anderhalf keer het gewicht van zijn moeder. Een zware klus. Maar ze doet het blijmoedig en met liefde. Op eerdere reizen hebben we  haar geholpen met een po-stoel, een hoog-laag bed, incontinentiemateriaal. Wat het nu extra zwaar maakt is dat zoonlief agressieve buien heeft. Dan gooit en smijt hij met van alles; er zijn al een paar ramen gesneuveld; ook moeder heeft al menige blauwe plek opgelopen. Wilt u bidden voor kracht, juiste medicatie, hulp.

Familie P. is helemaal gesetteld. Jarenlang hadden ze gespaard. Ze konden gratis wonen in een huis van een familielid. Maar ze hadden geen grond om zelf te bouwen. Ze wilden graag in hun eigen dorp blijven wonen, maar hadden medewerking van de gemeente nodig. En dat duurde lang. Eindelijk dan toch kregen ze een stuk grond toegewezen zo’n 500 meter van hun huidige woonplaats vandaan. Nu konden ze bouwen. En het is mooi geworden. Een ruime woonkamer, mooi strak laminaat op de grond. Tenminste, het lijkt laminaat, maar het is vinyl. Half open keuken. Het erf is opgeruimd. Een mooi verblijf waar ze 3 varkens in vet mesten. Ze zijn gesetteld! Klaar.

En zo zijn er veel mensen bezig ergens in dit proces. Familie P. kon jarenlang sparen en was ineens klaar. Maar de meeste gezinnen doen er wel langer over.  Familie B. bijvoorbeeld. De rode bakstenen muren staan er en het dak zit er ook al op. Binnen zie je nog de betonnen vloeren. In één ruimte zijn de muren betegeld en er is een keuken geplaats. Tweedehands voor € 500,–. Maar van woonkamer of badkamer is nog niets te bespeuren. Ook op de bovenverdieping onder het schuine dak is nog niets gedaan. Vader wil geen geld lenen van de bank. Veel mensen doen dat wel, maar betalen dan extra aflossing voor de rente. Van het salaris van vader B. leeft het gezin, van het inkomen van moeder B. en de oudste zoon wordt het huis verder gebouwd. Dus dat duurt iets langer, een aantal jaren. Maar er is vooruitgang.

En die vooruitgang is duidelijk zichtbaar in de omgeving van Arad. Daarom zijn we op de tweede dag iets verder gereden naar een dorp dat onder onze aandacht werd gebracht. Bij de stichting kwam een hulpvraag binnen, dus we zijn polshoogte gaan nemen. Ik vertelde al over de weg er naar toe. Het dorp binnen rijdende viel ons gelijk al op dat hier helemaal geen bouwactiviteiten plaats vinden. Er stond maar een enkele auto op de erven of in de straten geparkeerd. Was de tijd hier 20 jaar stil blijven staan?? Blijkbaar profiteert niet iedereen evenveel  van de economische groei. Een volgende keer zullen we u informeren of we als stichting iets voor deze omgeving kunnen betekenen.

De laatste dag van ons verblijf was nog druk. We waren natuurlijk de tweede dag er tussenuit geweest. Zouden we dat nog in kunnen halen? Wel willen we genoeg tijd bij de mensen doorbrengen om even naar hun verhaal te luisteren.

In de middag stonden we voor het hek van familie G. Er lag een brede ketting om de poortdeur met een dik hangslot er aan. We schrokken. We vroegen ons af …  Vanmorgen hing er ook een brede ketting met hangslot om de poortdeur van dhr. H. Op ons roepen was er niemand verschenen. Dhr. H. woonde alleen. We informeerden per telefoon bij het gemeentehuis. De sociaal werkster vertelde dat dhr. H. in november jl. erg ziek was geworden en na korte tijd was overleden. Zijn zus, die in een ander dorp woont, is belast met de verdere afwikkeling. Dus bij het zien van de brede ketting bij fam. G. schrokken we en dachten aan oma G. Uit onze rapportage wisten we dat dochter G. en haar man naar Duitsland waren gegaan om geld te verdienen. Ze zouden daarvan het huis een grote opknapbeurt willen geven. De buurvrouw kwam aanlopen. Ze is niet thuis hoor, riep ze al uit de verte. Dat stelde ons al enigszins gerust. Oma G., die toch lichtelijk gehandicapt was, was na vertrek van haar dochter alleen achter gebleven. Er was niet echt iemand die naar haar omkeek. Voor de winter begon, was dochter G. teruggekomen en heeft oma meegenomen naar Duitsland. Maar volgens de buurvrouw wilde oma G. zeker in de lente terugkomen. Oost, west; thuis best!!

Zo gaat er achter elke naam een verhaal schuil. Als laatste vertel ik over familie A. Elke keer als we bij dit gezin kwamen, vroegen we of ze al iets van moeder hadden gehoord. Daar kwam nooit een bevestigend antwoord op. Een jaar of vijf geleden is moeder met de noorderzon vertrokken, 5 kinderen achterlatend. Ze had haar man ingeruild voor een ander. De zorg voor de kinderen kwam voornamelijk op oma terecht, want vader dronk af en toe een beetje te veel.  In Roemenië gaan kinderen doorgaans vanaf hun 6^e jaar naar school. Je krijgt pas een werkvergunning als je 8 schooljaren hebt afgerond. Als de portemonnee het toelaat kunnen pientere leerlingen doorleren tot en met 12 schooljaren. Dus met 18 jaar hebben ze het voortgezet onderwijs achter de rug. Knappe koppen gaan door naar de universiteit. Twee jongens uit familie A. mogen al werken en dragen zo bij aan het gezinsinkomen. De derde zoon zit in klas 9 en studeert voor elektricien.  Ik vraag vader wanneer ze iets aan het huis gaan doen, want het staat bijna op instorten. Er komt nu immers genoeg geld binnen. Het blijkt dat hij de eigendomspapieren nog niet heeft. Die moet hij aanvragen bij de gemeente. Het is maar een formaliteit, maar het is er nog niet van gekomen …  Blijkbaar is er contact met moeder geweest, want moeder en haar nieuwe vriend zijn in Duitsland gaan werken en hebben de twee meisjes (12 en 16 jr.) meegenomen naar Duitsland.

Na een lange dag zijn nog niet alle gezinnen bezocht. Het is allang donker. Vijf adressen blijven nog over. Marcelis en Isabel, waar we deze dagen mee hebben opgetrokken, zullen deze laatste vijf nog op een later tijdstip bezoeken. Om 21.00 uur zitten we aan onze laatste warme maaltijd hier. Aardappelpuree, een kippenpoot en koolsalade. Morgenochtend half 10 staat het taxibusje voor de deur, dat ons naar Budapest (H) zal brengen. Maar dat gaat over een brede vierbaans autoweg zonder gaten en hobbels, zodat je heerlijk in kan dutten.

Oudewater, 18 febr. 2019                              Marco en Mitra Blankenburgh

 Reisverslag door Willem van Welzenis

van de reis naar Roemenie met  St.Linquenda

van 8 tot 17 oktober 2018

Op maandag 8 oktober verzamelden we ons om 5.45 uur bij Tony van der Eijk om op reis naar Roemenië te gaan. We gingen met vier personen: Tony, Leen en Coen namens de commissie Linquenda en ik als gast.

Ik was in het verleden meerdere keren naar Roemenië geweest, toen namens de stichting Oudewater helpt Roemenië.

Voordat we vertrokken las Tony een gedeelte uit de Bijbel en een meditatie en ging met ons voor in gebed, waarna Marco Blankenburgh ons naar het vliegveld in Eindhoven bracht.

Om 9.10 uur vertrok het vliegtuig richting Boedapest en na een rustige vlucht kwamen we daar om 11.05 plaatselijke tijd aan. Net zoals in Nederland was het in Boedapest zomers weer en we genoten van de tocht in een taxibusje van Boedapest naar Arad.

Gelukkig konden we gemakkelijk en snel de grens over en ik verbaasde me erover dat de afgelopen jaren de wegen enorm verbeterd waren. Daardoor verliep de reis soepel en kwamen we na een uur of vier bij ons logeeradres aan.

In de plaats Arad werd er geld gepind en bij een verhuurbedrijf huurden we een grote bus en een bestelauto, die we nodig hadden om alle goederen op de plek van bestemming te brengen.

De week voordat wij naar Roemenië gingen is er een vrachtwagen met goederen in Arad aangekomen, waarna al deze spullen naar een kerkzaal zijn gebracht: voedselpakketten, jassen, tassen, knuffels, bedden, fietsen, een trampoline en ook veel zakken aardappels die we op de plaatselijke markt in Arad hebben gekocht.

Met behulp van adreslijsten laadden we alvast we de bus, zodat we de volgende morgen de adressen op de route makkelijk zouden kunnen vinden.

De maaltijd gebruikten we aan het eind van de middag bij ons logeeradres.

‘s Avonds namen we met elkaar de volgende dag door en omdat het voor Roemeense begrippen nog erg warm was, zaten we nog een poosje in de tuin of op de veranda.

Met Coen en Leen sliep ik op een kamer, terwijl Tony haar eigen logeerkamer had.

Veel rust was er echter niet in de nacht: naast onophoudelijk gesnurk van een van de gasten klonk er ook al even na 1.00 uur het gekraai van de haan.

Elke morgen begonnen we gezamenlijk met het ontbijt en een dagopening.

En daarna gingen we naar de kerkzaal, waar we op een van de tolken wachtten, die dagelijks meeging om voor ons uit het Hongaars te vertalen. Bij de gezinnen werden we hartelijk ontvangen en sommigen hadden zelfs eten voor ons klaargemaakt.

Naar behoefte van de gezinnen deelden we voedselpakketten en kleding uit en bij de plaatselijke bakker werden broodcontracten afgesloten voor gezinnen, die gesponsord worden vanuit Nederland.

De commissieleden bespraken regelmatig de leefomstandigheden van eventuele nieuwe gezinnen en bepalen later  of deze mensen in de toekomst geholpen kunnen worden.

Sommige omstandigheden zijn schrijnend en soms waren de verhalen ook wat tegenstrijdig. In vijf minuten tijd kon bijvoorbeeld het kindertal oplopen van vijf naar negen.

Bij ieder bezoek aan een gezin werd een bijbelgedeelte gelezen en een gebed uitgesproken.

En zo gingen we elke dag met bezoekschema’s die thuis door de commissieleden waren opgesteld, op pad.

Op zondag bezochten we de plaatselijke kerkdienst en toen de dienst afgelopen was, kwamen ouders hun kind laten dopen. Zij waren dus niet bij de dienst aanwezig, wat in onze ogen wel merkwaardig was, maar daar misschien normaal.

Na de dienst waren we verder die dag bij ons logeeradres te gast.

In de tien dagen die we in Arad doorbrachten hebben we veel armoede gezien. Vooral ouderen, die geen kinderen hebben die voor hen kunnen zorgen, hebben het heel zwaar. Deze mensen leven doorgaans in een onderkomen, dat niet groter is dan vier bij vier meter waar zich al hun huisraad bevindt: tafel, stoel, bed, keuken, kleding enz.

Verder kwamen we veel kinderrijke gezinnen tegen die in armoedige omstandigheden leven, omdat de vader geen werk of een tijdelijk contract heeft, of invalide is waardoor hij niet kan werken.

Naast veel armoede zagen we ook dat er families wonen die het in de loop van de jaren beter hebben gekregen. Daar hebben we afscheid van genomen met een bijbeltekst en een foto, waarbij we hen veel zegen wensten voor de toekomst.

Daarnaast werden er ook nieuwe gezinnen aangemeld; later zullen zij door de commissie worden besproken of we in de toekomst iets voor hen kunnen betekenen.

Op maandag 15 oktober werd de verjaardag van Coen gevierd, waarbij de familie van Bemmel op bezoek kwam en taart meebracht.

De dinsdag daarop bezochten we met elkaar een kinderopvanghuis, de laatste goederen werden nog afgeleverd, de beide auto’s werden ingeleverd en de kerkzaal werd schoon opgeleverd!

Het was een goede reis met vooral prachtig weer, waarin we veel indrukken hebben opgedaan.

Na afscheid te hebben genomen van Jolanda en haar zoon vertrokken we de woensdag om 10.00 uur per taxi naar het vliegveld.

Willem van Welzenis

Roemenië reis februari 2018

Op zondag 25 februari zijn Tilly Tollenaar en ik, Elly van Herk, door Hans, mijn man, naar Eindhoven gebracht en gingen wij met het vliegtuig naar Roemenië.

Op het vliegveld van Timisoara stond Marcelis van Bemmel klaar om ons op te halen.

Hij bracht ons naar Jolanda Tirsin in Arad.

Jolanda had voor een heerlijke maaltijd gezorgd, waar wij wel trek in hadden.

De eerste dag kwam Marcelis met Isabel als tolk en Christi als hulp ons halen.

We gingen naar een kerk, waar de voedselpakketten stonden.

De voedselpakketten, witte kolen, wasmiddel en zakjes tuinzaden werden in de auto gezet.

Zo vertrokken wij naar de gezinnen en alleenstaande mensen die we zouden bezoeken.

Wij gaven hun het voedselpakket, de kool, het wasmiddel en het tuinzaad.

Verder informeerden wij naar hun problemen en vroegen waar zij behoefte aan hadden.

Zij kregen van ons een bijbeltekst en deden een gebed met elkaar.

Zo gingen wij naar het volgende adres.

De volgende nacht had het gesneeuwd en het was heel koud. Jolanda had al heel vroeg de straat geveegd. Om negen uur vertrokken we weer en gingen net als de vorige dag pakketten halen.

Hierna gingen we ook net als de vorige dag mensen bezoeken. We kwamen bij een oude mevrouw die buiten de was deed. Als ze de was ophing, kwamen de ijspegels er aan te hangen. Zo koud was het.

Er was een groot gezin, waar we mochten eten. We kregen soep, aardappelpuree ,worstjes en broodjes. We vonden dat heel gastvrij van die mensen.

Op dezelfde wijze hebben we op de laatste dag ook nog een aantal adressen bezocht.

We hebben iedere dag wel schrijnende situaties gezien. Slechte huisvesting en zichtbare armoede.

Ook verbazend hoe eenzaam sommige mensen waren. Thuiszorg is er niet.

Zo kwamen we bij een man en vrouw, waarbij de man invalide was en de vrouw kanker had.

Ze hadden geen enkele hulp. We merkten dat het geloof voor veel mensen een steun is.

We zijn ook in een huis geweest dat helemaal in appartementen was verdeeld, waar ongehuwde moeders woonden. Dat zag er wel mooi uit.

Ondanks het koude weer en besneeuwde wegen heeft Marcelis ons overal gebracht waar we wezen moesten.

Donderdag 1 maart heeft Marcelis ons weer naar Timisoara gebracht, vanwaar we ‘s middags weer met het vliegtuig naar Eindhoven zijn gevlogen.

Daar stonden Hanneke en Frans ons op te wachten om ons weer naar Oudewater te brengen.

Het was voor mij een bijzondere ervaring om te zien hoe sommige mensen daar leven.

En dat de kleding en goederen van Linquenda daar goed besteed worden.

3 maart 2018 – Elly van Herk

Roemenië reis van 9 t/m 19 nov 2017

Aan mij de eer om als nieuwkomer een stukje te schrijven over de afgelopen reis naar Roemenie.

Eerst even voorstellen:

Mijn naam is Helma Hoogendoorn-Huffener, geboren in Oudewater en woonachtig in Papekop.

Ik ben nu ongeveer tweeënhalf jaar werkzaam bij St. Linquenda in de 2^e hands winkel en heb inmiddels al vele bananendozen ingepakt en achter het gordijn gezet. Nu wilde ik toch eens met eigen ogen gaan zien waar ze dan toch terechtkomen, en waarvoor je dit werk dan toch doet!.

Nou, met Tony hierover gesproken en zo kon ik mee met deze reis.

We, dat zijn Hanneke, Coen, Leen, Irma, Helma, verzamelden ons op 9 november om 10.00 bij de Fam. Blankenburg. Na koffie drinken, bijbel lezen en gebed gingen we met 2 auto’s [Tony en Tilly reden] naar vliegveld Eindhoven.

Na een voorspoedige vlucht van 2 uur en 10 minuten kwamen we om ong. 17.00 uur, Roemeense tijd, aan op vliegveld Timisoara, waar Marcellis al op ons stond te wachten.

Na een uurtje rijden kwamen we aan in Arad bij ons gastgezin Jolanda Tirzin, we werden hartelijk ontvangen. Nadat we de koffers op onze kamers hadden gebracht en de huisregels werden uitgelegd, wachtte ons een heerlijke warme maaltijd, dit was aardappelstoof en kweeperencompote toe. [de peren uit Jolanda’s garden]

Voordat we ons bedje in kropen werd er eerst nog de planning voor de volgende dag besproken.

Het avontuur kan beginnen.

10 nov

De ontbijttafel stond gereed toen we de keuken binnen kwamen, daar begonnen we de dag met een stukje uit de bijbel te lezen en gebed, de lunchpakketjes werden klaargemaakt en na het ontbijt maakten we ons klaar om aan het werk te gaan!!

Om 9.00 reden we naar de opslag van de kerk; buiten stonden heel veel fietsen die uitgedeeld moesten worden deze week, en binnen stonden de vele bananendozen en andere goederen. Eerst moest alles geordend worden, en de goede nummers bij elkaar zetten. Ondertussen moest er ook nog de bus en auto opgehaald worden bij het verhuurbedrijf; nadat deze gearriveerd was kon er ingeladen worden, de 600-nrs dozen, de voedselpakketten, fietsen, dekens, schoenen, jassen, knuffels, tassen, riemen, maandverband, dit moest allemaal mee: bestemming Tisa Noua, Fintanele. Er werden deze dag 6 gezinnen bezocht. Eerst werden er bij de plaatselijke bakker de broodcontracten afgesloten. Daarna gingen we met zijn allen naar de gezinnen toe; in de bus zaten Coen en Leen met tolk, en in de auto Hanneke, Irma, Helma en tolk. In de auto werd ik alvast bijgepraat door Hanneke wat de situatie van de gezinnen was en ik had als taak om de mooie kalenders uit te delen. Wij deden de gesprekken met hulp van tolk en ondertussen werden de dozen en andere materialen, die voor dat gezin op het lijstje stonden, uitgeladen. Na ieder gesprek werd er gevraagd of er nog wat nodig was, zodat we dat bij een volgende bezoek of evt. nalevering in deze week konden leveren. De rode auto ging open voor het uitzoeken van schoenen, jassen, knuffels etc., en na afloop alle dozen er weer zo goed mogelijk in zien te krijgen!! Dan volgde het lezen van de tekst van de kaart die we voor ieder gezin hadden, dit werd door iemand van het gezin voorgelezen, of door de tolk of door ons. De tekst luidt: “Moge de Heer een burcht zijn voor de verdrukte, een burcht in tijden van nood. Daarom vertrouwen op U wie uw naam kennen, want Gij hebt nooit verlaten wie U zoeken.” Dit is Psalm 9:10 en 11. Als afsluiting vaak nog een gebed en daarna gaven we elkaar een hand, knuffel en wensten we elkaar Gods zegen toe.

Wat veel indruk gemaakt heeft op mij deze dag, is dat je met open armen ontvangen wordt,en ze blij zijn dat Hollandia er weer is.

En ondanks alle ellende en verdriet en ziektes, handicaps, zorgen die ze hebben, zoals bv. een vrouw met uitgezaaide botkanker en haar man in een rolstoel zit en deze mw. voor hem zorgt en wetende dat als zij komt te overlijden wie zorgt er dan voor haar man??, ze positief eronder blijft, toch nog blijft lachen en dankbaar is, en blij is met haar hakschoenen die ze uitgezocht heeft!! En zo’n groot geloof allemaal.

En bv. een goed Engels sprekende man met een geamputeerd been, veel last van fantoompijnen, kwam naar ons toe lopen met krukken, waarbij het pad waarop hij liep zeer ongelijk en hobbelig is, vol met stenen, modder en zand. Zeer gevaarlijk met maar 1 been!!. En toen ik een fiets voor een gezinslid achter bij hem ging brengen, schrok ik van de vele [waak] honden en een enorme grote vieze puinzooi van alle kanten. Hoe moet je hier [over]leven!! En dan blij zijn dat je nog een schoen maat 46 gevonden hebt voor hem .

Rond de klok van 14.30 uur waren we weer terug in Arad, daar werden de dozen nog eens goed uitgezocht en op volgorde gezet.

De mannen gingen alvast de pakketten bij het Psychiatrisch ziekenhuis brengen in Arad; ze waren hier ook weer zeer dankbaar.

De grote bus van Marcellis en auto werden weer volgeladen voor de volgende dag, zodat we weer op tijd zouden kunnen vertrekken.

Rond de klok van 18.00 uur stond er weer een heerlijke maaltijd voor ons klaar. Soep, spelt, spinazie, gehaktschijf en de pruimenkoek toe, deze had ik thuis gebakken voor Jolanda en voor haar meegenomen; de recepten werden weer uitgewisseld.

‘S avonds nog napraten over deze dag, de gezinnen voor de volgende dag doorspreken, en op tijd naar bed want morgen wordt een drukke zaterdag. Het was voor mij een enerverende, indrukwekkende dag.

11 nov

Vandaag gaan we 7 gezinnen in Arad bezoeken.

Marcellis en Isabel en Olga gaan ook mee, we gaan met zijn allen op pad. Vooral vandaag ervaren we dat veel gezinnen zeer klein en armoedig wonen; soms net een schuurtje en daar woont dan de hele fam. in, vaak is het er zeer heet, want de houtkachel staat aan, ook om op te koken, en in diezelfde ruimte staat ook nog eens een bank, soms twee, en een bed, daar ligt dan een kindje op te slapen, en alle kleding die ze hebben ligt op een hoop op de bank; kasten hebben ze niet, dat past ook niet in die ene ruimte; en tussen de puinhoop slapen ze dus!! Tussen het paadje van de bank en bed staat ook nog eens een kinderwagen met een baby erin!!. Zo kochten we ook een Bijbelboekje voor een oma om haar kleinkind voor te lezen, haar dochter 24 jaar woont bij haar in met haar 2 kinderen; ze zitten met mutsen op, want het is koud in hun hutje, stookkosten zijn hoog Geld hebben ze heel weinig, en als ze wat verdienen met werk, dan is dat bv. 120 euro in een maand!! Terwijl de prijzen bv. bij de Lidl hetzelfde zijn als bij ons. Ze hebben problemen en pijn aan het gebit, geen geld om naar een tandarts te gaan, slecht gebit dus en dat zie je ook heel duidelijk; dit probleem hebben bijna alle arme Roemenen. De vader van de kinderen komt en gaat in dit gezin. Moeilijk!!

En toen een vrouw alleen met 7 kinderen om voor te zorgen, waarvan 1 autistisch, haar man is pas overleden.

Een fam. met 2 gehandicapte kinderen, een gehandicapte moeder met 2 kindjes. Maar ook mooie en dankbare momenten mogen ervaren, zoals een vrouw die een bril uitzoekt en weer wat beter kan kijken, aan de voet die gebroken was weer een goede schoen past; de kinderen die   kunnen studeren en hun diploma halen; en de fietsen die aan vele kinderen uitgedeeld worden en dan de blijde gezichtjes mogen zien.

En als we op het punt staan om weg te rijden, komt er nog een vrouw aangerend om ons nog een heerlijke koek te overhandigen, die ze ws. net zelf had gebakken, hij was nog wat warm, en uit beleefdheid neem je het aan, maar zelf had ze met haar kinderen het harder nodig gehad.

Veel dankbaarheid weer. Bij terugkomst in de kerk gaan we weer de bus en auto inladen voor maandag; er worden nog pakketten gemaakt en schoenen goed uitgezocht.

Weer bij Jolanda aangekomen staat de maaltijd al weer klaar.

Marcellis en Isabel eten mee. We eten spaghetti met tomatensaus a là Jolanda. HEERLIJK.

In de avond nog wat napraten, appen, puzzelen en dan is het weer tijd om naar bed te gaan.

12 nov

Vandaag is het zondag, RUSTDAG.

Om 10.00 uur gaan we met zijn allen lopend naar de kerk toe, de broer van Jolanda is de voorganger, en spreekt in het Hongaars, naast mij zit Isabel [een huisarts] en achter Irma zit Isabel [van Marcellis]. Zij vertalen het voor ons zachtjes in het Engels, zodat we het toch ook een beetje kunnen volgen; we werden in het Duits bedankt voor alles wat we voor de gezinnen en tehuizen doen. Het was een mooie dienst.

Uit de kerk koffie drinken en nog wat napraten, en ‘s middags hadden we weer een warme maaltijd; Marcellis en Isabel aten mee; er was weer lekker gekookt door Jolanda. Bloemkoolsoep, stamppotje van aardappel, wortel en ui, kippenpootje en een tompouce als dessert.

‘S middags hadden we een bezoek gepland bij een Ned. echtpaar dat 2 jaar geleden in Roemenië is komen wonen. Het werd een mooie autorit naar Ghioroc. Wat heeft Roemenië toch een mooie natuur!! We werden gastvrij ontvangen. Deze fam. verhuurt ook appartementen op hun terrein, mooi gebouwd en ingericht door hun zoon. Een aanrader voor een vakantie in Roemenie. (https://www.facebook.com/goossensapartments/)

13 nov

Vandaag gaan we 12 adressen in Ususau bezoeken; de bus en auto waren al geladen dus we konden al op tijd vertrekken.

We reden richting het Zarand gebergte en deden al vroeg een koffiestop bij een bankje, dat noemen we “Hotel Riet”, naar de oprichtster van Linquenda; leuk en mooi om hier te zijn.

Het 1^e gezin waar we waren heeft een geitenhouderij; vader en moeder met 4 kinderen. Via loopplanken konden we naar binnen; nu zag ik eens een huis dat een vrij grote kamer had en opgeruimd; de kinderen zagen er leuk gekleed uit en vonden het leuk om op de foto te gaan. De prijs van de geitenmelk is erg laag, en de opbrengst van de kaas ook. Er zal worden gekeken of wij iets kunnen betekenen voor deze fam. door een geitenkaasproject te realiseren.

Dan was er een gezin met 5 kinderen, moeder is ziek, heeft geen geld voor medicatie of operatie, groot probleem dus!! Een paar kindertjes kwamen bij mij op de bank zitten, waarvan er 1 meisje trots liet zien dat ze haar naam al kan schrijven, zo was het toch nog even gezellig met elkaar.

Zo hebben we ook gezien bij een gezin met tienerkinderen, dat er een huis in aanbouw was; we kregen nog een rondleiding waar alle kamers zouden komen, want waar ze nu in woonden, was erg klein en vervallen.

Zo zijn we op bezoek geweest bij een boerengezin met 14 kinderen!! De meisjes droegen hoofddoekjes en hadden rokken aan, hier waren de schoenen en jassen ook weer zeer welkom, maar het maandverband mochten de meisjes van hun moeder niet aannemen!! Hier stond ik versteld van dat dat niet mocht!! Wij kregen uit dankbaarheid nog een heerlijke koek mee, die een van de meisjes had gebakken.

En er kwam een oudere vrouw op de fiets naar ons toe, zij had ons al gesignaleerd bij een ander gezin, zo reed ze voor ons uit zodat we bij haar op bezoek konden gaan. Zij verzorgt haar opstandige, soms agressieve zoon van 50 in haar eentje, wat veel problemen geeft voor haar, maar ze is oh zo dankbaar dat ze ons weer zag.

Weer bij de kerk aangekomen hebben we de spullen ingeladen voor de volgende dag; we aten al vroeg, Jolanda had het eten al klaar staan voor ons; ze ging naar Bijbelstudie. Zo konden wij zelf vast beginnen, het was bloemkoolsoep, sperziebonen pot met rookworst en kweeperencompote.

‘S avonds werden de nodige dingen met elkaar doorgesproken, en zo werd het ook weer een tijd om naar bed te gaan.

14 nov

Met veel regen bezochten we vandaag de 8 gezinnen in Simbateni.

Weer veel schrijnende gevallen meegemaakt vandaag.

Een oud-uit-ziende verstandelijk gehandicapte vrouw [ze blijkt pas 48 te zijn!!] treffen we alleen thuis aan; haar dochter is naar Duitsland gegaan; ze weet te vertellen dat haar dochter met de kerst thuis komt, hoe moet het verder met deze vrouw?, kan ze zo alleen blijven?

Een moeder met 2 kinderen,1 meisje lijdt aan astma, geld voor medicatie is erg duur en hebben ze eigenlijk niet.

En we treffen een man thuis in een klein armoedig huisje, kinderen zijn naar school, man heeft een verband om zijn voet, heeft in een spijker getrapt, tetanusinjectie was er niet, hoe zal dit aflopen!!

En een oma zorgt voor 6 kleinkinderen, moeder is weggelopen.

En een man met grote voeten [mt. 46] was heel blij dat we schoenen voor hem hadden gevonden.

We kregen ook een warm onthaal met pannenkoeken en arretjescake bij een fam. Dit was nu echt voor de laatste keer dat wij ze bezoeken, het gaat goed met ze, wel,wordt er nog een naaimachine geleverd bij ze, de vorige was stuk gegaan.

Door de vele regen die er was gevallen, werd het moeilijk om ons winkeltje uit te stallen van schoenen en jassen; we hielden het maar een beetje in de auto, zodat ze toch nog konden uitzoeken; wederom was er weer veel blijdschap en dankbaarheid aanwezig.

Rond 14.30 uur kwamen we terug bij de kerk, wegens het slechte weer hadden we nog niet geluncht, dus dat hebben we toen eerst maar gedaan. Hanneke heeft   Elly[de tolk] naar huis gebracht, en wij zijn vast de bus gaan laden voor morgen, ook werden de dekens en dekbedden geordend en ingeladen; de schoenen en jassen werden ook weer goed uitgezocht, en rond 17.30 waren we allemaal weer thuis, waar ons avondmaal niet lang meer op ons wachtte. Dit keer verse tomatensoep, linzenschotel met Milez [een Roemeens vleesrolletje]. Het smaakte ons weer goed. ‘S avonds nog contact gehad met het thuisfront, napraten, puzzelen en naar bed.

15 nov

Vandaag staat eerst een bezoek aan de Shelter plaats in Arad gepland, het crisiscentrum van Raoul. Dit is o.a. een opvanghuis voor moeders met kinderen, een soort blijf van mijn lijf huis.

We hadden veel dozen en fietsen voor ze meegenomen, het uitladen ging snel, want er was veel hulp naar buiten gekomen van de jongeren. Ze waren erg blij met hun spullen. We werden uitgenodigd om koffie te komen drinken met Raoul en zijn vrouw in de kantine en zij vertelden wat over de situatie van het huis en de problemen waar ze tegen aan lopen. Ik heb veel bewondering voor ze wat ze allemaal voor het huis en de mensen doen.

Toen volgde een lange rit van ongeveer een uur naar Ineu, deze plaats ligt nog net voor het Karpaten gebergte; weer veel mooi natuurschoon gezien.

We brachten een bezoek aan een kindertehuis met school, waar we sportkleding en veel computers hebben gebracht.

2 sponsorkinderen van Irma kwamen al heel snel naar haar toe gelopen, ze waren blij elkaar weer te zien, dit was een ontroerend gezicht.

We werden uitgenodigd om wat te komen drinken en praten in het kantoor van het tehuis.

Toen volgde weer een lange rit naar huis toe, Irma bestuurde dit keer de grote bus [Coen was niet zo fit om te rijden] dit was voor haar de 1^e keer dat ze in een bus reed, knap van je hoor Irma, dat je dit aandurfde!!

Weer in Arad aangekomen de spullen voor de volgende dag ingeladen en rond 17.30 uur thuis.

Even gezeten en toen was het weer etenstijd; groentesoep, gebakken aardappeltjes, vissticks, tomatensaus en Roemeense koekjes, als naspijs; deze koekjes heten: cornulete cugen pomelo. Te lekker!!

We hadden vandaag weer veel om te geven. Dankbaar.

16 nov

Vandaag gaan we 12 gezinnen in Paulis Noord bezoeken.

Wat zullen we vandaag weer aantreffen?

Coen blijft thuis, is niet fit genoeg om mee te gaan, dus Irma mag de bus besturen, rijdt met Leen en Steve; in de auto zitten Hanneke en Monica en Helma.

Respect voor een enthousiaste mw. die een lichamelijke gehandicapte man in rolstoel met spasmes verzorgt, en een hardwerkende man en vrouw met een gehandicapte zoon van 14 die eigenlijk alleen maar in zijn bed kan liggen, kan nl. moeilijk zitten.

Steve had een goed gesprek met een oude vrouw Tanti genoemd.

Opa’s en oma”s zorgen voor hun kleinkinderen, vaders en/of moeders zijn er niet, een dove vrouw zorgt voor haar 2 kinderen.

En een man die we wilden bezoeken, blijkt dus overleden te zijn!!.

En een moeilijk en droevig gesprek met een mw. Zij verzorgt haar gehandicapte man, die veel in bed ligt, de verzorging is te zwaar voor haar, ze kon wel wat extra beddengoed gebruiken en kracht en bemoediging.

Op de terugweg zijn we op zoek gegaan naar een vloerkleed voor een fam. Deze hebben we gekocht op een marktje Jacksons genaamd in Arad. Daar hebben we ook op aanraden van Hanneke `Langos` gegeten, een typisch Roemeens hapje, heel lekker.

Gelijk ook op pad gegaan voor houtblokken. Deze bij Dedeman gekocht.

En deze spullen bij de gezinnen gebracht voor wie ze bestemd waren. Ze waren er blij en dankbaar voor.

Rond 17.00 uur waren we terug bij de kerk, inladen voor morgen, we hebben nog genoeg om uit te delen.

Thuis gekomen bij Jolanda wachtte Coen ons op, gaat gelukkig iets beter met hem, hij had een rustige dag gehad.

´S avonds aten we weer lekker; groentesoep, chinese koolschotel, koekie met koffie.

En weer was er een dag om, morgen de laatste dag dat we de gezinnen bezoeken, zaterdag nog de nalevering.

17 nov

Vandaag waren we wat vroeger opgestaan als anders, omdat we nog wat spullen in de kerk uit moesten zoeken, die ook mee moesten om uit te delen. We bezochten vandaag 10 gezinnen in Cuvin, Ghioroc, Minis, Paulis Zuid.

Zo zagen we een oud vrouwtje [86] op een bankje zitten aan de weg, we hadden haar in deze week al verschillende malen op dat bankje zien zitten, nu brachten we haar een bezoek. Ze was hier weer erg blij mee en toonde veel emotie. Zo ook kwamen we al een man op een driewieler tegen in het dorp; deze man brachten we ook een bezoek, man heeft een verlamde arm, heeft weinig contact met zijn fam, en voelt zich eenzaam. Hij toonde veel emotie, was ons nog steeds zeer dankbaar voor alle hulp die we geven. En een ontmoeting met een gehandicapt meisje, dat veel in bed ligt, een hele zorg voor moeder en gezin. En dan de blijdschap en dankbaarheid bij veel families dat ze ons weer zien en geknuffeld worden, en dat we schoenen en jassen, dekens en voedselpakketten uitdelen, en natuurlijk de broodcontracten, En ze trots nog hun kalender of bijbelkaart van vorig jaar laten zien, en anders staan ze wel ergens goed in het zicht, ook van andere jaren!!

Zo brachten we ook een bezoek aan een kleuterschool; we mochten nog binnen kijken, de 22 kinderen waren er niet, wel 2 leidsters; het zag er kleurig en fleurig uit, we brachten ze een bolderkar met inhoud en de aap erbovenop!!. Zo ook het sponsorgezin van Hanneke een bezoek gebracht, en van Coen, en medische spullen bij een dokterspraktijk gebracht, ook daar was het allemaal zeer welkom.

Zo hadden we ook nog wat te regelen bij de plaatselijke bakkers voor de broodcontracten, er waren wat foutjes en die moesten rechtgezet worden.

Zo rond 17.00 uur waren we terug in Arad.

De laatste spullen voor morgen werden weer klaargezet, en weer aangekomen bij Jolanda stond het avond eten alweer te pruttelen.

Bloemkoolsoep, risotto, kippenpootje, plak brioche. Het smaakte weer heerlijk. De avond nog verder wat doorpraten, verslagje schrijven en naar bed.

18 nov Zaterdag naleverdag.

Vandaag worden de laatste dozen, fietsen, dekens, schoenen ingeladen in de bus en auto. Ik mag vandaag mee met Coen en Leen in de bus, wat heb je in zo’n bus toch een mooi uitzicht!!

De eerste rit ging naar de shelter in Arad; daar werden nog weer veel dozen gebracht met oa. schoenen, dekens, jassen en weer veel fietsen.

We kregen weer veel hulp van ze met het uitladen.

Toen moest er nog een naaimachine weggebracht worden in Simbateni. Bij  een fam. in Ghioroc ook nog veel dozen uitladen; naar Paulis nog een doos, een bakker in Arad voor een broodcontract afzegging. En het mooiste stadion van Roemenië in Arad, volgens Steve,

bezocht, was inderdaad een erg mooi stadion.

Weer terug in de kerk de laatste spullen opruimen en netjes maken.

Zo hadden Hanneke en Irma ook die dag nog wat naleveringen in en rond Arad, en op pad voor plastic bakjes voor de geitenkazen!!

De laatste voedselpakketten werden ingeladen en naar Jolanda gebracht en toen kon ook de bus en auto weer [schoon]teruggebracht worden bij het verhuurbedrijf.

Toen konden we ook alvast onze koffers gaan pakken, het rook in huis inmiddels erg lekker naar zelfgebakken BRUIN brood, daar was Jolanda mee bezig. Op het menu stond: gebakken aardappelen, koolsalade, kippenpoot, bruin brood, kweeperencompote. Het smaakte ons weer goed. ‘S avonds kregen we nog bezoek van Isabel, met elkaar koffie gedronken en gepraat en gebeden en afscheid genomen. Lekker slapen.

19 nov

Een dag van afscheid nemen !!

Om 8.00 uur kwam Marcellis ons ophalen, afscheid genomen van Jolanda ,haar heel hartelijk bedankt voor de gastvrijheid, goede zorgen, lekkere eten en fijn dat ik haar ontmoet heb.

Om 9.10 uur kwamen we aan op vliegveld van Timisoara; met elkaar koffie gedronken, bagage afgegeven, de douane, wachten, de gate, en om 11.50 [Roemeense tijd] vertrok het vliegtuig naar Eindhoven, een goede en veilige vlucht gehad. Om 13.10 uur [Hollandse tijd] stonden we weer op Hollandse bodem; daar werden we opgewacht door Pieter en Gijs. Zij brachten ons weer veilig thuis.

Het was een zeer geslaagde, enerverende, mooie, indrukwekkende reis, met een heel fijn team samengewerkt en ervaringen gedeeld.

Ik heb nu zelf mogen zien en ervaren dat de hulp uit Oudewater van Stichting Linquenda met open armen en met een dankbaar hart ontvangen wordt.

Hartelijke Groet Helma Hoogendoorn.

EEN BIJZONDERE REIS  25 oktober  – 2 november 2015

verslag van Hanneke Maas

 Voor de vierde keer naar Roemenie, maar nu anders.

Met een nieuw team Mitra, Marco en Fenny  vanaf Oudewater naar Rotterdam gebracht en om 18.00 uur gevlogen naar Budapest en met busje op de bekende manier gebracht naar ons gastgezin Jolanda in Arad. We kwamen om 24.00 uur daaraan , dus na een kopje thee naar bed.

De volgende dag zou de vrachtwagen komen. Dit was al anders, want meestal is de vrachtwagen er al en ook uitgeladen. Dit kon dit jaar niet, maar Nu maandag. Echter  niets, geen vrachtwagen, dus dinsdag toch?

In tussen zijn wij maandag op bezoek geweest bij de Penticostal kerk om nieuwe adressen te krijgen. We hebben een auto gehuurd en op pad gegaan om die 15 gezinnen te gaan bezoeken. Men zou bellen als de vrachtwagenchauffeur met de aankomst tijd zou bellen. Wij waren toch in Arad. Dinsdag geen vrachtwagen, dus woensdag toch?

De volgende dag weer met het gehuurde autootje op bezoek bij potentiele nieuwe gezinnen,

Veel trieste situaties met ziekte en handicaps in het gezin, maar ook een “andere armoede”dan in de dorpen.

Men heeft een huis van steen of beton en dat toogt anders dan de kleine, soms houten huisjes in de dorpen. Er is water en elektra. In de dorpen niet. Je hebt dan mogelijk weinig inkomen, maar een beter onderdak en dat maakt “andere armoede” .

De hele dag in spanning om de vrachtwagen, die zou komen. ECHTER…hij kwam niet.!!

Het wordt donderdagmiddag tegen 2 uur.

Marco draait een nieuw fantastisch schema in elkaar om in zeer korte tijd en met 3 busjes en 3 teams alsnog alles voor elkaar te krijgen. Marcelis nam ook een extra dag vrij om ons met zijn bus te helpen.

En daar was hij dan!! De vrachtwagen.

Met man en macht en veel hulp uitgeladen en direct overgeladen in 2 busjes met aanhanger voor Simbatane en Fintanele en …op pad.

Het werd al snel donker en de wegen en de meeste huizen hebben geen licht.

Bij het licht van vele telefoons de lijsten gelezen en de goederen afgeleverd. Men had begrip voor de situatie en stond ons al op te wachten. Een kort gesprekje en weer door.

De fietsen waren een succes. Laat weer in Arad en beide teams hadden alle gezinnen in die twee plaatsen bezocht. Laat thuis, gegeten en na de koffie naar bed.

 

Vrijdag met 3 bussen en veel hulp weer op pad. Nu naar Cuvin , Paulis Zuid en Ineu. Ik met mijn teammaatje Fenny.

We konden onze mensen nu zien en dat maakt praten ook makkelijker. De fietsjes voor de kinderen waren zo’n succes. De een wist niet hoe snel hij zijn fiets moest pakken en weg was ie. De ander keek van fiets naar moeder en naar ons en begreep er niets van. Tot dat …en dan een grote smile.

Veel mensen waren druk bezig in en om het huis. Van een kamertje bij bouwen tot het hout regelen voor de winter. In de straten werden leidingen gelegd voor het toekomstige waternet. De mensen zijn blij met kleine dingen. De kip die nu kleintjes had. Het huis wat weer op orde was. Blij met het voedsel en de kledingpakketten en de schoenen en winterjassen. We hadden veel te geven.

‘s Avonds weer laat thuis. Heerlijk dat Jolanda dan het eten klaar heeft en de kachel aan.

Ook wij werden daarin verwend.

Ook zaterdag weer op dezelfde manier met 3 busjes en aanhangwagens op pad. Het weer was de hele week prima, 15*. De teams waren fantastisch. Ook onze Roemeense helpers waren nooit te moe om iets te doen en genoten er ook van.

Ook hier en daar bij “nieuwe”gezinnen, met wie we net begin van de week kennis hadden gemaakt, kleding gebracht en schoenen of een broodcontract afgesloten. Zo konden we –voor de winter- mensen letterlijk en figuurlijk wat warmte brengen.

Wat is het toch heerlijk om te delen.

 

Zondag een uurtje uitslapen en om 10 uur naar de kerk. Waar wij weer in het Duits door de voorganger werden begroet en bedankt.

De volgende middag zijn we weer behouden op Rotterdam Airport geland.

Roemenië reis 11 – 19 mei 2015

terug naar boven

23/2/’13

U bent van ons gewend om op de hoogte gehouden te worden als we weer met een team op reis gaan Roemenië.

Dit keer echter zijn we niet met een team afgereisd, maar zijn Isabelle Tirsin en Macelis van Bemmel, samen met behulp van hun vrienden vanuit de kerk het voedsel aan het rondbrengen. Natuurlijk hebben wij hen daarbij geholpen met de financiën en meegedacht over de samenstelling van de pakketten. Deze en volgende week zouden zij dit zo belangrijke werk gaan doen. Het zal nu meer in de avonduren en op zaterdag gedaan worden, omdat Marcelis en Isabelle beiden werken. Wij zijn blij dat zij dit werk deze keer van ons overnemen. Op deze manier besparen wij op de reis en verblijfskosten. Wij hopen dat u ook Isabelle en Marcelis in uw gebeden wilt meenemen. In mei gaan we weer gewoon met een team op reis. Dan zal er ook weer een vrachtwagen met hulpgoederen vooruit gaan. Wij zullen u daarvan dan weer op de hoogte houden.

Met vriendelijke groet.

Tony van der Eijk.

 

terug naar boven